Working 9 to 5
Door: Jennifer
Blijf op de hoogte en volg Jennifer
27 Maart 2010 | Australië, Sydney
Nou nee, niet helemaal ;) maar gewerkt wordt er hier zeker! Op de meest uiteenlopende tijden (gelukkig nu eventjes geen avond- en/of nachtdiensten) en je kunt dan ook maar lastig voorspellen hoe laat je thuis zult zijn...DIt is niet alleen afhankelijk van het openbaar vervoer waarin ik in Sydney gebruik van maak, maar zeker ook van de vele patienten die je elke dag weer ziet komen en gaan. Komen en gaan ja, want ik ben toch wel het meeste bij de clinics te vinden; een spreekuur bij de dermatoloog, welke dan wel in het ziekenhuis, dan wel in de kerk plaatsvindt. In de Kerk? Ja, in de kerk :) Dit kleine heiligdom in Kogarah is door professor Murrell en haar man omgetoverd tot een prachtige prive-kliniek waar elke week weer een hoop patienten over de vloer komen. Zowel met huid- als met schouderproblemen, want daarin is Mister Murrell gespecialiseerd. Een echt artsenpaar dus.
Ik hoef me van die schouderproblemen gelukkig niets aan te trekken en die patienten zijn tijdens "onze" spreekuren dan ook niet aanwezig, wat het alleen maar gemakkelijker maakt. In de 4 kamertjes die we hebben, blijft het echter een komen en gaan met middagen dat het totaal aantal patienten op kan lopen tot over de 30 en dan ben je toch wel eventjes compleet gaar wanneer je eindelijk de weg naar huis weer gevonden hebt...Weer een dag boordevol ziektebeelden die aan je neus voorbij trekken en waar je zoveel mogelijk van probeert op te steken, zodat je de volgende patient ook zelf herkent wanneer de symptomen opnieuw voorbij komen. Op vrijdag wordt het me echter wel iets gemakkelijker gemaakt; de laatste dag van het weekend sluit ik namelijk af met de bullous & acne clinic. En nadat me dan diezelfde morgen nog door dr. Cronin wordt verteld dat RoAccutane in verband is gebracht met depressie en suicide en hij dit daarom absoluut niet gebruikt bij patienten welke met acne bij hem komen, zie ik 's middags verschillende patienten langskomen welke deelnemen aan een trial voor - inderdaad - RoAccutane.
Twee compleet verschillende behandelingen, twee compleet verschillende visies, twee compleet verschillende artsen en dit alles maakt de vrijdag nu net reuzeleuk en daarmee dus een superafsluiting van de week, waarna ik met heel veel plezier het weekend induik! Want ook dan genieten we; patienten of geen patienten, genieten kan natuurlijk overal en altijd :D
En hoewel er tussendoor ook echt nog wel gestudeerd dient te worden; die kennis komt immers niet zomaar in je hersencelletjes terecht ;) hebben we gelukkig ook nog tijd om te genieten van een heerlijke gezellige BBQ bij ons thuis op het dakterras en kunnen we heerlijk naar de bios om daar voor slechts 8 dollar te genieten van een film naar keuze. Nou ja, genieten...afgelopen maandag was er van genieten toch weinig sprake en kon ik zelfs een gil niet meer onderdrukken :P Wat een enge film! Een ding weet ik inmiddels echter wel zeker: ik word geen, maar dan ook echt absoluut GEEN psychiater! Na het zien van Shutter Island ben ik daar inmiddels helemaal uit: wanneer je nog niet gek bent, wordt je dat wel na een bezoekje aan zo'n pipo...nee, niets voor mij. Een juiste beslissing zo bleek de volgende dag toen ik in de Skin en Cancer Foundation (jaja, ik was eventjes terug, omdat mijn prof nog een lecture moest houden in Perth; vervelend joh al die reisjes ;)) een patient zag met een wel heel apart probleem...Op eigen verzoek was hij verwezen naar SCF, maar een bezoekje aan een psychiater leek toch duidelijk meer op zijn plaats. Wat nu precies het probleem was met deze man? Nou kijk, meneer had last van jeuk in zijn neus. Jeuk...ja, daar gaat wel een belletje rinkelen! Dat is inderdaad een dermatologisch probleem. Neus, tja daar kunnen we ook nog huid vinden; lokatie is dus ook meteen bekend. Nu de oorzaak nog. Ehm ja, dat zou je wel denken ja, maar het verhaal ging door...Meneer de patient had namelijk opgemerkt dat ook andere mensen aan hun neus aan het kriebelen waren wanneer hij in een opwelling de jeuk niet meer kon verdragen en dus echt wel eventjes moest krabben. De logische (?) beredenering van deze jonge man was dan ook dat zijn jeukende neus zijn collega's had besmet en dat het slechts een kwestie van tijd was voordat zij daarachter zouden komen.
