Zoals het klokje thuis tikt...
Door: Jennifer
Blijf op de hoogte en volg Jennifer
05 April 2010 | Nederland, Breda
Daar zit je dan: beneden op de bank, terwijl papsie en mamsie nog heerlijk in hun bedje liggen. Een kleine jetlag rijker, heb ik hier in ons koude (een dikke trui is hier zeker aan te raden, maar ook een sjaal, muts en wantjes zijn niet geheel uit de twijfelzone te verbannen...brrrrrrrrr!) Kikkerlandje. Tijd genoeg om de afgelopen week nogmaals te beleven en mijn laatste Ozzie-story via het wereldwijde web met jullie te delen.
Met een grote variatie aan Paaseitjes om mij heen, neem ik jullie mee terug naar zondag 28 maart...De dag dat ik voor het eerst in mijn leven op een surfboard stond. Stond inderdaad; jajaja, het is me gelukt :D klein detail hierbij is dat er zich toen nog een mooi zandstrand onder mijn plankje bevond ;)
Hoeveel moeilijker was het toen ik me met mijn gele gevaarte het water in waagde en probeerde om de golven zo goed en zo kwaad als het ging de baas te blijven. Dat is toch wel eventjes stukken moeilijker dan het lijkt! Mijn surfboard heeft duidelijk zijn eigen wil en die komt niet altijd overeen met hetgeen dat ik het liefste zou willen, wat de samenwerking tussen ons toch wel een beetje bemoeilijkt. En helaas voor mij delf ik geregeld het onderspit, wat zich uit in een hoestend en proestend boven komende Jennifer, die vervolgens weer vol goede moed haar surfplank naar zich toetrekt om weer van voren af aan te beginnen. Een stukje het water in wandelen, surfboard op het water leggen en op weg de golven in...Golf na golf dient er opnieuw een hoop kracht gegeven te worden om ervoor te zorgen dat we niet meteen weer meters verder terug worden geblazen. Het is duidelijk geen gemakkelijk kunstje en wanneer ik al meerdere malen door de golven op mijn nummer ben gezet en mij geheel verslagen voel met alle blauwe plekken die ik op dat moment al heb verzameld, komt er ein-de-lijk een surfmannetje naar mij toe om mij te helpen...Met een hele hoop meer ervaring en een betere band met de Australische golven, lukt het me om op mijn gele plank te kruipen, te peddelen en mij door een grote golf half staand (met de knietjes op mijn surfboard :))richting het strand te laten duwen...wat is het toch ook fantastisch leuk!!!
Mijn surftalent was die dag alleen wel een beetje foetsie en heb ik nog niet weten te spotten, dus tot een echte surfbabe heb ik me bij lange na niet weten te ontpoppen ;) Maar het was wel heerlijk me met mijn gele vriend in het water te begeven :)
Na deze heerlijke verfrissing aan het einde van de week, begon ik aan mijn laatste weekje in Kangaroeland...MET de nodige spierpijn. Ja, mijn lichaam was duidelijk niet gewend aan al die gekke surfmoves en dat liet het me nu in alle toonorden wel eventjes weten. En dan worden de laatste daagjes toch wel zwaar; niet alleen vanwege het naderende afscheid, maar ook omdat je armen duidelijk niet mee willen werken en foto's maken ineens een hele uitdaging wordt. Gelukkig staan er alweer nieuwe studentjes klaar en dus kan ik alle kennis die ik de afgelopen weekjes heb opgedaan aan hen overdragen :)
Ik weet nu duidelijk mijn weg in het ziekenhuis en de Private Clinic te vinden en voel me dan ook als een vis in het water tijdens mijn laatste daagjes bij prof. En dit alles wordt tijdens deze week als geen ander beloond. Niet alleen mag ik een prachtige beoordeling voor mijn co-schap mee naar huis nemen, nee er waren meer cadeautjes voor mij die week: mijn allereerste referentie die ik op mijn CV'tje kan zetten (een carriere als Dermatoloog staat voor me open...), het vooruitzicht van mijn allereerste publicatie (jaja, terwijl ik heerlijk aan het genieten was in Sydney, heb ik ook nog gewerkt aan een mooi artikel welke binnenkort in de Medical Observer gepubliceerd zal worden. Gek idee dat ik straks mijn eigen naam op een artikel kan zien staan...) en ik mocht mijn eigen kleine mini-clinic draaien tijdens mijn laatste dagje in the Church! Dat was nog eens een groot feest!!! Waar ik wekenlang met Liz, Ben, Jess of Heather mee naar binnen was gegaan, mocht ik vandaag van prof helemaal in mijn uppie (!) patientjes zien om deze daarna met haar te bespreken...Snel keek ik op het grote scherm welke patienten al in een kamertje zaten te wachten en las ik me snel in, zodat ik voorbereid en wel de kamer in kon gaan. En daar sta je dan: co-assistent in Sydney, I love it!!! Mijn patientjes waren stuk voor stuk reuzelief :D En terwijl ik mijn 6 patientjes van die dag (met een beetje hulp van prof :)) met een goed gevoel weer terug naar huis laat gaan, heb ik tussendoor ook nog de tijd om een biopt genomen te zien worden en de nodige woordjes Nederlands te babbelen met een gezellig vrouwtje dat nu alweer zo'n 40 jaar Down Under vertoeft.
