Ik zat in Bath

Jarenlang heb ik weggedroomd bij de foto’s die de pagina’s in mijn Griekse boeken vulden en ook mijn KCV-boeken stonden vol met prachtige gebouwen uit de Klassieke Oudheid. Hoe levendig de vele verhalen over dit verre verleden ook verteld mochten worden, het bleef een verzameling letters op papier. Bijeengesprokkeld komen hier de mooiste zinnen uit voort, die enkele jaren later tot leven worden geroepen wanneer ik rondloop door de straten van Bath.

In het prachtige decor van het Romeinse badhuis dat aanwezig is in de stad, waan ik me voor enkele uren in vroegere tijden en ervaar ik hoe het leven geweest moet zijn. Plotseling lijkt de gehele omgeving in mijn fantasie te worden opgeslokt en veranderen de mensen in oude Romeinen. Rustig geef ik mijn ogen de kost aan dit prachtige schouwspel: kinderen rennen in het rond, terwijl hun papa’s en mama’s genieten van het warme water en praten over koetjes en kalfjes. Dit alles vindt plaats in het schitterende decor waarin zuilen en beelden uit die goede oude tijd in alle glorie aanwezig waren. Niet wetend waar ik moet kijken, word ik door een kleine misstap linea recta terugslingerd naar de werkelijkheid: daar lag ik bijna met mijn snufferd in het warme water, oepsie.

Misschien had ik toch beter lucifers aan mijn huishoudelijk assortiment hier in Birmingham kunnen toevoegen. Niet alleen hadden die nu prima geholpen bij het open houden van mijn oogjes en een bijna-val voorkomen, maar ook vanochtend had ik deze zeer goed kunnen gebruiken. Mijn wekker haalde mij namelijk al vroeg uit een diepe slaap, omdat er om 6.15am een taxi op ons stond te wachten welke ons naar het busstation heeft gebracht.
Netjes op tijd was deze man aanwezig, wat jammer genoeg niet gezegd kon worden van onze buschauffeur, welke pech had gehad onderweg. Een extra uurtje werd aan onze wachttijd toegevoegd, waarna een voorspoedige reis ons in dit schitterende stadje bracht…

Meteen is mijn aandacht weer op het heden gericht en geniet ik van het moment. Het dak van het badhuis mag dan in de geschiedenis verloren zijn gegaan, ik bevind me wel op de plaats waar vele, vele jaren terug hordes Romeinen over de vloer kwamen. De beelden en zuilen staan nog steeds overeind en ook de bron vanuit waar het water al eeuwen ontspringt, is nog steeds functioneel. Historische pracht houdt mij in haar greep en neemt mij mee op reis door deze stad welke sinds 1987 een plaatsje op de Werelderfgoedlijst heeft veroverd.
Deze bescherming maakt het mij vandaag de dag mogelijk vele historische uurtjes in Bath door te brengen en te genieten van de schoonheid die deze stad biedt :)

Een historisch dagje welke de volgende dag gevolgd werd door een nieuwe stap terug-in-de-tijd en mij bracht in de plaatselijke ‘wereld vol wonderen’.
Achter de deuren van Cadbury World schuilt de wereld van de cacaoboon welke een lange weg naar de schappen van de supermarkt voor zich heeft liggen. Al mijn zintuigen worden tijdens dit proces in werking gesteld en ik word meegenomen op reis. Een reis die mij het verhaal vertelt van John Cadbury, chocopapa van Birmingham, die jarenlang verrukkelijke chocoladerepen heeft geproduceerd en deze traditie aan zijn zoon heeft overgedragen. Een man naar mijn hart; je moet er toch niet aan denken dat de kunst van het chocolade-maken verloren zou zijn gegaan…
Nu kan dit kleine lekkerbekje immers nog een geweldig ritje maken door Cadabra, stadje van de Chocobonen, terwijl zij een hapje neemt van een echte Cadbury-reep: jammie-jammie! In stilte genieten wij, slechts onderbroken door enkele uitroepen van vreugde wanneer we op een onverwachte plek weer een grappige boon tevoorschijn zien komen (Kijk daar, ow en daar!).

Dit smakelijke avontuur brengt de lekkere trek in mij naar boven en ik ben dan ook reuze blij wanneer we die avond aanschuiven in The White Swan. Een gezellig restaurantje waar wij genieten van onze aller-allerlaatste gezamelijke maaltijd. In een geweldige ambiance laten wij onze bordjes leeg achter en zoeken voor de aller-allerlaatste keer onze bedjes op…

Liefs Jennifer