Dit hele verhaal werkte nogal op mijn lachspieren en ik moest dan ook de grootst mogelijke moeite doen om niet in lachen uit te barsten en mijn gezicht netjes in de plooi te houden en niet te laten merken dat ik er zo het mijne van dacht. Niet bepaald de gemakkelijkste opgave en het hele consult leek dan ook een eeuwigheid te duren...Blij dat ik - nadat een zalfje was voorgeschreven - de onderzoekskamer kon verlaten, werden er wel enige blikken uitgewisseld tussen de arts, registrar en mijzelf. Mijn gezicht kon zich weer ontspannen en een nieuwe patient kon gezien worden...
Hoe leuk is het dan wanneer je behalve potentiele psychiatrische patienten gedurende de week een breed arsenaal aan patienten ziet. Varierend van jong tot oud, met kleine en grote problemen, van enige roodheid tot pussende en sterk geurende ulcers; je kunt werkelijk waar niet voorspellen wat de dag je gaat brengen. Zo loop je zonder het te weten ineens binnen bij een superschattig baby'tje van 4 maanden oud, waar je onmiddellijk verliefd op wordt; wat een poepie! En zijn beautyspot maakt hem alleen maar liever; niets om je als kersverse ouders druk over te maken dus :)
Met je hoofd nog half in de wolken, loop je alweer een nieuwe kamer binnen waar een geheel andere patient is binnengebracht. Een nieuw probleem, een nieuw verhaal en dus schakelen we weer eventjes om.
Omschakelen moet je echter ook wanneer je tijd hebt om te ontspannen en Sydney en omgeving te verkennen. Eventjes geen patienten om je heen en dus ook niet denken aan dermatologische problemen, maar op en top genieten van al het moois om je heen. Hoe heerlijk is dat :D
Waar ik vorige week nog een bezoekje heb gebracht aan de 3 zusjes in de Blue Mountains, waar ik samen met Iris van prachtige uitzichten heb genoten die werkelijk waar adembenemend zijn, ben ik vandaag met de trein naar richting het Noorden afgereisd. Eventjes echt een andere kant op, want voor het ziekenhuis dien ik naar het Zuiden van Sydney te reizen. De treinen zijn echter van dezelfde family, maar daar hoor je mij zeker niet over klagen. De treinen hier in Sydney zijn namelijk supercool! Tenminste, wanneer ik het juiste exemplaar te pakken krijg ;) Want net zoals in Nederland, hebben ze ook hier verschillende varianten, maar ik heb wel duidelijk mijn eigen favoriet: de enige echte maak-je-eigen-interieur-in-je-coupe-trein :D Een prachtige utivinding, aangezien je nu ten alle tijden vooruit kunt reizen en dus niet aan een van je medereizigers in de trein hoeft te vragen of je wellicht van plaats kunt ruilen. Een simpele handeling en hopla, daar heb je ineens een nieuwe bank gecreeerd en kun je uit het niets de andere kant op reizen. Prachtig, en vandaag heb ik op zowel heen- als terugreis van mijn favorietjes kunnen genieten :D Topbegin en einde van mijn absoluut fantastische dagje!