Deze laatste daagjes waren duidelijk het kersje op mijn heerlijke (dermatologische) taart :D waarna ik nog eventjes van een paar daagjes vakantie in Sydney kon genieten.
Mijn laatste momentjes van sightseeing, shoppen en genieten, voordat er vanuit Nederland ineens een telefoontje van papsie kwam. Zoekend in mijn tas was mijn foon natuurlijk niet op tijd te vinden en dus belde ik papsie maar eventjes terug. Samen met Iris bij het Opera House staande, vertelde hij mij op Goede Vrijdag het allerlaatste nieuws uit Nederland...Er was op Grote Grapjesdag namelijk niet zoveel te lachen geweest; Opa was overleden.
Daar stond ik dan in het land waar mijn lieve Opa ook met koala's heeft geknuffeld, terwijl mijn ogen zich met tranen vulden, welke even later over mijn wangen naar beneden rolden.
Afscheid nemen kreeg er ineens een level bij en na een fantastische tijd in het land van de koala's en de kangaroes stapte ik met gemengde gevoelens het vliegtuig in...
Ik ging weer terug naar huis.
Heel veel liefs,
Jennifer
Lieve, trouwe lezertjes van me :) Dit is dan toch echt het einde van mijn reis Down Under en daarmee het einde van de verhaaltjes die hierover via het wereldwijde web jullie kant op komen. Ik hoop dat jullie met veel plezier mijn watervallen aan woorden hebben gelezen en wil jullie via deze weg bedanken voor alle berichtjes die ik van jullie heb mogen ontvangen. Superbedankt!
En voor de laatste vastgelegde herinneringen kunnen jullie een kijkje nemen op mijn foto-site. Bij jullie inmiddels vast al heel goed bekend, maar om het gemakkelijk te maken hierbij nog een laatste keer de link:
http://picasaweb.google.nl/jenniferkuijlaars
Met een grote variatie aan Paaseitjes om mij heen, neem ik jullie mee terug naar zondag 28 maart...De dag dat ik voor het eerst in mijn leven op een surfboard stond. Stond inderdaad; jajaja, het is me gelukt :D klein detail hierbij is dat er zich toen nog een mooi zandstrand onder mijn plankje bevond ;)
Hoeveel moeilijker was het toen ik me met mijn gele gevaarte het water in waagde en probeerde om de golven zo goed en zo kwaad als het ging de baas te blijven. Dat is toch wel eventjes stukken moeilijker dan het lijkt! Mijn surfboard heeft duidelijk zijn eigen wil en die komt niet altijd overeen met hetgeen dat ik het liefste zou willen, wat de samenwerking tussen ons toch wel een beetje bemoeilijkt. En helaas voor mij delf ik geregeld het onderspit, wat zich uit in een hoestend en proestend boven komende Jennifer, die vervolgens weer vol goede moed haar surfplank naar zich toetrekt om weer van voren af aan te beginnen. Een stukje het water in wandelen, surfboard op het water leggen en op weg de golven in...Golf na golf dient er opnieuw een hoop kracht gegeven te worden om ervoor te zorgen dat we niet meteen weer meters verder terug worden geblazen. Het is duidelijk geen gemakkelijk kunstje en wanneer ik al meerdere malen door de golven op mijn nummer ben gezet en mij geheel verslagen voel met alle blauwe plekken die ik op dat moment al heb verzameld, komt er ein-de-lijk een surfmannetje naar mij toe om mij te helpen...Met een hele hoop meer ervaring en een betere band met de Australische golven, lukt het me om op mijn gele plank te kruipen, te peddelen en mij door een grote golf half staand (met de knietjes op mijn surfboard :))richting het strand te laten duwen...wat is het toch ook fantastisch leuk!!!
