Jen's awesome Capricorn Suntanner
Door: Jennifer
Blijf op de hoogte en volg Jennifer
27 Februari 2010 | Australië, Sydney
Mijn vakantie hier in Australie zit er al bijna op en het wordt dus tijd om met het echte werk (mijn co-schap Dermatologie) aan de slag te gaan. Voordat het zover is genieten we echter nog eventjes na van de 11 dagen die ik langs de Oostkust van Kangaroeland heb doorgebracht en waar ik mij prima heb vermaakt.
De zenuwen vooraf waren er echter niet minder om, wat zat ik zenuwachtig op de bank te wachten voordat de bus aankwam zeg, poepoe. Rachel en ik zouden om 4 uur voor ons hotel worden opgehaald en we zaten dan ook al netjes op tijd te wachten, want je wilt natuurlijk niet al meteen te laat komen. Aangezien wij de enigen waren die hier de toer instapten geeft dat natuurlijk wel enige spanning, want alle anderen kennen elkaar al tenminste enige dagen en later bleek zelfs dat de helft van de groep hiervoor al in Centraal-Australie had gereisd en elkaar dus al helemaal goed kende. Het was dus wel eventjes lastig om je plekje in de groep te vinden en dan word je ook nog met meer dan 30 man samen op 1 zeilboot gedumpt. Daar sta je dan aan het begin van je vakantie: met z’n allen op een boot waar je duidelijk de komende dagen niet vanaf komt. Nou ja, wel eventjes hoor, want ik heb voor het eerst in mijn leven gesnorkeld!
En wat was dat gaaf! Het begint allemaal met de zoektocht naar het juiste masker. Je wilt namelijk niet dat er water in je neus komt en je dus nooit van je leven langer dan normaal onder water kunt blijven omdat het allemaal begint te kriebelen en natuurlijk ook omdat er dan zonder twijfel ook water in je oogjes komt en dat is niet handig. Dus ga je aan de slag: bij een grote bak boordevol duikbrillen pak je de ene na de andere en zet je deze op je hoofd. De een past nog minder goed dan de andere en wanneer je zo’n 10 brillen hebt geprobeerd zakt de moed je toch wel een beetje in de schoenen; is er dan helemaal geen een masker welke mij gaat passen??? Voordat je een uur later nog met je pasrondje bezig bent en het hele snorkelavontuur moet missen pak je een duikbril, zet deze op je hoofd, zoekt er een mooi ademstokje bij en gaat gehuld in je wet suite op weg naar het snorkelgebied. Het is wel eventjes wennen wanneer je het water in duikt, maar voor ik er erg in heb, ben ik geheel overgeleverd aan de onderwaterwereld en vergeet ik de wereld om mij heen. Ik lijk regelrecht in Finding Nemo beland te zijn al weet ik deze hoofdrolspeler helaas niet te spotten en moet ik het doen met allerhande andere visjes: groot, klein en met de meest uiteenlopende kleuren, het is werkelijk waar een zeer bonte verzameling zwemmende beestjes welke tussen de verschillende soorten koraal tevoorschijn komt. Ik vind het prachtig en geniet met volle teugen :D
Blij dat ik geen gebruik hoef te maken van de vooraf in gebarentaal geleerde uitspraak “Fucking big shark coming closer quickly”, keer ik met een Big Smile terug op onze zeilboot. Veel gezeild hebben we vanwege de weersomstandigheden echter niet; we misten de wind waardoor de zeilavonturen enigszins in het water vielen. Zowel figuurlijk als ook letterlijk. Want hoewel ik hier absoluut niet heb te klagen over het weer (de zon laat zich in alle vrolijkheid zien en ook vandaag lacht deze mij weer tegemoet :D), heb ik al wel de nodige regenbuitjes gezien. Tijdens de boottocht hebben wij verschillende buien over ons heen gekregen, waardoor de aanwezige gele regenjassen die aanwezig waren gretig aftrek vonden. Maar ook later in de tour hebben wij een zeer natte dag gehad; juist wanneer wij een dagje vrij hadden en alles zelf konden invullen, viel het water met bakken uit de hemel en konden wij wel spreken van een heuse storm. Verschillende mensen zijn hierdoor ook wakker geworden, maar gek als ik ben heb ik zonder problemen in Dromenland kunnen genieten en werd ik pas de volgende ochtend verrast door deze complete omslag. Natuurlijk baal je als een stekker wanneer je op je vrije dagje op het meest Oostelijke punt van het vasteland van Australie je moet zien te redden met de nodige regen die uit de lucht komt vallen, maar je houd je staande en zorgt dat het desalniettemin een geslaagd dagje wordt zodat je optimaal van je tijd in dit prachtige stadje geniet.