Waar ik vandaag heen ben geweest? Nou, ik kan natuurlijk niet thuiskomen zonder de Aussie beesies te hebben gespot en dus heb ik bezoekje gebracht aan Koala Park Sanctuary en dat was alles behalve een slecht idee!! Wat zijn die beestjes hier toch ook geweldig :D Uiteenlopend van verschillende soorten vogels, jaja ook de kookaburra heb ik gezien :D, tot aan de welbekende koala en kangaroe; ik heb ze stuk voor stuk gezien! En natuurlijk kon ik het niet laten om van de gelegenheid gebruik te maken met de koala's en kangaroes te 'knuffelen'. Echt knuffelen kun je het niet noemen, want deze schattige beestjes zijn gevaarlijker dan ze eruit zien en er werd me dan ook op het hart gedrukt de koala echt alleen op zijn rug te aaien, want anders kon dit vrouwtje haar tanden nog wel eens in mijn velletje gaan zetten...Het hele moment werd er echter niet minder mooi om: ik heb een koala geaaid! En wat was het een schatje!!! Net als de kangaroes waar je zonder problemen tussendoor kon lopen. Niet langer van achter de hekken naar de beestjes kijken, maar het de deur openen en hopla naar binnen. Tussen de kangaroes door welke een aai over de bol geen probleem vinden en zich dan ook heerlijk door de aanwezige toeristen laten vertroetelen. Mijn dag kon niet meer stuk en met mijn vastgelegde herinneringen kon ik terug naar Glebe :D
Terug naar mijn eigen kamertje hier, dat nog 1 weekje mijn thuis gaat zijn. Daarna moet ik het dan toch echt verlaten en dien ik afscheid te nemen van de gezamelijke rotzooi in kamertje numero 7. Carina en ik zijn beiden echter reuzegelukkig in ons rommelige hok en duidelijk niet van plan hier binnenkort verandering in te brengen ;) Smerig is het echter zeker niet, want daar zijn wij beiden dan weer niet van gediend. Een gezellige boel, dat is het :D
En langzaamaan ben ik ook gewend geraakt aan het Duitse gebrabbel hier in huis, wat met al die Duitsers die hier rondlopen geen overbodige luxe is. Maar niet alleen onze Oosterburen zijn hier vertegenwoordigd; ook uit Engeland, Frankrijk, Turkije, India en de USA hebben we hier 'afgevaardigden' zitten :) Een gezellige mix dus, maar de Duitsers vormen samen een absolute meerderheid. Maar dat doet de geneeskunde-afvaardiging ook: de ziekenhuizen worden door ons duidelijk van een hoop helpende handjes voorzien :P En alhoewel ik de enige hier in huis ben die in het St. George Hospital zit, zijn de medische gesprekken ook hier in Australie niet te vermeiden: lange dagen, interessante operaties en artsen/patienten die je gewoon wel eventjes moet bespreken ;)
En met al die verhalen vliegt de tijd voorbij en is het binnen no time tijd voor een nieuwe dag: vroeg je bedje uit, op naar het ziekenhuis, hard aan de slag, een hoop patienten met hun problemen zien en aan het einde van de dag uitgeput terugkeren naar Glebe point road...het dagelijkse leven van een co-assistent in Sydney; genieten met panda-oogjes ;)
Dikke knuffel uit Sydney,
Liefs Jennifer
ps: natuurlijk kom ik hier niet om van de kou, maar geniet ik heerlijk van zomerse temperatuurtjes (al is de herfst hier inmiddels al begonnen...). Een graadje of 25-30 met een zonnetje dat lekker schijnt, sla ik hier zeker niet af :P En wat betreft mijn WBJ-thermometer? Die lijkt het in het Canadese Sydney meer naar zijn zin te hebben ;)
ps2: de fotootjes zullen iets later komen, maar straks kun je zeker mijn nieuwe vastgelegde momentjes weer bewonderen op http://picasaweb.google.com.au/jenniferkuijlaars
Ik hoef me van die schouderproblemen gelukkig niets aan te trekken en die patienten zijn tijdens "onze" spreekuren dan ook niet aanwezig, wat het alleen maar gemakkelijker maakt. In de 4 kamertjes die we hebben, blijft het echter een komen en gaan met middagen dat het totaal aantal patienten op kan lopen tot over de 30 en dan ben je toch wel eventjes compleet gaar wanneer je eindelijk de weg naar huis weer gevonden hebt...Weer een dag boordevol ziektebeelden die aan je neus voorbij trekken en waar je zoveel mogelijk van probeert op te steken, zodat je de volgende patient ook zelf herkent wanneer de symptomen opnieuw voorbij komen. Op vrijdag wordt het me echter wel iets gemakkelijker gemaakt; de laatste dag van het weekend sluit ik namelijk af met de bullous & acne clinic. En nadat me dan diezelfde morgen nog door dr. Cronin wordt verteld dat RoAccutane in verband is gebracht met depressie en suicide en hij dit daarom absoluut niet gebruikt bij patienten welke met acne bij hem komen, zie ik 's middags verschillende patienten langskomen welke deelnemen aan een trial voor - inderdaad - RoAccutane.