Mijn surftalent was die dag alleen wel een beetje foetsie en heb ik nog niet weten te spotten, dus tot een echte surfbabe heb ik me bij lange na niet weten te ontpoppen ;) Maar het was wel heerlijk me met mijn gele vriend in het water te begeven :)
Na deze heerlijke verfrissing aan het einde van de week, begon ik aan mijn laatste weekje in Kangaroeland...MET de nodige spierpijn. Ja, mijn lichaam was duidelijk niet gewend aan al die gekke surfmoves en dat liet het me nu in alle toonorden wel eventjes weten. En dan worden de laatste daagjes toch wel zwaar; niet alleen vanwege het naderende afscheid, maar ook omdat je armen duidelijk niet mee willen werken en foto's maken ineens een hele uitdaging wordt. Gelukkig staan er alweer nieuwe studentjes klaar en dus kan ik alle kennis die ik de afgelopen weekjes heb opgedaan aan hen overdragen :)
Ik weet nu duidelijk mijn weg in het ziekenhuis en de Private Clinic te vinden en voel me dan ook als een vis in het water tijdens mijn laatste daagjes bij prof. En dit alles wordt tijdens deze week als geen ander beloond. Niet alleen mag ik een prachtige beoordeling voor mijn co-schap mee naar huis nemen, nee er waren meer cadeautjes voor mij die week: mijn allereerste referentie die ik op mijn CV'tje kan zetten (een carriere als Dermatoloog staat voor me open...), het vooruitzicht van mijn allereerste publicatie (jaja, terwijl ik heerlijk aan het genieten was in Sydney, heb ik ook nog gewerkt aan een mooi artikel welke binnenkort in de Medical Observer gepubliceerd zal worden. Gek idee dat ik straks mijn eigen naam op een artikel kan zien staan...) en ik mocht mijn eigen kleine mini-clinic draaien tijdens mijn laatste dagje in the Church! Dat was nog eens een groot feest!!! Waar ik wekenlang met Liz, Ben, Jess of Heather mee naar binnen was gegaan, mocht ik vandaag van prof helemaal in mijn uppie (!) patientjes zien om deze daarna met haar te bespreken...Snel keek ik op het grote scherm welke patienten al in een kamertje zaten te wachten en las ik me snel in, zodat ik voorbereid en wel de kamer in kon gaan. En daar sta je dan: co-assistent in Sydney, I love it!!! Mijn patientjes waren stuk voor stuk reuzelief :D En terwijl ik mijn 6 patientjes van die dag (met een beetje hulp van prof :)) met een goed gevoel weer terug naar huis laat gaan, heb ik tussendoor ook nog de tijd om een biopt genomen te zien worden en de nodige woordjes Nederlands te babbelen met een gezellig vrouwtje dat nu alweer zo'n 40 jaar Down Under vertoeft.
Deze laatste daagjes waren duidelijk het kersje op mijn heerlijke (dermatologische) taart :D waarna ik nog eventjes van een paar daagjes vakantie in Sydney kon genieten.
Mijn laatste momentjes van sightseeing, shoppen en genieten, voordat er vanuit Nederland ineens een telefoontje van papsie kwam. Zoekend in mijn tas was mijn foon natuurlijk niet op tijd te vinden en dus belde ik papsie maar eventjes terug. Samen met Iris bij het Opera House staande, vertelde hij mij op Goede Vrijdag het allerlaatste nieuws uit Nederland...Er was op Grote Grapjesdag namelijk niet zoveel te lachen geweest; Opa was overleden.
Daar stond ik dan in het land waar mijn lieve Opa ook met koala's heeft geknuffeld, terwijl mijn ogen zich met tranen vulden, welke even later over mijn wangen naar beneden rolden.
Afscheid nemen kreeg er ineens een level bij en na een fantastische tijd in het land van de koala's en de kangaroes stapte ik met gemengde gevoelens het vliegtuig in...
Ik ging weer terug naar huis.
Heel veel liefs,
Jennifer
Lieve, trouwe lezertjes van me :) Dit is dan toch echt het einde van mijn reis Down Under en daarmee het einde van de verhaaltjes die hierover via het wereldwijde web jullie kant op komen. Ik hoop dat jullie met veel plezier mijn watervallen aan woorden hebben gelezen en wil jullie via deze weg bedanken voor alle berichtjes die ik van jullie heb mogen ontvangen. Superbedankt!
En voor de laatste vastgelegde herinneringen kunnen jullie een kijkje nemen op mijn foto-site. Bij jullie inmiddels vast al heel goed bekend, maar om het gemakkelijk te maken hierbij nog een laatste keer de link:
http://picasaweb.google.nl/jenniferkuijlaars
-
05 April 2010 - 08:52
Danique:
Hee meis,
Welkom thuis :) Fijn dat je weer veilig terug bent. Kan ik je mooi weer eens gezellig tegenkomen in Maastricht.
Jeetje wat erg van je opa. En dat dat dan net gebeurt als jij in Australië zit nog. Veel sterkte ermee!
Wat ga je nu voor co-schap doen? Ik ga over drie weken beginnen met Chirurgie in het azM, ben nu nog bezig met Interne in Helmond.
Liefs,
Danique -
05 April 2010 - 09:14
Mariel:
Dat was het dan alweer; echt snel gegaan!