En genieten doen we optimaal, maar natuurlijk! Al zijn er na de zeiltocht wel de nodige klaagzangen te horen, want we hebben het wel zwaar te verduren gehad. Niet alleen waren er de nodige regenbuien, we sliepen ook met z’n allen in de boot (een deel van ons had wel een plekje op een andere boot, maar het overgrote deel diende zich op ons eigen schip naar Dromenland te begeven) en dat brengt de nodige luchtjes met zich mee. Simpelweg kon wel gezegd worden dat het gewoon stonk! De eerste nacht is dat nog niet zo heel erg, al zweet je wel aan alle kanten je claustrofobie-opwekkende bedje uit, maar de tweede nacht is het niet langer om uit te houden. Zeker niet voor de ‘prinsesjes’ die mee waren. O, o, o, wat heb ik gelachen zeg! Deze ladies waren echte dametjes en haren op de grond, regen, een vieze zweetlucht en geen mogelijkheid om jezelf te douchen was voor hen echt boven de limiet. Een zucht van verlichting was dan ook duidelijk te horen toen wij afscheid namen van onze bemanning en weer vaste grond onder onze voeten konden voelen.
’s Avonds werd hier dan ook heerlijk op gedronken en hebben we een mooi feestje gevierd in Airlie Beach. Feestjes zijn er sowieso geregeld gevierd tijdens de rondreis, onder andere omdat we de verjaardag van Mike niet ongemerkt voorbij konden laten gaan. Verder hebben we onder meer genoten van een heuse Rodeo met echte stieren en cowboys. Waar ik vooraf nog dacht dat het hier ging om een nep gedoetje waarbij je ook zelf wel op de ‘stier’ kon klimmen, bleek er toch een heuse arena te zijn waarbij verschillende mannen hun leven waagden. Op het moment dat er werd omgeroepen dat een 5-jaar oud jongetje ook een poging ging wagen begonnen mijn oren toch wel eventjes luid te klapperen; heb ik dat goed gehoord? Totaal verbijsterd kruiste mijn blik verschillende anderen en bij het binnentreden van deze stier konden wij niet anders dan erkennen dat onze oortjes nog prima in orde waren. De verbazing was er echter niet minder om; ook niet nadat verschillende kinderen hun opwachting in de arena maakten… Geheel gehuld in een prachtige cowboy-outfit, dat dan weer wel. Maar wanneer je vlak daarvoor verschillende mannen een trap in hun maag hebt zien krijgen, vraag je je toch af hoe het met de veiligheid van deze kids staat gesteld; het is een harde klap wanneer je vanaf de rug van zo’n beestje op de grond valt en ze zien er ook allemaal niet even vriendelijk uit. Je mist de stoom uit hun neusgaten komen, maar de hekken die ons moeten beschermen tegen de woede van deze viervoeters gaan geregeld angstvallig hard heen en weer en dan doen wij toch wel snel een paar stapjes terug.
Wij zijn gelukkig zonder kleerscheuren weer teruggekeerd naar ons hotel alwaar wij een heerlijk nachtje hebben geslapen alvorens wij onze reis vervolgden en uitkwamen op Fraser Island. Dit zandeiland is het grootste ter wereld en het was absoluut prachtig! In een 4-wheel drive bus heb ik dit eiland verkend en ben ik van hot naar her gereden, terwijl ik onderweg geheel door elkaar werd geschud. Het helderblauwe Lake Mackenzie zorgde voor de nodige verkoeling op deze zonnige dag, terwijl de zee door mij zonder aarzelen werden vermeden. Na het horen van springende haaien kwam ik daar niet te dicht in de buurt, want mijn benenwagen – hoe wit deze ook nog steeds mag zijn – weet mij nog steeds prima te verplaatsen en deze wil ik dan voorlopig ook nog niet inruilen voor een rollend exemplaar ;) En dus wandelen we heerlijk verder in alle plaatsjes die we een kort bezoekje brengen. Kort inderdaad, want we hebben een veel te vol programma voor de weinige tijd die we hebben, waardoor enkele zaken duidelijk tekort wordt gedaan. Zonde, maar wel een hele goede reden om nog eens terug te keren naar dit geweldige stukje van Australie waar veel te veel te zien en te doen is!