Twee compleet verschillende behandelingen, twee compleet verschillende visies, twee compleet verschillende artsen en dit alles maakt de vrijdag nu net reuzeleuk en daarmee dus een superafsluiting van de week, waarna ik met heel veel plezier het weekend induik! Want ook dan genieten we; patienten of geen patienten, genieten kan natuurlijk overal en altijd :D
En hoewel er tussendoor ook echt nog wel gestudeerd dient te worden; die kennis komt immers niet zomaar in je hersencelletjes terecht ;) hebben we gelukkig ook nog tijd om te genieten van een heerlijke gezellige BBQ bij ons thuis op het dakterras en kunnen we heerlijk naar de bios om daar voor slechts 8 dollar te genieten van een film naar keuze. Nou ja, genieten...afgelopen maandag was er van genieten toch weinig sprake en kon ik zelfs een gil niet meer onderdrukken :P Wat een enge film! Een ding weet ik inmiddels echter wel zeker: ik word geen, maar dan ook echt absoluut GEEN psychiater! Na het zien van Shutter Island ben ik daar inmiddels helemaal uit: wanneer je nog niet gek bent, wordt je dat wel na een bezoekje aan zo'n pipo...nee, niets voor mij. Een juiste beslissing zo bleek de volgende dag toen ik in de Skin en Cancer Foundation (jaja, ik was eventjes terug, omdat mijn prof nog een lecture moest houden in Perth; vervelend joh al die reisjes ;)) een patient zag met een wel heel apart probleem...Op eigen verzoek was hij verwezen naar SCF, maar een bezoekje aan een psychiater leek toch duidelijk meer op zijn plaats. Wat nu precies het probleem was met deze man? Nou kijk, meneer had last van jeuk in zijn neus. Jeuk...ja, daar gaat wel een belletje rinkelen! Dat is inderdaad een dermatologisch probleem. Neus, tja daar kunnen we ook nog huid vinden; lokatie is dus ook meteen bekend. Nu de oorzaak nog. Ehm ja, dat zou je wel denken ja, maar het verhaal ging door...Meneer de patient had namelijk opgemerkt dat ook andere mensen aan hun neus aan het kriebelen waren wanneer hij in een opwelling de jeuk niet meer kon verdragen en dus echt wel eventjes moest krabben. De logische (?) beredenering van deze jonge man was dan ook dat zijn jeukende neus zijn collega's had besmet en dat het slechts een kwestie van tijd was voordat zij daarachter zouden komen.
Dit hele verhaal werkte nogal op mijn lachspieren en ik moest dan ook de grootst mogelijke moeite doen om niet in lachen uit te barsten en mijn gezicht netjes in de plooi te houden en niet te laten merken dat ik er zo het mijne van dacht. Niet bepaald de gemakkelijkste opgave en het hele consult leek dan ook een eeuwigheid te duren...Blij dat ik - nadat een zalfje was voorgeschreven - de onderzoekskamer kon verlaten, werden er wel enige blikken uitgewisseld tussen de arts, registrar en mijzelf. Mijn gezicht kon zich weer ontspannen en een nieuwe patient kon gezien worden...
