Dagtripje naar York

Een druilige morgen laat ons snel de bus induiken welke in de rij klaarstaat om naar York te vertrekken, een stadje in Engeland welke wij volgens Jo echt niet mogen missen. Nu is alles volgens haar “lovely”, maar in dit geval kan ik haar dan ook echt geen ongelijk geven: York is prachtig!

Iets later dan gepland (stipt op tijd komen is hier geen issue) vertrekken we met een bus vol verschillende nationaliteiten en 6 kleine kids. Je geplande extra dutje verandert hierdoor in het aanschouwen van het voorbijtrekkende landschap en de nodige bladzijdes uit je boek. Enigszins uitgeput kom je aan in dit historische stadje en beginnen we aan onze wandeling naar Westminster. Behalve dat we hierdoor met een dak boven ons hoofd worden beschermd tegen de regen, geeft het ons ook de mogelijkheid om te worden overrompeld door deze prachtige kerk. Alles is tot in detail uitgewerkt, van het houtsnijwerk dat de preekstoel omringd, tot de verschillende gewelfde plafonds die in de kerk te vinden zijn. Het grootste raam, dat een oppervlakte heeft zo groot als een tennisveld, is helaas in restauratie en voor ons dus niet zichtbaar. Wel kunnen we enkele delen van dit raam aanschouwen welke vlak naast de plek van restauratie zijn opgesteld. Nu we de mogelijkheid hebben om deze eeuwenoude glas-in-lood werken van dichtbij te bekijken, nemen we het er ook van en worden alle details bestudeerd. Mijn kennis van de Testamenten wordt weer danig op de proef gesteld, maar samen met Ilse weet ik de te vondellegging van Mozes te herkennen.
De oooh’s en aaah’s volgen elkaar in razend tempo op en voor we het weten is het alweer lunchtijd en besluiten we om ook de rest van York eens onder de loep te nemen, want er is hier nog een hele hoop te zien. Met onze paraplu’s in de aanslag benen wij ons een weg door de menigte toeristen en brengen wij een snel bezoekje aan de Starbucks, waarna een wandeling door de Shambles niet achterwege kan blijven. Dit smalle pitoreske straatje biedt huis aan een hele hoop kleine winkeltjes en cafeetjes. Één hiervan zal later deze middag onderdak aan ons bieden voor een typisch Engelse Cream Tea (een mini-High-Tea).
Gesetteld in een zeer cosy huiskamertje op de bovenste verdieping van het pand, worden we verwend met onze eigen potjes thee en bordjes met scones. Smikkelen van de bovenste plank en een prima plekje om even op te kunnen warmen. Op echte Engelse wijze drink ik mijn thee vandaag mét melk en worden de scones natuurlijk met jam and cream besmeerd. Het water loopt me in de mond, terwijl ik tot de laatste druppel toe kan genieten van deze heerlijke aangelegenheid. Ondanks de gezellige babbels kan dit moment helaas niet eeuwig worden gerekt en zijn we genoodzaakt de rekening te betalen en op ontdekkingstocht te gaan in de rest van deze geweldige stad.

Al zingende bewandelen we de stadsmuren, waar herinneringen aan vroegere tijden de boventoon voeren. In de historische setting deze mooie plaats vindt dit prima zijn plekje en brengen onze ‘gouden keeltjes’ verschillende tonen voort: van de Sound of Music tot Kinderen voor Kinderen. Jeugdsentiment ten top en weet maar dat wij ze allemaal nog kennen!
Vanaf de stadswal is de toren van Westminster goed te zien en zodra wij de kerkklok zien verschijnen weten we dat het tijd is om even goed de pas erin te zetten, zodat we na bij de stadstoren te zijn geweest ook nog de kerktoren kunnen beklimmen. Zo gezegd, zo gedaan. De entree bij de stadstoren laat ons zuinige Hollanders echter besluiten het te laten bij enkele foto’s gemaakt door onze grote Turkse vriend Firas. Na een kleine twist afgelopen dinsdag over welke groepswedstrijd gekeken moest worden (Firas is helemaal hotel-de-botel van Italië), was voetbal meteen onderwerp van gesprek: Nederland-Rusland stond immers voor vanavond op het programma. Het vooruitzicht dat ik de eerste helft sowieso zou gaan missen stond mij allerminst aan. Later zou gelukkig blijken dat mijn medebusreizigers geen problemen hadden met het volgen van deze wedstrijd via de radio, maar dat is me eng! Continue vang je enkele namen op, maar het rumoer in de bus laat je enigszins in de onwetendheid of dit nu goed of fout is en wanneer van de Sar geregeld een save heeft, lopen de rillingen over mijn rug: stelletje Pipo’s, jullie moeten aan de andere kant zijn! Blij dat we de rust induiken met een gelijkspel, lopen we uiteindelijk het Social Center in op het moment dat de 1-0 wordt gescoord…Firas’ benoeming van mij tot coach ten spijt, volgt een verschrikkelijk einde, dat bij alle Nederlanders in het geheugen staat gegriefd: het einde van de Oranjegekte in Oostenrijk, Zwitserland én Engeland. Het is voorbij

Laten we dit vervelende intermezzo echter snel achter ons laten en verder gaan over York, want ondanks de regen die daar met bakken uit de hemel viel (de zomer is vandaag begonnen verdorie!), hebben we enkele topuurtjes daar doorgebracht. Zoals gezegd zijn we teruggekeerd naar Westminster om daar vanaf de toren uit te kunnen kijken over de stad. Een beklimming die ons uiteindelijk bracht in een vogelkooi. Ja, daar sta je dan opgesloten in een uitvergrote kippenren waar je met z’n allen een rondje mag lopen en maar op één wijze een uitweg biedt: terug langs de ellenlange wenteltrappen en smalle gangetjes. Beneden aangekomen duizelde mijn hoofd van de gemaakte rondjes en alle nieuwe impressies, die ik vandaag in me heb opgenomen.
Tijd voor een korte pauze.

Liefs Jennifer