Bij het verlaten van dit grote eiland is Janey’s woordenschat wat betreft de Nederlandse taal weer wat groter geworden na enkele ‘lessen’ van ondergetekende. De uitspraak laat af en toe echter nog wel iets te wensen over, maar dat maakt het er eigenlijk alleen maar leuker op en de lessen zijn duidelijk erg gevarieerd. Want wanneer Janey in de buurt is, weet je zeker dat seksuele onderwerpen niet onbelicht zullen blijven ;) En wat zij allemaal wil…daar kun je als Nederlandse vrouw je vingers bij aflikken :P
Maar niet alleen vanuit de UK komt er seksuele inbreng; ook in Noorwegen weten wij ons tegenwoordig uit te drukken en wel in doventaal. Dankzij Ida weten wij een vagina te ‘verwoorden’ voor al onze slechthorende vrienden in dit koude land. Dit behoort duidelijk tot de onmisbare kennis bij een bezoekje aan Norway ;)
Zoals jullie merken bevond ik mij afgelopen dagen in een internationaal gezelschap. En hoewel de UK duidelijk de boventoon voerde, waren er naast mij nog 2 andere Dutchies aanwezig en kon ik dus af en toe ook eventjes heerlijk gemakkelijk overschakelen op mijn moedertaal :) Verder hadden we een stel uit Brazilie, team Germany, waren Zwitserland, Ierland, Canada en Australie vertegenwoordigd en hadden we zoals eerder vermeld dus ook Noorwegen en een overschot aan aanwezigen uit de UK. Een gezellige mix van verschillende nationaliteiten, welke elke dag weer een hele hoop lol hebben gehad :)
Aan elke reis komt echter helaas een keer een einde en ook dit keer konden we er niet onderuit. Na onze relaxte tijd in Byron Bay waar we helaas een regenstorm over ons heen hebben gekregen, hadden we nog maar heel eventjes te gaan en kwam het afscheid heel dichtbij. Maar voordat we daadwerkelijk Sydney binnenreden, hadden we de dag daarvoor nog een stop bij Myall Lake. Een groot meer waarop ik de volgende morgen samen met Marie nog een kanotochtje heb gewaagd en het is ons gelukt om in de boot te blijven zitten :D Geen natte bedoeling voor ons dus en ook de andere boot heeft het droog gehouden.
De nacht die we hier door moesten brengen was echter van geheel andere koek…We bevonden ons in een zeer bosrijke omgeving en dus kon de bugspray opnieuw uit de tas getoverd worden. Nadat we op Fraser Island wel heel erg geliefd waren bij de aanwezige Mossy’s en we langdurige kontkrabeffecten wilden vermijden (ja die beestjes konden mijn zitvlees duidelijk goed waarderen; ikzelf had daar wat meer moeite mee aangezien het niet bepaald charmant is wanneer je ineens ontzettende jeuk krijgt en je een krabaanval niet langer kunt onderdrukken…) hebben we ook hier veelvuldig gebruik gemaakt van dit middeltje. En Hoera, het hielp! Ware het niet dat er nog andere beestjes aanwezig waren welke zich door bugspray niet laten tegenhouden. In het kaliber 8-potig en in grote getale aanwezig, betekende dit voor mij maar 1 ding: HELP, ik ben in Spiderhouse beland! Waar een uitermate groot exemplaar je buiten al op zit te wachten, hoop je van harte dat je binnen veilig zult zijn en dus sluit je zorgvuldig alle ramen en deuren. De hoop ik echter snel verdwenen wanneer er naast de wc een familielid te vinden is en een gil kan niet meer onderdrukt worden. Team Germany staat gelukkig paraat om dit beestje te verwijderen en ik kan even opgelucht ademhalen. Eventjes ja, want voor je het weet spot je in elke hoekje en gaatje een levend wezentje en kun je er niet langer onderuit: dit luxueus ogende vakantieoord is slechts een camouflage voor de verschrikkelijke beesten die zich hier hebben gehuisvest. Er staat me nog een lastig nachtje te wachten en dus drinken we ons eerst maar wat moed in alvorens we daadwerkelijk onder de wol kruipen. Nou ja, wol…een lakentje is genoeg met de temperaturen hier ;)
De volgende dag pak ik voor de laatste keer deze groepsreis mijn spullen in en zeggen we nog een keer hallo tegen Bob. De allerlaatste kilometers worden afgelegd en we komen steeds dichterbij de grootste stad van Australie. Onderweg maken we nog een stop bij een wijnproeverij en worden verschillende smaken achterover gegooid. Wit, rood en chocolate; wat wil een vrouw nog meer? ;)
Met de nodige voorraad in de tas is het tijd voor het allerlaatste stukje; nog een paar uurtjes en dan is het zover…Een glooiend landschap trekt onder de zonnestraaltjes aan ons voorbij en langzaam slurpt Bob de verschillende kilometers op. Bijna ben ik terug in de stad waar ik voor het eerst voet op Australische bodem zette. Rijdend door de straten van Sydney kijk ik nieuwsgierig om me heen. We passeren prachtige gebouwen en mooie parkjes, vele mensen wandelen door de straten van de stad welke voor de komende 5 weekjes mijn thuis is. Het lijkt allemaal nog wat onwerkelijk, maar wanneer we aankomen bij Harbour Bridge en ik hieronder ook het Opera House weet te spotten is het absoluut zeker: ik ben in Sydney!
