Wegwijs in Kathmandu
Door: Jennifer
Blijf op de hoogte en volg Jennifer
11 Augustus 2009 | Nepal, Kathmandu
Nog maar een paar uurtjes en dan krijg ik gezelschap :D Jajaja, om 17.00uur (lokale ETA) zou zij moeten landen op Kathmandu Airport Tribhuvan waarna zij via de airport service van het hostel naar ons kamertje wordt gebracht. Aldaar zal zij kennis kunnen maken met haar bed: een houten plank met een katoenen enigszins gevuld laken, een laken om onder te slapen en daaroverheen nog een wollen deken, welke ik inmiddels al als onderlegger gebruik, want het is anders veel en veel te warm; half stijf wakker worden is hier dan ook geen onbekend verschijnsel...En wanneer je dan denkt een heerlijke douche te kunnen nemen wanneer je wakker word, kom je toch wel van een koude kermis thuis, want het warme water heeft mij pas maandag weten te vinden en daar word je toch niet heel vrolijk van. Maar ach, straks zijn we niet meer alleen en kunnen we al dit leed meteen delen wat me veel goeds zal doen denk ik, want ik heb de afgelopen daagjes toch zo af en toe wel mijn eenzame momentjes gehad. En op zijn zachts gezegd is dit toch een vrij onprettig gevoel...
Een gevoel dat helaas niet zomaar verdwijnt, omdat je eventjes geheel vergeten bent waar je eigenlijk mee bezig bent: Jen, je bent op dit moment niet langer degene die reacties mag schrijven onder alle wonderbaarlijke waarbenjij.nu-avonturen, maar de hoofdpersoon in alle verhaaltjes van jouw grote reis naar een land ver-ver van thuis! En weet je, stiekem is dat helemaal superfantastisch en gaan we dus maar eens snel vertellen wat me de afgelopen daagjes allemaal is overkomen, want we hebben zeker weer een hoop te vertellen :)
Het is alleen een ramp om te weten waar je moet beginnen, terwijl dat wanneer je door de straten van Kathmandu wandelt eigenlijk het enige is waar je 100% zeker van bent: je beginpunt. Dat is namelijk het hostel en tot nu toe heb ik dat elke keer weer weten te vinden, maar eerlijk is eerlijk, gemakkelijk vind ik het nog steeds niet. Nu ben en blijf ik natuurlijk een vrouw en zijn wij niet gezegend met een geweldig richtingsgevoel, maar hier zou ik ook daadwerkelijk niet weten waar je dat vandaan moet toveren. Een kaart lezen dat kan ik wel, maar wat doe je wanneer er geen straatnaambordjes zijn? Tja, dat is nu precies het grote probleem; dan weet je dus echt niet waar je bent...
Inmiddels heb ik voor mezelf al enkele orientatiepuntjes gevonden voor de straat van het hostel, dus deze kan ik vanaf beide kanten herkennen: De Big Tree (niet dat je aan een riksha-mannetje kunt vragen om je naar de Big Tree kunnen brengen, want dan zullen ze je met grote ogen aankijken en denken dat je gek bent geworden, want dit is gewoon letterlijk een hele grote boom, welke van mij deze naam heeft gekregen zodat ik weer weet waar ik ben :)) en People's Campus. Deze laatste is wel bereikbaar voor een riksha, maar wanneer je een riksha neemt laat je dit mannetje je natuurlijk wel naar je eindbestemming brengen en dat is dan ook wat ik zaterdag heb gedaan: mijn allereerste riksha-ritje!
