As you like it…

Twaalf, dertien, veertien, vijftien, en ikzelf maakt zestien. Samen met al haar kinders is Moeder Gans na een voorspoedige reis aangekomen in Stratford-upon-Avon.
De dag begon vandaag al vroeg, maar iedereen was op tijd van de partij en met een kleine omweg bereikten we het station Birmingham Snow Hill, waar we door het mannetje achter de kassa op een extra aantrekkelijk groepstarief werden gewezen: 3 pond pp klinkt ons studentjes als muziek in de oren. Snel werd het nodige geld bij elkaar gezocht en kon onze groepsreis beginnen.

Na een klein uurtje in de trein, waar enkelen van ons nog eventjes hebben bijgeslapen terwijl anderen van het Engelse landschap genoten, kwamen we aan in Stratford-upon-Avon. Dit dorpje, welke ruimte heeft geboden aan de geboorte van William Shakespeare, is vandaag de dag uitgegroeid tot een toeristische trekpleister van wereldformaat. De schattige, authentieke huisjes, die het dorp haar pittoreske uitstraling geven, zijn inmiddels gedeeltelijk opgeslokt door grote winkelketens als H&M en Marks&Spencers.
Hoewel we met een culturele insteek naar Stratford waren afgereisd, konden we het niet laten om Starbucks, welke eveneens een plekje in een van de huisjes had gevonden, zonder bezoekje te passeren. Een aangename break tussen geboorte- en begraafplaats van de grootste Poet uit de Engelse geschiedenis.

Het geboortehuis biedt, eigenaardig genoeg, niet de ruimte aan het ontvangen van grote groepen toeristen, hoewel je in verschillende talen – waaronder onze moedertaal – welkom wordt geheten. Je begint je tour namelijk in een klein museum waar een hoop attributen tentoon staan gesteld welke allen mogelijk wellicht op enige wijze in contact gebracht kunnen worden met William Shakespeare. Wat dacht je bijvoorbeeld van een vervallen schoolbankje waarvan ze denken dat deze misschien in de school heeft gestaan waar onze beste man mogelijk les heeft gekregen. Een hoop vraagtekens vliegen je om de oren, tussen de verschillende voorwerpen die je maar met moeite van dichtbij kunt aanschouwen.
Bij het geboortehuis zelf, waar je aan de echtheid gaat twijfelen na het zien van zoveel misschientjes, is het stukken beter geregeld: slechts een beperkt aantal personen mag tegelijkertijd naar binnen. Beginnend met een introductie van een oud madametje in traditionele kledij van vroegere tijden, waan je je voor eventjes werkelijk in het leven van Shakespeare (met mini-leerlooierij van Mama Shakespeare). Een kort historisch moment welke binnen no time wordt onderbroken door de zonnestralen die je welkom heten in de bloementuin, welke het huisje in al zijn kleuren omringd.

Enkele kleuren zijn ook aanwezig bij het graf van deze dichter welke in 1616 is overleden. Het graf zelf mag dan zeer sober zijn, het feit dat je bijna oog in oog staat met een ‘held’ uit vroegere tijden, laat een hoop camera’s tevoorschijn komen. Ook ikzelf kan het niet laten wat mooie kiekjes te maken, zeker niet nu het plakkaat “Japanner” bijna synoniem is voor Jennifer (de fotovoorraad loopt hier inmiddels enigszins uit de hand…).
De vele vastgelegde herinneringen laten ook deze dag voorbij vliegen en voor je het weet tel je als Moeder Gans alweer of je gehele uit de kluiten gewassen kroost aanwezig is. Gelukkig waren er geen verdwaalde kuikens, waardoor ik met een gerust hart op mijn stoel kon ploffen en alle Papa’s de volgende dag door hun dochtertjes verwend konden worden.

Behalve de Vaderdagkaarten die door velen van ons waren verstuurd, biedt deze dag ook een prima gelegenheid voor een eerste was. Nadat ik samen met Irene, Juliette en Nicole alles op kleur had gesorteerd, konden we met volle tassen afdalen naar beneden. Daar bleek het nog een hele klus te zijn om alles goed te regelen en eigenlijk weten we nog steeds niet hoe het allemaal precies werkt, maar gewassen is er wel. Nu al onze spullen zonder kleerscheuren uit de machines zijn gekomen kunnen wij weer fris en fruitig de laatste weekjes tegemoet!

Liefs Jennifer