Het eindpunt van mijn rondreis en het uitgangspunt van mijn co-schap is bereikt. De zon schijnt en ik lach, want vandaag wordt zonder twijfel vast en zeker weer een fantastische dag :D
Dikke knuffel en heel veel liefs uit een zonnig Oz,
Jennifer
Ps: Superthanks voor alle lieve berichtjes! Echt hartstikke leuk dat jullie allemaal (weer) meelezen met mijn avontuurtjes aan de andere kant van de wereld.
Ps 2: Het zonnetje laat zich bij jullie nog niet helemaal zien zo te horen…Ik heb een gesprekje met de weergoden gehad en ze zeiden dat ze hun best gingen doen, maar echte beloftes zijn er nog niet van gekomen. Voorlopig zullen jullie dus nog eventjes door moeten bijten, maar ik neem wel een zonnetje mee terug hoor :) Ik moet immers voorkomen dat ik last krijg van afkickverschijnselen en ineens zelf op de patiëntenstoel mag plaatsnemen ;)
De zenuwen vooraf waren er echter niet minder om, wat zat ik zenuwachtig op de bank te wachten voordat de bus aankwam zeg, poepoe. Rachel en ik zouden om 4 uur voor ons hotel worden opgehaald en we zaten dan ook al netjes op tijd te wachten, want je wilt natuurlijk niet al meteen te laat komen. Aangezien wij de enigen waren die hier de toer instapten geeft dat natuurlijk wel enige spanning, want alle anderen kennen elkaar al tenminste enige dagen en later bleek zelfs dat de helft van de groep hiervoor al in Centraal-Australie had gereisd en elkaar dus al helemaal goed kende. Het was dus wel eventjes lastig om je plekje in de groep te vinden en dan word je ook nog met meer dan 30 man samen op 1 zeilboot gedumpt. Daar sta je dan aan het begin van je vakantie: met z’n allen op een boot waar je duidelijk de komende dagen niet vanaf komt. Nou ja, wel eventjes hoor, want ik heb voor het eerst in mijn leven gesnorkeld!
En wat was dat gaaf! Het begint allemaal met de zoektocht naar het juiste masker. Je wilt namelijk niet dat er water in je neus komt en je dus nooit van je leven langer dan normaal onder water kunt blijven omdat het allemaal begint te kriebelen en natuurlijk ook omdat er dan zonder twijfel ook water in je oogjes komt en dat is niet handig. Dus ga je aan de slag: bij een grote bak boordevol duikbrillen pak je de ene na de andere en zet je deze op je hoofd. De een past nog minder goed dan de andere en wanneer je zo’n 10 brillen hebt geprobeerd zakt de moed je toch wel een beetje in de schoenen; is er dan helemaal geen een masker welke mij gaat passen??? Voordat je een uur later nog met je pasrondje bezig bent en het hele snorkelavontuur moet missen pak je een duikbril, zet deze op je hoofd, zoekt er een mooi ademstokje bij en gaat gehuld in je wet suite op weg naar het snorkelgebied. Het is wel eventjes wennen wanneer je het water in duikt, maar voor ik er erg in heb, ben ik geheel overgeleverd aan de onderwaterwereld en vergeet ik de wereld om mij heen. Ik lijk regelrecht in Finding Nemo beland te zijn al weet ik deze hoofdrolspeler helaas niet te spotten en moet ik het doen met allerhande andere visjes: groot, klein en met de meest uiteenlopende kleuren, het is werkelijk waar een zeer bonte verzameling zwemmende beestjes welke tussen de verschillende soorten koraal tevoorschijn komt. Ik vind het prachtig en geniet met volle teugen :D
Blij dat ik geen gebruik hoef te maken van de vooraf in gebarentaal geleerde uitspraak “Fucking big shark coming closer quickly”, keer ik met een Big Smile terug op onze zeilboot. Veel gezeild hebben we vanwege de weersomstandigheden echter niet; we misten de wind waardoor de zeilavonturen enigszins in het water vielen. Zowel figuurlijk als ook letterlijk. Want hoewel ik hier absoluut niet heb te klagen over het weer (de zon laat zich in alle vrolijkheid zien en ook vandaag lacht deze mij weer tegemoet :D), heb ik al wel de nodige regenbuitjes gezien. Tijdens de boottocht hebben wij verschillende buien over ons heen gekregen, waardoor de aanwezige gele regenjassen die aanwezig waren gretig aftrek vonden. Maar ook later in de tour hebben wij een zeer natte dag gehad; juist wanneer wij een dagje vrij hadden en alles zelf konden invullen, viel het water met bakken uit de hemel en konden wij wel spreken van een heuse storm. Verschillende mensen zijn hierdoor ook wakker geworden, maar gek als ik ben heb ik zonder problemen in Dromenland kunnen genieten en werd ik pas de volgende ochtend verrast door deze complete omslag. Natuurlijk baal je als een stekker wanneer je op je vrije dagje op het meest Oostelijke punt van het vasteland van Australie je moet zien te redden met de nodige regen die uit de lucht komt vallen, maar je houd je staande en zorgt dat het desalniettemin een geslaagd dagje wordt zodat je optimaal van je tijd in dit prachtige stadje geniet.