Heel veel sterkte ivm je opa, ik zie je snel!
Liefs, mariel -
05 April 2010 - 09:27
Anke Aerts:
Hoi Jennifer, welkom thuis, meisje! Niet de thuiskomst die je had verwacht,nu je Opa is overleden, gecondoleerd,Je Pa en Ma zullen in ieder geval blij zijn dat je weer veilig thuis bent. liefs, Anke -
05 April 2010 - 10:50
Maroeska:
Welkom thuis en geniet morgen maar van het zonnetje en 18 graden misschien voelt dat nog een beetje aangenaam.
Zo te horen heb je weer een mooie reis achter de rug en ook nog veel geleerd op geneeskundig gebied, blijkbaar is deze combinatie ook mogelijk. En gecondoleerd met je opa en sterkte. -
05 April 2010 - 11:57
Peter En Gonny:
Hoi meisje
fijn dat je weer thuis bent na zo'n mooie reis.
je hebt in ieder geval genoten van alles.
En nog fijner dat je ook op tijd bent voor het afscheid van opa. We zijn blij dat je daar bij kunt zijn tot woensdag. liefs peter en gonny -
05 April 2010 - 14:01
Irene:
Ha lieve Jennifer!!
Welkom thuis!!!!!
Ik wil je heel veel sterkte wensen met het verlies van je opa.
Liefs xx Irene -
05 April 2010 - 14:33
Els:
Heej J,
WELKOM THUIS!!!
Ik ben blij dat je ervan genoten hebt! Niet zo leuk om zulk vervelend nieuws te horen net voordat je daar weggaat. Sterkte ermee!
Lfs Els -
05 April 2010 - 21:57
Martin:
Heej Jennifer,
een laatste verhaaltje (goed of slecht, maakt niet uit :P), een laatste reactie, dacht ik zo:
Allereerst gecondoleerd met je opa! Hopelijk krijgt hij een waardige uitvaart en kun jij op jouw manier afscheid van hem nemen. In gedachten zal hij altijd voortleven (A)
Als je 't mij vraagt, heb je overduidelijk gefaald met surfen. Aan de surfplan lag het nl. niet, die had de mooiste kleur van allemaal ;)
Een super beoordeling en weldra een geplubliceerd artikel op zak, dat heb je maar mooi gedaan Down Under tussen het genieten door :D
Goed, succes met bijkomen van de jetlag en wennen aan de (relatieve) kou hier, en veel sterkte de komende dagen!
Liefs Martin -
08 April 2010 - 09:23
Jorg:
Hey Jennifer,
Jammer dat zo'n mooi avontuur in mineur moet eindigen. Veel sterkte ermee. Toch bedankt voor de leuke en mooie verhalen! Ik heb ze weer met plezier gevolgd :) Tot gauw!
Groeten,
Jorg -
08 April 2010 - 16:46
Ellis:
Ha Jennifer!
En toen was het alweer voorbij.. Gaat snel helaas hè!
Oef, dat moet moeilijk zijn geweest om te horen dat je opa is overleden terwijl je zelf aan de andere kant van de wereld staat! Droevig zeg.. :(
Maar op de rest van je reis kijk je vast met heel veel plezier terug. Ik zag dat je er zaterdag ook bij bent dus dan hoor ik dan vast nog wel meer verhalen. Tot dan! :)
Liefs,
Ellis -
13 April 2010 - 13:30
Marlon:
Dag lieve Jennifer!!
Sorry voor mijn late reactie, mijn ouders zijn namelijk hier in town, dus de laptop is bijna niet aan bod gekomen de afgelopen 1,5 week!
Ik heb je laatste verhaaltje met veel plezier gelezen, die maand dat je er zat is ook echt omgevlogen!
Dat je dat hebt mogen afsluiten met het staan op een surfplank is natuurlijk helemaal geweldig, want dat moet je daar natuurlijk wel hebben mee gemaakt!!
Zal dit dan nu toch echt het einde zijn van de reizen die je hebt gemaakt? Iets in mij zegt dat jij volgend jaar weer met de mededeling komt dat je je weer ergens down under mag gaan vertoeven...
Meid ik heb genoten van je reisverhalen, voor mij was het altijd even een extra stimulans!
Ik wil je natuurlijk ook condoleren met je opa, het lijkt me verschrikkelijk om het op die manier te moeten horen, je bent zo ver weg!! Ik hoop dat je wel bij de uitvaart hebt kunnen zijn...
Ik vind dat als ik weer terug ben in Nederland we even met elkaar moeten afspreken, want we blijven maar mailen, maar echt real life contact is toch ook een keer leuk :D!!
Ik hoor het wel,
ik moet ook hoognodig weer een blog schrijven!
Veel liefs en een dikke knuffel uit Paramaribo!!
Marlon
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