Hoe leuk is het dan wanneer je behalve potentiele psychiatrische patienten gedurende de week een breed arsenaal aan patienten ziet. Varierend van jong tot oud, met kleine en grote problemen, van enige roodheid tot pussende en sterk geurende ulcers; je kunt werkelijk waar niet voorspellen wat de dag je gaat brengen. Zo loop je zonder het te weten ineens binnen bij een superschattig baby'tje van 4 maanden oud, waar je onmiddellijk verliefd op wordt; wat een poepie! En zijn beautyspot maakt hem alleen maar liever; niets om je als kersverse ouders druk over te maken dus :)
Met je hoofd nog half in de wolken, loop je alweer een nieuwe kamer binnen waar een geheel andere patient is binnengebracht. Een nieuw probleem, een nieuw verhaal en dus schakelen we weer eventjes om.
Omschakelen moet je echter ook wanneer je tijd hebt om te ontspannen en Sydney en omgeving te verkennen. Eventjes geen patienten om je heen en dus ook niet denken aan dermatologische problemen, maar op en top genieten van al het moois om je heen. Hoe heerlijk is dat :D
Waar ik vorige week nog een bezoekje heb gebracht aan de 3 zusjes in de Blue Mountains, waar ik samen met Iris van prachtige uitzichten heb genoten die werkelijk waar adembenemend zijn, ben ik vandaag met de trein naar richting het Noorden afgereisd. Eventjes echt een andere kant op, want voor het ziekenhuis dien ik naar het Zuiden van Sydney te reizen. De treinen zijn echter van dezelfde family, maar daar hoor je mij zeker niet over klagen. De treinen hier in Sydney zijn namelijk supercool! Tenminste, wanneer ik het juiste exemplaar te pakken krijg ;) Want net zoals in Nederland, hebben ze ook hier verschillende varianten, maar ik heb wel duidelijk mijn eigen favoriet: de enige echte maak-je-eigen-interieur-in-je-coupe-trein :D Een prachtige utivinding, aangezien je nu ten alle tijden vooruit kunt reizen en dus niet aan een van je medereizigers in de trein hoeft te vragen of je wellicht van plaats kunt ruilen. Een simpele handeling en hopla, daar heb je ineens een nieuwe bank gecreeerd en kun je uit het niets de andere kant op reizen. Prachtig, en vandaag heb ik op zowel heen- als terugreis van mijn favorietjes kunnen genieten :D Topbegin en einde van mijn absoluut fantastische dagje!
Waar ik vandaag heen ben geweest? Nou, ik kan natuurlijk niet thuiskomen zonder de Aussie beesies te hebben gespot en dus heb ik bezoekje gebracht aan Koala Park Sanctuary en dat was alles behalve een slecht idee!! Wat zijn die beestjes hier toch ook geweldig :D Uiteenlopend van verschillende soorten vogels, jaja ook de kookaburra heb ik gezien :D, tot aan de welbekende koala en kangaroe; ik heb ze stuk voor stuk gezien! En natuurlijk kon ik het niet laten om van de gelegenheid gebruik te maken met de koala's en kangaroes te 'knuffelen'. Echt knuffelen kun je het niet noemen, want deze schattige beestjes zijn gevaarlijker dan ze eruit zien en er werd me dan ook op het hart gedrukt de koala echt alleen op zijn rug te aaien, want anders kon dit vrouwtje haar tanden nog wel eens in mijn velletje gaan zetten...Het hele moment werd er echter niet minder mooi om: ik heb een koala geaaid! En wat was het een schatje!!! Net als de kangaroes waar je zonder problemen tussendoor kon lopen. Niet langer van achter de hekken naar de beestjes kijken, maar het de deur openen en hopla naar binnen. Tussen de kangaroes door welke een aai over de bol geen probleem vinden en zich dan ook heerlijk door de aanwezige toeristen laten vertroetelen. Mijn dag kon niet meer stuk en met mijn vastgelegde herinneringen kon ik terug naar Glebe :D