En genieten doen we optimaal, maar natuurlijk! Al zijn er na de zeiltocht wel de nodige klaagzangen te horen, want we hebben het wel zwaar te verduren gehad. Niet alleen waren er de nodige regenbuien, we sliepen ook met z’n allen in de boot (een deel van ons had wel een plekje op een andere boot, maar het overgrote deel diende zich op ons eigen schip naar Dromenland te begeven) en dat brengt de nodige luchtjes met zich mee. Simpelweg kon wel gezegd worden dat het gewoon stonk! De eerste nacht is dat nog niet zo heel erg, al zweet je wel aan alle kanten je claustrofobie-opwekkende bedje uit, maar de tweede nacht is het niet langer om uit te houden. Zeker niet voor de ‘prinsesjes’ die mee waren. O, o, o, wat heb ik gelachen zeg! Deze ladies waren echte dametjes en haren op de grond, regen, een vieze zweetlucht en geen mogelijkheid om jezelf te douchen was voor hen echt boven de limiet. Een zucht van verlichting was dan ook duidelijk te horen toen wij afscheid namen van onze bemanning en weer vaste grond onder onze voeten konden voelen.
’s Avonds werd hier dan ook heerlijk op gedronken en hebben we een mooi feestje gevierd in Airlie Beach. Feestjes zijn er sowieso geregeld gevierd tijdens de rondreis, onder andere omdat we de verjaardag van Mike niet ongemerkt voorbij konden laten gaan. Verder hebben we onder meer genoten van een heuse Rodeo met echte stieren en cowboys. Waar ik vooraf nog dacht dat het hier ging om een nep gedoetje waarbij je ook zelf wel op de ‘stier’ kon klimmen, bleek er toch een heuse arena te zijn waarbij verschillende mannen hun leven waagden. Op het moment dat er werd omgeroepen dat een 5-jaar oud jongetje ook een poging ging wagen begonnen mijn oren toch wel eventjes luid te klapperen; heb ik dat goed gehoord? Totaal verbijsterd kruiste mijn blik verschillende anderen en bij het binnentreden van deze stier konden wij niet anders dan erkennen dat onze oortjes nog prima in orde waren. De verbazing was er echter niet minder om; ook niet nadat verschillende kinderen hun opwachting in de arena maakten… Geheel gehuld in een prachtige cowboy-outfit, dat dan weer wel. Maar wanneer je vlak daarvoor verschillende mannen een trap in hun maag hebt zien krijgen, vraag je je toch af hoe het met de veiligheid van deze kids staat gesteld; het is een harde klap wanneer je vanaf de rug van zo’n beestje op de grond valt en ze zien er ook allemaal niet even vriendelijk uit. Je mist de stoom uit hun neusgaten komen, maar de hekken die ons moeten beschermen tegen de woede van deze viervoeters gaan geregeld angstvallig hard heen en weer en dan doen wij toch wel snel een paar stapjes terug.
Wij zijn gelukkig zonder kleerscheuren weer teruggekeerd naar ons hotel alwaar wij een heerlijk nachtje hebben geslapen alvorens wij onze reis vervolgden en uitkwamen op Fraser Island. Dit zandeiland is het grootste ter wereld en het was absoluut prachtig! In een 4-wheel drive bus heb ik dit eiland verkend en ben ik van hot naar her gereden, terwijl ik onderweg geheel door elkaar werd geschud. Het helderblauwe Lake Mackenzie zorgde voor de nodige verkoeling op deze zonnige dag, terwijl de zee door mij zonder aarzelen werden vermeden. Na het horen van springende haaien kwam ik daar niet te dicht in de buurt, want mijn benenwagen – hoe wit deze ook nog steeds mag zijn – weet mij nog steeds prima te verplaatsen en deze wil ik dan voorlopig ook nog niet inruilen voor een rollend exemplaar ;) En dus wandelen we heerlijk verder in alle plaatsjes die we een kort bezoekje brengen. Kort inderdaad, want we hebben een veel te vol programma voor de weinige tijd die we hebben, waardoor enkele zaken duidelijk tekort wordt gedaan. Zonde, maar wel een hele goede reden om nog eens terug te keren naar dit geweldige stukje van Australie waar veel te veel te zien en te doen is!
