Elbiedabbeljoe
Door: Jennifer
Blijf op de hoogte en volg Jennifer
01 Juli 2008 | Verenigd Koninkrijk, Birmingham
Nog maar net bekomen van mijn Exam, besloot ik samen met Irene het weekend goed te beginnen en 2 crickettickets te halen. De oorspronkelijke groep was zienderogen uitgedund tot een minimum, maar Irene en ik hebben er niet minder lol door gehad.
Al was het nog wel een hele toer om op de plaats van bestemming te komen, en nadat Irene op onze kaartjes had zien staan dat de deuren al om 10 uur open gingen, hadden wij een donkerbruin vermoeden dat we wel eens veel te laat aan konden komen. Een omweg over de campus heeft ons – met hulp van de zwervende man bij de bushalte – uiteindelijk bij het Edgbaston Cricket Court gebracht, waar de wedstrijd al in volle gang was. Dit in tegenstelling tot de tribunes, waar – op één tribune na – slechts enkele verloren toeschouwers te vinden waren.
Na een plekje gevonden te hebben tussen de andere toeschouwers op de enige gevulde tribune, kan het inlezen voor de twee Nederlandse studentjes zonder enige cricket-kennis van start gaan. Terwijl voor ons het spel ten uitvoer wordt gebracht, proberen wij de basisbeginselen van het spel onder de knie te krijgen. Niet de meest gemakkelijke opgave, maar beetje bij beetje beginnen er meer stukjes op hun plaats te vallen en komen we er eveneens achter dat we ons overduidelijk aan de verkeerde kant van de tribune bevinden: omringd door Warwick-supporters is het aanmoedigen van Birmingham een hele uitdaging: niet alleen vallen we extra op, omdat we buitenlanders zijn hier, maar ook het aandeel vrouwen is hier tot een minimum beperkt. Tel daarbij op het slechte scoringspercentage van de Birminghamstudenten plus de reactietijd tussen het uitvinden of bepaalde acties goed of juist verkeerd zijn voor “onze mannen” en je hebt een complexe situatie waar je U tegen zegt.
We worden dan ook onaangenaam verrast wanneer de wedstrijd ineens tot een plotseling einde blijkt te zijn gekomen en zijn enigszins verontwaardigd dat we hier ons geld aan hebben uitgegeven. Mokkend zitten we nog eventjes op de tribune, maar niemand schijnt op enige manier aanstalten te maken om te vertrekken; in tegestelling: krantjes worden tevoorschijn gehaald en mensen nemen zelfs de tijd om een heerlijk dutje te doen op de tribune. Nu de zon Birmingham ook weer heeft gevonden en mijn voetjes nog niet geheel waren bijgekomen van de alternatieve route, besluiten we om met een gratis hamburger (we blijven Hollanders en laten ons dus geen gratis dingen door de neus boren ;)) onze plekjes op de tribune weer in te nemen en te genieten van de zon en het aanwezige mannelijk schoon.
Zonder dat we er echt erg in hebben kruipt de tijd voorbij en zien we op een groot reclamebord verschijnen dat de wedstrijd waarvoor wij een mooi kaartje hebben gekocht pas om 5.30pm zal beginnen. Dat gaat nog wel eventjes duren en in de tussentijd hebben wij dus alle tijd om het terrein te verkennen en ons uit te leven in de cricketwinkel, waar een hoop aan deze sport-gerelateerde attributen te verkrijgen zijn. Variërend van bats en ballen tot heuse zonnehoeden, die ik in het aanwezige publiek nog niet had gespot. Hoewel we voorbereid waren tot het betreden van een chique aangelegenheid lag het biergehalte hier duidelijk vele malen hoger dan de aanwezigheid van enige hoge piet. We voelden ons dus prima thuis, maar ik kon het niet laten om toch eventjes heel snel van deze gelegenheid gebruik te maken en verschillende hoedjes uit te proberen; geen van allen kon mijn hartje echter bekoren en nadat we ons rondje hadden voltooid keerden we terug naar de tribune alwaar wij een nieuw plekje vonden welke zich WEL aan de juiste zijde bevond.
Niet wetende dat de wedstrijd later die avond niet gespeeld zou worden door een delegatie uit Birmingham en wij dus prima onze oude plaatsen hadden kunnen innemen, heb ik geen moment spijt gehad van onze keuze. De tribunes stroomde langzaam maar zeker vol en overal zagen we ze: vierkante papiertjes bedrukt met een 4 en een 6. Hartstikke leuk allemaal, maar why? Blij dat ik Irene bij me heb, valt het kwartje en komen we tot de ontdekking dat dit een essentiële must-have is tijdens de wedstrijd. Er is geen tijd te verliezen en dus gaan wij gezamenlijk op zoek naar de ‘thuishaven’ van deze jongens welke we al snel bij de ingang vinden, waarna we beiden vergezeld door deze prachtige nummers onze weg terug vinden. In deze korte tijd hebben de tribunes zich gevuld met een grote hoeveelheid mensen die allen vol spanning wachten op de wedstrijd die komen zal. Vol van nieuwsgierigheid wachten wij af en bekijken wij de laatste voorbereidingen voorafgaande aan de wedstrijd, waarbij de keuring van de cricketspelers zorgt voor het nodige aangename tijdsverdrijf.