Terug naar mijn eigen kamertje hier, dat nog 1 weekje mijn thuis gaat zijn. Daarna moet ik het dan toch echt verlaten en dien ik afscheid te nemen van de gezamelijke rotzooi in kamertje numero 7. Carina en ik zijn beiden echter reuzegelukkig in ons rommelige hok en duidelijk niet van plan hier binnenkort verandering in te brengen ;) Smerig is het echter zeker niet, want daar zijn wij beiden dan weer niet van gediend. Een gezellige boel, dat is het :D
En langzaamaan ben ik ook gewend geraakt aan het Duitse gebrabbel hier in huis, wat met al die Duitsers die hier rondlopen geen overbodige luxe is. Maar niet alleen onze Oosterburen zijn hier vertegenwoordigd; ook uit Engeland, Frankrijk, Turkije, India en de USA hebben we hier 'afgevaardigden' zitten :) Een gezellige mix dus, maar de Duitsers vormen samen een absolute meerderheid. Maar dat doet de geneeskunde-afvaardiging ook: de ziekenhuizen worden door ons duidelijk van een hoop helpende handjes voorzien :P En alhoewel ik de enige hier in huis ben die in het St. George Hospital zit, zijn de medische gesprekken ook hier in Australie niet te vermeiden: lange dagen, interessante operaties en artsen/patienten die je gewoon wel eventjes moet bespreken ;)
En met al die verhalen vliegt de tijd voorbij en is het binnen no time tijd voor een nieuwe dag: vroeg je bedje uit, op naar het ziekenhuis, hard aan de slag, een hoop patienten met hun problemen zien en aan het einde van de dag uitgeput terugkeren naar Glebe point road...het dagelijkse leven van een co-assistent in Sydney; genieten met panda-oogjes ;)
Dikke knuffel uit Sydney,
Liefs Jennifer
ps: natuurlijk kom ik hier niet om van de kou, maar geniet ik heerlijk van zomerse temperatuurtjes (al is de herfst hier inmiddels al begonnen...). Een graadje of 25-30 met een zonnetje dat lekker schijnt, sla ik hier zeker niet af :P En wat betreft mijn WBJ-thermometer? Die lijkt het in het Canadese Sydney meer naar zijn zin te hebben ;)
ps2: de fotootjes zullen iets later komen, maar straks kun je zeker mijn nieuwe vastgelegde momentjes weer bewonderen op http://picasaweb.google.com.au/jenniferkuijlaars
-
27 Maart 2010 - 10:49
Ruth:
Hej hej!
Je komt idd veel verschillende patiënten tegen daar, mooi daarvan leer je dan ook genoeg :D En zo te horen verveel je je naast je co-schap ook niet haha had ik ook niet verwacht eerlijk gezegd ;)
Die bbq op het dakterras gaf me meteen weer zin om weer te bbq-en op ons eigen dakterras in Maastricht als we terug in Nederland zijn :D
Geniet nog eventjes van je laatste weekje daar in Australië, want de tijd vliegt!
Veel liefs, Ruth -
27 Maart 2010 - 17:29
Ilse (van Iris):
hey jennifer!
Leuk om je verhaal te lezen, zo te zien heb jij van dermatologie vast veel meer opgestoken dan ik, haha!! Nou, alleen maar goed natuurlijk! Geniet van je laatste daagjes in Australie, zie je iris nog, doe haar dan de groetjes en tot weer eens in Maastricht :D
Groetjes en liefs van Ilse -
28 Maart 2010 - 17:55
Irene:
Ha Jen!!
Ohh jaloerssss!!! Ik wil ook koala's zien!!! :D Super tof voor je!!! Geniet nog van het laatste weekje!
Liefs Irene -
29 Maart 2010 - 11:51
Angela:
Heey Jennifer
Ja ja het is er dan toch van gekomen,Jennifer heeft koala's gezien en geaaid!
Je kunt maar een doel hebben in het leven hé, en dan is een leuk doel wel net zo plezierig.
Maar je hebt helemaal gelijk want Australië bezocht hebben zonder een ontmoeting met een koala is als appeltaart zonder appels.
Leuk dat je stage ook zo goed bevalt, en nog leuker dat je de humor van de geneeskunde inziet.