Bij het verlaten van dit grote eiland is Janey’s woordenschat wat betreft de Nederlandse taal weer wat groter geworden na enkele ‘lessen’ van ondergetekende. De uitspraak laat af en toe echter nog wel iets te wensen over, maar dat maakt het er eigenlijk alleen maar leuker op en de lessen zijn duidelijk erg gevarieerd. Want wanneer Janey in de buurt is, weet je zeker dat seksuele onderwerpen niet onbelicht zullen blijven ;) En wat zij allemaal wil…daar kun je als Nederlandse vrouw je vingers bij aflikken :P
Maar niet alleen vanuit de UK komt er seksuele inbreng; ook in Noorwegen weten wij ons tegenwoordig uit te drukken en wel in doventaal. Dankzij Ida weten wij een vagina te ‘verwoorden’ voor al onze slechthorende vrienden in dit koude land. Dit behoort duidelijk tot de onmisbare kennis bij een bezoekje aan Norway ;)
Zoals jullie merken bevond ik mij afgelopen dagen in een internationaal gezelschap. En hoewel de UK duidelijk de boventoon voerde, waren er naast mij nog 2 andere Dutchies aanwezig en kon ik dus af en toe ook eventjes heerlijk gemakkelijk overschakelen op mijn moedertaal :) Verder hadden we een stel uit Brazilie, team Germany, waren Zwitserland, Ierland, Canada en Australie vertegenwoordigd en hadden we zoals eerder vermeld dus ook Noorwegen en een overschot aan aanwezigen uit de UK. Een gezellige mix van verschillende nationaliteiten, welke elke dag weer een hele hoop lol hebben gehad :)
Aan elke reis komt echter helaas een keer een einde en ook dit keer konden we er niet onderuit. Na onze relaxte tijd in Byron Bay waar we helaas een regenstorm over ons heen hebben gekregen, hadden we nog maar heel eventjes te gaan en kwam het afscheid heel dichtbij. Maar voordat we daadwerkelijk Sydney binnenreden, hadden we de dag daarvoor nog een stop bij Myall Lake. Een groot meer waarop ik de volgende morgen samen met Marie nog een kanotochtje heb gewaagd en het is ons gelukt om in de boot te blijven zitten :D Geen natte bedoeling voor ons dus en ook de andere boot heeft het droog gehouden.
De nacht die we hier door moesten brengen was echter van geheel andere koek…We bevonden ons in een zeer bosrijke omgeving en dus kon de bugspray opnieuw uit de tas getoverd worden. Nadat we op Fraser Island wel heel erg geliefd waren bij de aanwezige Mossy’s en we langdurige kontkrabeffecten wilden vermijden (ja die beestjes konden mijn zitvlees duidelijk goed waarderen; ikzelf had daar wat meer moeite mee aangezien het niet bepaald charmant is wanneer je ineens ontzettende jeuk krijgt en je een krabaanval niet langer kunt onderdrukken…) hebben we ook hier veelvuldig gebruik gemaakt van dit middeltje. En Hoera, het hielp! Ware het niet dat er nog andere beestjes aanwezig waren welke zich door bugspray niet laten tegenhouden. In het kaliber 8-potig en in grote getale aanwezig, betekende dit voor mij maar 1 ding: HELP, ik ben in Spiderhouse beland! Waar een uitermate groot exemplaar je buiten al op zit te wachten, hoop je van harte dat je binnen veilig zult zijn en dus sluit je zorgvuldig alle ramen en deuren. De hoop ik echter snel verdwenen wanneer er naast de wc een familielid te vinden is en een gil kan niet meer onderdrukt worden. Team Germany staat gelukkig paraat om dit beestje te verwijderen en ik kan even opgelucht ademhalen. Eventjes ja, want voor je het weet spot je in elke hoekje en gaatje een levend wezentje en kun je er niet langer onderuit: dit luxueus ogende vakantieoord is slechts een camouflage voor de verschrikkelijke beesten die zich hier hebben gehuisvest. Er staat me nog een lastig nachtje te wachten en dus drinken we ons eerst maar wat moed in alvorens we daadwerkelijk onder de wol kruipen. Nou ja, wol…een lakentje is genoeg met de temperaturen hier ;)
De volgende dag pak ik voor de laatste keer deze groepsreis mijn spullen in en zeggen we nog een keer hallo tegen Bob. De allerlaatste kilometers worden afgelegd en we komen steeds dichterbij de grootste stad van Australie. Onderweg maken we nog een stop bij een wijnproeverij en worden verschillende smaken achterover gegooid. Wit, rood en chocolate; wat wil een vrouw nog meer? ;)
Met de nodige voorraad in de tas is het tijd voor het allerlaatste stukje; nog een paar uurtjes en dan is het zover…Een glooiend landschap trekt onder de zonnestraaltjes aan ons voorbij en langzaam slurpt Bob de verschillende kilometers op. Bijna ben ik terug in de stad waar ik voor het eerst voet op Australische bodem zette. Rijdend door de straten van Sydney kijk ik nieuwsgierig om me heen. We passeren prachtige gebouwen en mooie parkjes, vele mensen wandelen door de straten van de stad welke voor de komende 5 weekjes mijn thuis is. Het lijkt allemaal nog wat onwerkelijk, maar wanneer we aankomen bij Harbour Bridge en ik hieronder ook het Opera House weet te spotten is het absoluut zeker: ik ben in Sydney!
