3x ENT

Vele trappen moet ik beklimmen om bij mijn eindbestemming te komen, waarna ik gelukkig eventjes de mogelijkheid heb om op adem te komen alvorens ik het kantoortje binnenloop waar ik moet zijn. Vragende naar Mr. Chris Jennings kom ik erachter dat deze lieve man vandaag helaas niet aanwezig is en dat er dus het een en ander geregeld zal moeten worden. Een kleine paniekaanval probeert zich naar de oppervlakte te begeven, maar wordt al snel onderdrukt wanneer ik zeer liefdevol door de rest van de afdeling wordt ontvangen: het begin van mijn clinical placement bij ENT was een feit. Drie dagen lang zou ik de mogelijkheid krijgen om op het department ear-nose-throat rond te kijken en daar heb ik dan ook volop gebruik van gemaakt.

In drie dagen tijd heb ik mijn weg gevonden binnen de KNO-wereld van Birmingham en heb ik geregeld rondgewandeld in mijn blauwe pakje, compleet met mutsje en OK-klompen (een hele opluchting toen er geen uitgebreide Crocs-collectie voor mij stond opgesteld). Deze outfit gaf mij toegang tot de theatres, waar ik een hoop patiënten de revue heb zien passeren, welke allerlei verschillende problemen met zich meebrachten. Beginnend met een patiënt welke ervan werd verdacht nog een stuk drain van zijn vorige operatie in zijn nek te hebben zitten, stond het theatre vol met mensen en probeerde ik zo goed en zo kwaad als het ging een glimp op te vangen van de handelingen die werden verricht. Inmiddels had ik mijn allereerste les in de OK al gehad: blue is not for you!
Ik werd overrompeld door alles wat er zich voor mijn ogen afspeelde en leek drie dagen lang in een droomwereld te wandelen waar ik telkens opnieuw werd verrast door nieuwigheden.

Één van de niet-te-vergeten-herinneringen die voor altijd in mijn geheugen staat gegriefd is het moment waarop ik mijn handen mag gaan wassen (het nagelborsteltje is niet bedoeld voor het boenen van mijn armen…) en er een steriel pak voor mij wordt klaargelegd. Tien minuten later – die handschoenen zijn me toch lastig! – sta ik front-row naast de operatietafel en heb ik een perfect uitzicht op de binnenkant van de neus van onze patiënte. Een verschoven middenschot levert de nodige problemen op en gedurende de ingreep dient er ook ‘gewassen’ te worden. Een grote spuit met vloeistof wordt tevoorschijn gehaald en aan mij overhandigd; of ik de behandelend arts (trainee van Mr. Chris Jennings) eventjes wil helpen. Are you sure? Overrompeld door deze beslissing – ik ben pas een 2ejaars geneeskundestudentje hoor – neem ik de spuit aan en wordt er vele malen door mij gesqueezed op aangeven van “Shahz”.
Het lijkt zo onwerkelijk, dat ik me er meerdere malen van moet overtuigen dat ik op dit moment daadwerkelijk assistentie verleen tijdens een operatie: Jen, let op je moet weer squeezen! Ow help, mijn spuit is leeg; hopla, binnen no time heeft Fiona een nieuwe voor mij gefikst en kan ik weer verder met squeezen. Thank you!
Tijdens de koffiepauze die volgt (standaard na elke operatie) krijg ik even de tijd om bij te komen, want niet veel later sta ik opnieuw op de beste plaats. Dit keer krijg ik de ‘zuigtaak’ op me en mag ik al het afval verwijderen van de poliepectomie. Beide taken brengen mij in de 7e hemel, maar om ongelukken te voorkomen, zorg ik ervoor dat ik met beide benen op de grond blijf staan en goed luister naar de aanwijzingen die mij worden gegeven.

Een superdagje dat al veel te snel tot een einde komt, laat mij wel met een big smile en boordevol verhalen terugkeren naar Pritchatts House. Het blijft moeilijk om echt te kunnen bevatten, maar tegelijkertijd wel echt helemaal supercool! Ik heb geassisteerd bij mijn allereerste surgery; whiiiiiii!

Geheel gelukkig kijk ik dan ook uit naar de 2 dagen die nog zullen volgen en waarop ik kennis maak met de verschillende aspecten, die allemaal onderdeel uitmaken van het departement ENT. Een bezoekje aan de outpatient clinic, brengt mij behalve ENT-patiënten met vocale problemen ook de mogelijkheid om na het multidisciplinair overleg een kijkje te nemen op het oncologiespreekuur. Een groot verschil in werktempo waar ik niet omheen kan: terwijl ‘mijn’ arts gedurende de hele ochtend slechts een zevental patiënten heeft gezien, kan Mr. Parmer in één middag tijd 2 immense stapels met dossiers doorwerken en er bovendien voor zorgen dat de patiënten met hem weglopen. Mr. Parmer mag dan deel uitmaken van een ander departement, ik vraag me stiekem af of dit alleen te maken heeft met werken binnen Maxillofacial…Een afdeling waar ze tegenwoordig de mogelijk hebben tot de meest fantastische ingrepen: botten en huid van allerhande plaatsen kunnen omgevormd worden om een nieuwe functie te krijgen in gezicht-/halsgebied. Ik val bijna om van verbazing als ik zie tot hoever de verschillende mogelijkheden zich uitstrekken; het is werkelijk waar ongelofelijk!

Het meelopen met de ward, laat mij mijn bedje extra vroeg verlaten. Daar staat echter tegenover dat ik een hoop patiënten te zien krijg en tevens zonder zorgen mijn bedje die avond weer kan opzoeken, aangezien “mijn patiënt” zonder problemen smult van haar ontbijtje. Een pak van mijn hart en mijn dag begint meteen al goed.
Gevolgd door nieuwe operaties in de theatres: het plaatsen van cochleare implantaten onder plaatselijke verdoving, het Pacman-apparaatje dat poliepen als sneeuw voor de zon laat verdwijnen en het zien van een dubbelzijdige tonsillectomie. Ja kleine, ik heb gezien wat ze bij jou hebben gedaan toen je nog een schattig klein jongetje was (die goede oude tijd ;)). De therapie is heden ten dage echter helemaal anders: in plaats van volgepropt te worden met ijsjes, word je nu op een streng dieet van onder andere cruesli geplaatst. Dat is wel even slikken wanneer je je instelt op een hoop verfrissende lekkernijen deze zomer…

Een heerlijke lekkernij komt die avond echter wél voorbij, wanneer ik de eer heb om samen met Juliette op weg te gaan naar haar grote held. Met onze kaartjes in de aanslag sluiten wij achter in de rij aan en werken nog snel een broodje naar binnen. Met de soundchecks op de achtergrond staan wij urenlang in de rij te wachten, maar wanneer er dan beweging in de menigte komt, wordt ons geduld beloond en vinden wij een prachtig plekje: het zicht op John Mayer is geweldig!
Zodra het concert begint, is het onmogelijk nog langer contact te maken met Juliette; zij is helemaal met haar hoofd in de wolken en ik geniet op mijn beurt van deze geweldige massa mensen die geheel uit haar dak gaat. Natuurlijk blijf ik zelf niet achter en zodra ik bekende tonen hoor, zing ook ik uit volle borst mee! Een fantastische avond, die deze artsen is spé niet snel zullen vergeten :)

Liefs Jennifer