Speciaal voor jou zal ik eerlijk op biechten dat jij je lach beter in kunt houden dan ondergetekende.
Een mama van een te vroeg geboren kindje had een waar dilemma.
Haar dochtertje was gister geboren,echter mama was 10 weken later uitgerekend,tja dus wanneer was haar dochtertje nu jarig??!!??
Waar gebeurd en ja dat was te veel voor mijn lach spieren maar dat is wel te snappen toch!!
Ben benieuwd hoe we jouw ogen in Nederland gaan noemen.
Schelvis ogen is niet meer origineel, echter er zijn nog genoeg andere namen in faunaland over dus dat komt wel goed.
Want.......... ook hier zijn de dagen van een co lang of heel lang.
Verder is er niet zo heel veel nieuws in je vaderland.
Alle 3 de koplopers in de eredivisie hebben 3 punten gepakt afgelopen weekend,
de politieke partijen zijn aan het steggelen over het belasting voordeel voor mensen met een hypotheek,
sommige mensen zijn een beetje van de leg af door het ingaan van de zomertijd,en tenslotte nog een leuk nieuwtje
"jouw " Guus is voor de 4e keer troste vader geworden.
Lieve Jennifer geniet van je laatste week down under,
maar eerlijk is eerlijk ik kijk echt uit naar onze thee-date in Maastricht.
Een knuffel,een goede terugreis en tot binnenkort, lieve groeten
Angela
-
29 Maart 2010 - 12:55
Valery:
Wat een prachtig verhaal weer Jen! Geniet er nog ff van en tot snel in t Nederlandse Zuiden!
liefs, val -
29 Maart 2010 - 17:27
Juul:
koala's! jaloers:D hier was het vorige week 20 hele graden, lekker puuuh!
tot heel snel!kus -
29 Maart 2010 - 18:07
Steven:
Heyey!!
Haha... verloochen jij je coupé'tjestrein? Betekent dit dat je je huwelijk nu in Australië gaat vieren in zo'n interieurtrein i.p.v. hier in een coupé'tjestrein :O
Eh.. rommelige kamer als in Ameland-rommelig? Volgens mij beginnen Bas en ik nu pas te beseffen hoe het mijnenveld er destijds uitzag. Leuk dat je een mede-rommelgenoot gevonden hebt, haha ;)
Vanuit de SEH (waar het op 't moment wel erg rustig is, maar ik net een vingerwond heb verdoofd en gehecht :D) heel veel groetjes en ik kijk uit naar de elfde!
Grs!
Steven -
30 Maart 2010 - 07:36
Jorg:
Heey!
Wat een mooie foto's weer! Jammer dat het er alweer bijna op zit voor je, want ik geloof dat je je daar nog wel langer had kunnen vermaken. Geniet nog even van de laatste paar dagen en alvast een goeie terugreis!
Groeten en tot gauw!! -
31 Maart 2010 - 11:48
Mariel:
die koala´s zien er idd heel schattig uit!
Geniet van je laatste week en tot snel!
Liefs, mariel -
02 April 2010 - 13:31
Martin:
Heej Jennifer,
alweer een week vol vermaak, het kan niet op. Van do-the-interiour-yourself-treinen tot allerlei nationale diersoorten die je kan en mag aaien/knuffelen.
Hopelijk heb je het co-schap goed ten einde gebracht en de rommel in je kamertje bij elkaar (lees: in je koffer) weten te krijgen.
Succes met afscheid nemen daar, van de mensen van SCF, het ziekenhuis en de kerk, en van je huisgenootjes. Tot snel in NL!
Groetjes Martin
ps. Die Duitsers hadden toch een voordeel? Dat ze de spinnen bij jou uit de buurt houden... -
03 April 2010 - 14:57
Irene:
Ha lieve Jennifer!!
Een hele goede terugreis en tot snel!!!! Kun je nog net in Nederland paaseitjes zoeken :D
xx Irene -
03 April 2010 - 23:38
Hester:
Ik had al vernomen dat je koala's ging knuffelen ;). Guess who's back? Jaaa! U bent bijna terug! :D
X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