Het eindpunt van mijn rondreis en het uitgangspunt van mijn co-schap is bereikt. De zon schijnt en ik lach, want vandaag wordt zonder twijfel vast en zeker weer een fantastische dag :D
Dikke knuffel en heel veel liefs uit een zonnig Oz,
Jennifer
Ps: Superthanks voor alle lieve berichtjes! Echt hartstikke leuk dat jullie allemaal (weer) meelezen met mijn avontuurtjes aan de andere kant van de wereld.
Ps 2: Het zonnetje laat zich bij jullie nog niet helemaal zien zo te horen…Ik heb een gesprekje met de weergoden gehad en ze zeiden dat ze hun best gingen doen, maar echte beloftes zijn er nog niet van gekomen. Voorlopig zullen jullie dus nog eventjes door moeten bijten, maar ik neem wel een zonnetje mee terug hoor :) Ik moet immers voorkomen dat ik last krijg van afkickverschijnselen en ineens zelf op de patiëntenstoel mag plaatsnemen ;)
-
27 Februari 2010 - 08:45
Ellis:
Jennifer!
Boh, ik word jaloers als ik dit lees.. Zeilen, snorkelen, wow! Alleen die spinnen zijn wat minder. (Ik zag 't levendig voor me: Jennifer en de spinnen. ;))
Veel succes alvast met dermatologie, hopelijk is de stage ook leuk!
Veel liefs,
Ellis -
27 Februari 2010 - 09:00
Mariel:
ik zou een gil ook niet kunnen onderdrukken bij het zien van (meerdere) 8-potige exmaplaren! Haha, gelukkig zijn er duitsers om je te helpen :P
Have fun in Sydney.
Cheers mate! -
27 Februari 2010 - 12:06
Emily:
Heey Jenny!!
Ik zie dat je het erg naar je zin hebt daar!! mooi zo!!! (Y) Geniet nog lekker van je vakantie en alvast heel veel succes verder!!!
We denken aan je!!! vanuit het koude kikkerlandje:)
xxx Emily -
27 Februari 2010 - 17:16
Bas:
Ha Jen!!
Eindelijk heb je dus ook de wondere wereld onder het zeeniveau ontdekt! Ik weet zeker dat het indrukwekkend is geweest!
Maar je vingers gaan vast al uuhh... jeuken bij het idee dat je je weer nuttig kunt gaan maken :) Ik ben benieuwd naar de 'uitslag' van deze stage ;)
Groetjes!! -
27 Februari 2010 - 18:05
Karen Van Norden:
Heey!
Zelfs ik wordt vanuit oeganda stiekem een beetje jaloers op de verhalen ;-) Geniet ervan en ik ben beniewud hoe jouw eerste weekje daar is!
Liefs, Karen -
27 Februari 2010 - 21:37
(tante) Marianne:
Jennifer wat maak je weer leuke en spannende dingen mee! Ga je, ondanks de spinnen, toch nog een keer terug?
Voorzichtig met de zon en bedankt voor het sturen van de zon onze kant uit; we hadden vandaag ZON! Morgen regen en storm maar dit hebben we vast gehad.
Een heel plezierig en leerzaam co-schap gewenst.
groetjes uit Eindhoven
(tante) Marianne -
28 Februari 2010 - 10:58
Steven:
Howdie cowgirl!
Ja, ik weet het, Wild Wild West is niet in Australië, maar met je verhalen over stieren (en kinderen :O) leek het er toch een beetje op! En geef toe, zo'n spin (ongetwijfeld was het een spinneTJE...) is ook wel matchend met het wilde westen, niet ;)?
Haha, ik hoor dat het niveau alweer flink gedaald is daar... Nu snap ik dat seks een erg internationaal onderwerp is, maar of dat nou het enige is :P Zoals dr. Stapert dan zegt... denk eraan dat je academicus wordt :P Dus klets dan in ieder geval op een medisch verantwoorde wijze over dat onderwerp ;) Gaat wel lukken denk ik!
Veel plezier met alle rode plekjes, schilfertjes en jeukende spots die je patiënten vast zullen hebben. Ik ben benieuwd naar je ervaringen in het ziekenhuis daar!
