De dagelijkse dingetjes

Hoewel we pas net goed een week in Birmingham zitten, zijn er toch al enkele zaken die gerekend kunnen worden onder de dagelijkse dingetjes. Speciaal hiervoor heb ik een apart berichtje, zodat mamsie weet dat ze zich absoluut geen zorgen hoeft te maken over haar kleine dochtertje :) Het is hier prima vertoeven!

Elke dag begin ik met een ontbijtje dat ik uit mijn koelkast tevoorschijn tover en een beker melk is elke ochtend van de partij. Ook nu ik weet van Sizzle dat elk glas melk één lepel pus bevat, drink ik nog altijd braaf door en ook een boterham met kaas gaat er prima in. Een goed begin is immers het halve werk, waardoor ik gedurende de dag vol energie een boel nieuwe indrukken in me op kan nemen.
Stiekem hoopten we allemaal op een groot aantal aantrekkelijke Engelse mannen die ons het hof konden maken, maar wonende in Pritchatt’s House moeten we onze ogen wagenwijd openhouden om de spaarzame lekkernijen die we tegenkomen niet over het hoofd te zien. Opgedeeld in seksegebonden ‘flats’ (gangen) is de kans dat ik een man tegenkom beperkt tot een minimum en met de wetenschap dat we nog geen autochtoon gezien hebben in ons gebouw, lijkt het vinden van een Engelsman hier als het zoeken van een speld in een hooiberg…We geven echter niet op en houden onze oogjes wagenwijd open en gedurende de dagen wordt dat dan ook langzaam maar zeker beloond: er zijn hier cute boys te vinden!
Op weg naar de sportschool, maar vooral ook wanneer we binnen zijn, is het belangrijk om goed rond te kijken, want terwijl ik me in het zweet werk heb ik vanaf mijn fietsje mooi wel fantastisch uitzicht op enkele aangename jongemannen. Het plaatselijke rugbyteam is duidelijk van de partij en dat vinden Juliette en ik heus niet vervelend ;)
Tussen onze sportieve momenten door hebben we ook nog de gelegenheid om ‘de perfecte man’ op straat tegen te komen; het moet niet veel gekker worden. Mijn nieuwe openingswoord is geboren: Sorry! Dit kleine woordje blijkt de Engelse student in staat te kunnen brengen tot het beginnen van een gesprek waarbij wij bijna wegsmolten als ijsblokjes in de zon. Zo’n leuke jongen welke een heerlijke geur in onze neusgaten liet binnendringen en ons vergezelde van zijn geweldige charme, moest ons helaas alweer veel te vroeg verlaten…

Met je hoofd in de wolken wordt het echter wel erg gevaarlijk om over te steken, want zelfs nu ben ik nog niet gewend en blijf ik maar als een idioot alle kanten uitkijken om te zien of er ook maar enig voertuig aankomt dat mijn weg kan kruisen. Al lang blij dat ik nu in mijn hoofd heb gepland dat de volgorde rechts-links-rechts is, zijn kruispunten een gevaar voor mijn leven. Menig automobilist jaag ik de stuipen op het lijf door uit het niets voor hun auto op te duiken en zij brengen mij geregeld de schrik van mijn leven om out of nowhere ineens naast mij te staan. Noodstops van beide kanten zijn hier dus aan de orde van de dag, waardoor ik elke keer opnieuw weer reuze blij ben wanneer ik het zonder kleerscheuren tot de overkant heb gered en ’s avonds weer mijn bedje in kan duiken.
Daar liggende word ik geregeld geconfronteerd met rugpijn van de bovenste plank, eerder van de onderste eigenlijk, aangezien de pijn zich onderin mijn rug bevindt. Het is behoorlijk lastig om je dan in de juiste positie te wringen en ervoor te zorgen dat je zonder al te veel problemen kunt genieten van je nachtrust en de volgende ochtend niet geheel gebroken wilt beginnen. Een geluk daarbij is dan nog wel dat ik gedurende de nacht niet gestoord wordt door een ontiegelijke drang om naar de toilet te rennen, omdat mijn blaas het niet langer houdt.