Al snel vangt de wedstrijd dan toch werkelijk aan en hoewel we tijdens de Universiteitsmatch duidelijk tegen Warwick waren, kunnen we nu niet anders dan VOOR hen zijn, want zij hadden duidelijk het lekkerste team ;).
De beginselen waren ons inmiddels al duidelijk geworden, maar het grote scorenbord dat in het stadion hing, zorgde toch wel voor een grotere uitdaging. Een verzameling letters en getallen, die allemaal op hun eigen manier een betekenis hadden, welke van groot belang was voor het belang van het spel. Warwick begon aan slag en had dus als eerste de kans om een hele hoop punten te scoren; regel nummer 1: alleen de partij die aan slag is, heeft de mogelijkheid om puntjes bij elkaar te sprokkelen. Hiervoor nemen slechts 2 mensen van je team plaats in het veld en deze proberen zo vaak mogelijk op en neer te rennen zodat zij ‘runs’ verzamelen. Dit lijkt gemakkelijker dan het lijkt en het is tevens ook veel leuker wanneer ze niet hoeven te rennen, want dat betekent dat wij mogen wapperen (of dat onze slagman helaas is uitgemaakt). Onze wapperacties waren bedoeld voor die gelegenheden waarin de bal buiten het speelveld terecht kwam: over de grond levert dit 4 punten op, terwijl dit door de lucht 6 punten aan je totaal toevoegt. Irene en ik blijken snelle leerlingen te zijn en na een ruim 3 uur durende wedstrijd (voetbal is er niets bij :P) hebben wij het gehele scorebord weten te ontcijferen en kunnen wij iedereen nu prima uitleggen wat LBW betekent.
Tussen al onze ontcijferpogingen door, leren wij ook een hoop over het gedrag en de gewoontes van de plaatselijke crickettoeschouwer. Veldspelers die een plekje hebben bemachtigd voor onze tribune hebben het zwaar te verduren wanneer ze worden overladen met opmerkingen (Andrew give it away) waarmee menig supporter hen probeert te beïnvloeden.
Enkele tribunes verderop zorgen de aanwezige superhero’s voor het nodige entertainment en wanneer het bepaalde toeschouwers teveel wordt, steekt men dit niet onder stoelen of banken: “Sit down and shut up! I am watching cricket.” Een hele belevenis zo’n Engelse volkssport; binnenkort toch maar eens checken of er geen verborgen crickettalent in mij schuilt :P
Liefs Jennifer
Al was het nog wel een hele toer om op de plaats van bestemming te komen, en nadat Irene op onze kaartjes had zien staan dat de deuren al om 10 uur open gingen, hadden wij een donkerbruin vermoeden dat we wel eens veel te laat aan konden komen. Een omweg over de campus heeft ons – met hulp van de zwervende man bij de bushalte – uiteindelijk bij het Edgbaston Cricket Court gebracht, waar de wedstrijd al in volle gang was. Dit in tegenstelling tot de tribunes, waar – op één tribune na – slechts enkele verloren toeschouwers te vinden waren.
Na een plekje gevonden te hebben tussen de andere toeschouwers op de enige gevulde tribune, kan het inlezen voor de twee Nederlandse studentjes zonder enige cricket-kennis van start gaan. Terwijl voor ons het spel ten uitvoer wordt gebracht, proberen wij de basisbeginselen van het spel onder de knie te krijgen. Niet de meest gemakkelijke opgave, maar beetje bij beetje beginnen er meer stukjes op hun plaats te vallen en komen we er eveneens achter dat we ons overduidelijk aan de verkeerde kant van de tribune bevinden: omringd door Warwick-supporters is het aanmoedigen van Birmingham een hele uitdaging: niet alleen vallen we extra op, omdat we buitenlanders zijn hier, maar ook het aandeel vrouwen is hier tot een minimum beperkt. Tel daarbij op het slechte scoringspercentage van de Birminghamstudenten plus de reactietijd tussen het uitvinden of bepaalde acties goed of juist verkeerd zijn voor “onze mannen” en je hebt een complexe situatie waar je U tegen zegt.
We worden dan ook onaangenaam verrast wanneer de wedstrijd ineens tot een plotseling einde blijkt te zijn gekomen en zijn enigszins verontwaardigd dat we hier ons geld aan hebben uitgegeven. Mokkend zitten we nog eventjes op de tribune, maar niemand schijnt op enige manier aanstalten te maken om te vertrekken; in tegestelling: krantjes worden tevoorschijn gehaald en mensen nemen zelfs de tijd om een heerlijk dutje te doen op de tribune. Nu de zon Birmingham ook weer heeft gevonden en mijn voetjes nog niet geheel waren bijgekomen van de alternatieve route, besluiten we om met een gratis hamburger (we blijven Hollanders en laten ons dus geen gratis dingen door de neus boren ;)) onze plekjes op de tribune weer in te nemen en te genieten van de zon en het aanwezige mannelijk schoon.