Grs!
Steven -
02 Maart 2010 - 22:52
Martin:
Jenniferrr,
Dat was me wel een rondreis! Zeilen(ondanks het mindere weer), snorkelen, verhalen over seks, kinder-rodeo kijken, het kan niet op. En dat met een zeer internationaal gezelschap. Sommigen leren jou wat, sommigen leren wat van jou en anderen kunnen de 'nadelen' van de reis niet uitstaan. Iets wat jou dan weer (leed)vermaakt :P
Hebben ze in Aussieland naast bugspray geen spiderspray? Dan heb je ook geen Duitsers meer nodig. Die zijn verder toch nergens handig voor ;)
Heel veel plezier in Sydney. Hopelijk bevalt je kamergenoot en je eerste deel van het co-schap zonder prof! Genoeg op het programma, heb ik al gehoord :)
Liefs Martin
-
03 Maart 2010 - 12:46
Ruth:
Hey Jen!
Je hebt weer vanalles meegemaakt, mooi mooi!
Laat die regen maar fijn daar :P hahah ik heb dan toch liever af en toe een beetje sneeuw hier!
Wat een verhaal van die kleine jongetjes in de arena..
Erg gaaf dat snorkelen!!
Geniet er van en veel succes met dermatologie :D
Veel liefs, Ruth -
04 Maart 2010 - 12:51
Jorg:
Haaien, spinnen, beestjes... klinkt gezellig. Gelukkig heb je ook wat dappere Steve Irwin's bij de hand die nu en dan de held uit kunnen hangen. Niet teveel stressen vanwege die beestjes he? Spinnen schijnen op angstzweet af te komen ;)
Die weergoden doen in ieder geval hun best hier. Het is fris, maar zonnig en best lekker dus. Regel jij de contractverlenging?
Geniet nog lekker de komende maand en succes met je co-schap!
-
06 Maart 2010 - 10:47
Angela:
Heey Jennifer
Je bent alweer een week een hardwerkende co!
Moet lukken na zo'n leuke vakantie.
Van alles wat en veel variatie.
Dat stierengedoe hoort voor mijn gevoel toch iets meer bij Spanje,
maar ongeacht of het nu in europa is of een ander continent,het blijft gedoe.
Maar ja je gaat natuurlijk op vakantie voor de cultuur en dan ga je wel voor het hele pakket en niet voor de helft, dat dan weer wel.
Maar dat ouders hun kind de ring in laten da's voor mij echt niet te begrijpen.
Och ja een kleinigheidje hou je altijd!
Hoe was je eerste week?
Lukt het om alles op papier te krijgen?
Lijkt me best lastig om zonder expertise de klus te moeten klaren.
Maar jij barst van de talenten dus ook dit zul je vast weer tot een goed eindresultaat weten te brengen.
Hier in Nederland schijnt zowaar af en toe het zonnetje en we zijn je zeer erkentelijk voor het doorsturen ervan,de uitslagen van de gemeenteraads verkiezingen hebben al voor de eerste veranderingen in politiek Den Haag gezorgd, in Marle waar het kleinste stembureau van Nederland is gehuisvest, hebben 48 van de 52 stemgerechtigde hun stem uitgebracht, dit was meteen de hoogste opkomst,"onze" olympische sporters hebben hun kopje thee bij de koningin weer gehad,Jan Smit staat met stip op 1, en ook Gerard Joling heeft een award in de wacht gesleept,
de hostie weigering aan een homoseksuele prinscarnaval heeft de katholieke kerk flink in beroering gebracht,in jouw stad Maastricht is ex burgemeester Leers met een groot feest uitgezwaaid en last but not least in de winkels struikel je met gemak over alle paaseieren en aanverwante artikelen.
Lieve Jennifer have fun down under en tot hoors,
Lieve groeten Angela
-
05 Maart 2015 - 15:44
Andrea:
Hoi, leuk verslag!
Je kent me niet, maar ik was mezelf aan het inlezen voordat ik zelf samen met een klasgenoot naar Australië vertrek. Wij doen namelijk de opleiding huidtherapie en vroegen ons af hoe je precies die stage bij een dermatoloog hebt geregeld en bij welke dermatoloog dit is, aangezien onze school bijna geen connecties heeft en dus ook niet echt begeleiding kan bieden. Na maanden lang te hebben gezocht naar dermatologen, oncologen en huidklinieken hebben we alleen maar afwijzingen gehad of helemaal geen bericht. Heb je eventueel informatie voor ons of een e-mail van je begeleider (als je die mag geven) zodat wij contact met diegene kunnen opnemen om te kijken of er voor ons eventueel een stageplek is?
Groetjes,
Twee studentjes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