Wanneer deze momenten zich gedurende de dag voordoen, komt het heuse campinggevoel echter wel in alle glorie naar boven: we hebben hier een gemeenschappelijke badkamer. Dat betekent dus dat ik zodra ik een grote of kleine boodschap moet doen met mijn geweldige pastelroze toiletrol door de gang heen mag wandelen op weg naar het kleinste kamertje van het huis. Alhoewel, ik betwijfel nu eigenlijk of de douchecabines niet nog kleiner zijn, want daarin kun je je kont maar amper keren. Een verschrikking met al het stof en de vieze kluwen haren die zich daarin bevinden; iew!
Alleen al om die reden is het een verademing wanneer je bij het zwembad een douche kunt nemen en ruimte hebt. Haren wassen is daar dan ook totaal geen probleem, tenminste als je de beschikking hebt over shampoo. Dat viel me de eerste keer eventjes tegen: heb je je gehele haarbos ingezeept, blijk je conditioner te hebben gekocht in plaats van shampoo…Gelukkig biedt Juliette zonder problemen een helpende hand, maar ik ben toch maar snel op zoek gegaan naar een fles shampoo in de plaatselijke supermarkt, zodat ik gedurende de week weer appeltjesfris ben :)

Natuurlijk duik ik niet alleen voor de aanschaf van een fles shampoo de supermarkt in, maar kopen wij hier ook de nodige ingrediënten voor onze avondmaaltijden. Hoewel wij geregeld door onze allerliefste Janet (ze kan het niet over haar hart verkrijgen ons om te laten komen van de honger) worden verblijd met de ‘restjes’ van de congreslunches, hebben we nog wel de mogelijkheid om zelf de keuken in te duiken en met de aanwezige apparatuur een maaltijd te bereiden. Rijstkokers zijn in alle soorten en maten aanwezig, maar zodra je je zintuigen goed en wel de kans hebt gegeven de keuken te inspecteren, laat je het wel uit je hoofd om spullen van de ‘locals’ hier te gebruiken. Keer op keer verbaas ik me weer over de lucht die zich in dit keukenhok verspreid en ben je blij dat je weet wat er op je bordje ligt, want dat is bij de aanwezige Aziaten vaak een zeer groot vraagteken…
Goede mogelijkheid voor ons om hen te laten zien dat wij prima zelf kunnen koken. Pak de pannen er maar bij en vergeet vooral niet om zelf je bordje en bestek mee te nemen, zodat de lekkernijen ook geserveerd kunnen worden. Smikkelen van pasta, soep, vlees, vis, salades, groente en broodjes hebben wij zeker niet te klagen; dus mamsie, je kan met een gerust hart je bedje opzoeken aangezien ik genoeg vitamientjes binnenkrijg. Jajaja, ik houdt mij prima aan de “5 a day” die ze hier in Engeland promoten: mijn eigen fruitvoorraad wordt regelmatig aangevuld met appels, bananen, druiven en/of andere lekkere fruitsoorten die we hier op de campus kunnen krijgen. Een heus marktkraampje vol met verse groenten en fruit staat elke dag paraat om aan onze wensen te voldoen :)

We zijn hier dus van alle gemakken voorzien, al laat de kwaliteit om sommige vlakken wel enigszins te wensen over. But nevertheless, I just keep on smiling!

Liefs Jennifer

Ps: Ik studeer hier ook nog daadwerkelijk en een berichtje over onze course staat dan ook op de planning; nog even geduld alsjeblieft.
Pps: Mochten jullie nieuwsgierig zijn naar beeldmateriaal uit Birmingham en de reactie van mijn picca’s niet hebben gelezen, dan wil ik jullie bij deze - namens hen - met alle liefde verwelkomen op: http://jenniferkuijlaars.myphotoalbum.com/albums.php