Zonder dat we er echt erg in hebben kruipt de tijd voorbij en zien we op een groot reclamebord verschijnen dat de wedstrijd waarvoor wij een mooi kaartje hebben gekocht pas om 5.30pm zal beginnen. Dat gaat nog wel eventjes duren en in de tussentijd hebben wij dus alle tijd om het terrein te verkennen en ons uit te leven in de cricketwinkel, waar een hoop aan deze sport-gerelateerde attributen te verkrijgen zijn. Variërend van bats en ballen tot heuse zonnehoeden, die ik in het aanwezige publiek nog niet had gespot. Hoewel we voorbereid waren tot het betreden van een chique aangelegenheid lag het biergehalte hier duidelijk vele malen hoger dan de aanwezigheid van enige hoge piet. We voelden ons dus prima thuis, maar ik kon het niet laten om toch eventjes heel snel van deze gelegenheid gebruik te maken en verschillende hoedjes uit te proberen; geen van allen kon mijn hartje echter bekoren en nadat we ons rondje hadden voltooid keerden we terug naar de tribune alwaar wij een nieuw plekje vonden welke zich WEL aan de juiste zijde bevond.
Niet wetende dat de wedstrijd later die avond niet gespeeld zou worden door een delegatie uit Birmingham en wij dus prima onze oude plaatsen hadden kunnen innemen, heb ik geen moment spijt gehad van onze keuze. De tribunes stroomde langzaam maar zeker vol en overal zagen we ze: vierkante papiertjes bedrukt met een 4 en een 6. Hartstikke leuk allemaal, maar why? Blij dat ik Irene bij me heb, valt het kwartje en komen we tot de ontdekking dat dit een essentiële must-have is tijdens de wedstrijd. Er is geen tijd te verliezen en dus gaan wij gezamenlijk op zoek naar de ‘thuishaven’ van deze jongens welke we al snel bij de ingang vinden, waarna we beiden vergezeld door deze prachtige nummers onze weg terug vinden. In deze korte tijd hebben de tribunes zich gevuld met een grote hoeveelheid mensen die allen vol spanning wachten op de wedstrijd die komen zal. Vol van nieuwsgierigheid wachten wij af en bekijken wij de laatste voorbereidingen voorafgaande aan de wedstrijd, waarbij de keuring van de cricketspelers zorgt voor het nodige aangename tijdsverdrijf.
Al snel vangt de wedstrijd dan toch werkelijk aan en hoewel we tijdens de Universiteitsmatch duidelijk tegen Warwick waren, kunnen we nu niet anders dan VOOR hen zijn, want zij hadden duidelijk het lekkerste team ;).
De beginselen waren ons inmiddels al duidelijk geworden, maar het grote scorenbord dat in het stadion hing, zorgde toch wel voor een grotere uitdaging. Een verzameling letters en getallen, die allemaal op hun eigen manier een betekenis hadden, welke van groot belang was voor het belang van het spel. Warwick begon aan slag en had dus als eerste de kans om een hele hoop punten te scoren; regel nummer 1: alleen de partij die aan slag is, heeft de mogelijkheid om puntjes bij elkaar te sprokkelen. Hiervoor nemen slechts 2 mensen van je team plaats in het veld en deze proberen zo vaak mogelijk op en neer te rennen zodat zij ‘runs’ verzamelen. Dit lijkt gemakkelijker dan het lijkt en het is tevens ook veel leuker wanneer ze niet hoeven te rennen, want dat betekent dat wij mogen wapperen (of dat onze slagman helaas is uitgemaakt). Onze wapperacties waren bedoeld voor die gelegenheden waarin de bal buiten het speelveld terecht kwam: over de grond levert dit 4 punten op, terwijl dit door de lucht 6 punten aan je totaal toevoegt. Irene en ik blijken snelle leerlingen te zijn en na een ruim 3 uur durende wedstrijd (voetbal is er niets bij :P) hebben wij het gehele scorebord weten te ontcijferen en kunnen wij iedereen nu prima uitleggen wat LBW betekent.
Tussen al onze ontcijferpogingen door, leren wij ook een hoop over het gedrag en de gewoontes van de plaatselijke crickettoeschouwer. Veldspelers die een plekje hebben bemachtigd voor onze tribune hebben het zwaar te verduren wanneer ze worden overladen met opmerkingen (Andrew give it away) waarmee menig supporter hen probeert te beïnvloeden.
Enkele tribunes verderop zorgen de aanwezige superhero’s voor het nodige entertainment en wanneer het bepaalde toeschouwers teveel wordt, steekt men dit niet onder stoelen of banken: “Sit down and shut up! I am watching cricket.” Een hele belevenis zo’n Engelse volkssport; binnenkort toch maar eens checken of er geen verborgen crickettalent in mij schuilt :P
Liefs Jennifer
-
01 Juli 2008 - 22:26
Cockey:
Van cricket heb ik ook nooit iets begrepen . De Indiërs en Pakistani hingen altijd aan de buis wanneer er zo'n match was.En ze waren nauwelijks aanspreekbaar.
Maar nu kan jij het eens uitleggen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