Voordat ik in mijn riksha terecht ben gekomen had ik echter al 2 fantastische dagen achter de rug waarin ik ontzettend ben verwend met heerlijk eten en drinken op de meest geweldige lokaties. Vrijdag ben ik zoals gezegd met Melindi gaan eten en zijn we samen met een zakenmannetje genaamd Ajay en zijn chauffeur terecht gekomen in een geweldige club met loungebanken waar de mojito's continue werden bijgevuld en ik samen met Melindi een hoop verschillende smaken heb geproefd; heerlijk! En dan MoMo's, jammie jammie, je likt je vingers erbij af en hoewel ik nog wel een beetje moet wennen aan de pittige smaak van de Nepalezen kan ik het voedsel hier zeker prima waarderen :D
In de tussentijd ben ik die avond ook nog voorgesteld aan vrienden van Ajay, welke allemaal artsen bleken te zijn en met busisnesscards strooien alsof hun leven ervan afhangt. Inmiddels heb ik al een mooie verzameling kaartjes (ook Nepalezen hebben deze om ervoor te zorgen dat je terugkomt...als je het weet te vinden dan, want dat blijft hier continue de vraag :P) en natuurlijk ook mooie connecties voor wanneer deze ooit nodig zijn ;) Een mooi begin van mijn reis dus!
Hoe anders is dat wanneer ik gisteren in Tom en Jerry's Rene ontmoet, wie al 6 jaar in Nepal woont en me trakteert op een hoop vreselijke verhalen. Fijn, ik ben als vrouw alleen op reis en ik moet zometeen ook nog terug naar mijn hostel en het was voor mij al een hele stap om er vanavond alleen op uit te trekken.
Maar goed, we babbelen enkele uurtjes en dan besluit ik dat het toch echt tijd is om te gaan. Ik reken af, ga nog eventjes langs het toilet en dan op naar buiten: de donkere straten van Kathmandu in. Donker? Ja donker, want het is inmiddels al wat later op de avond en dan is de zon hier echt totaal verdwenen en veel licht heb je ook niet (sowieso heb je niet de gehele dag elektriciteit aangezien op vooraf aangekondigde tijden - dat dan nog net wel - de stroom wordt uitgeschakeld...erg apart, maar je raakt eraan gewend) dus ik vertrouw op mijn kaart. Voordat ik wegging heb ik nog even gecheckt hoe ik moest lopen en dan ga ik op weg.
Al wandelend kom ik vervolgens op een plek die mij op dit moment van de dag totaal niet bekend voorkomt en voor je het weet kun je het niet langer ontkennen: je bent verdwaald.
Help!
Snel op zoek naar een man in uniform, waar ik helemaal weg van ben. Niet zozeer omdat zij er nu zo fantastisch uitzien, maar omdat zij - in tegenstelling tot de gemiddelde Nepalees die je aanspreekt en je vervolgens meeneemt naar "familie" waar ze je ik weet niet wat willen verkopen om maar te zorgen dat je teveel geld uitgeeft en zij weer in hun handjes kunnen wrijven en kunnen lachen om deze domme toeriste - niet uit zijn op je geld, maar je oprecht willen helpen. En daar sta je dan bij de receptie van een luxe hotel (dat zag er zeker niet verkeerd uit :)), van het bewakertje buiten mocht ik naar binnen om het daar na te vragen aangezien zijn Engels niet helemaal je van het was en het voor hem dus wel lastig was om mij te helpen. Binnen ga ik op weg naar de receptie, waar ik wel moet lachen om het blaadje dat ze hebben opgehangen geen waardevolle spullen in je kamer achter te laten; deze heb ik in ons hostel nog niet kunnen vinden. Zouden wij het dan toch beter hebben?? Ow, ik heb al mijn waardevolle spullen wel achter slot en grendel zitten hoor; ik ben niet helemaal gek geworden van de hitte hier, neeneenee we denken nog steeds wel een beetje na. Zo af en toe dan, want wanneer ik na de weg te hebben gehoord vervolgens besluit om zelf helemaal in mijn eentje verder te wandelen is dat wellicht toch niet de meest slimme optie. Ik voel me dan ook niet helemaal toppie, zeker niet omdat er vlak nadat ik naar buiten kom wandelen een Nepalees mannetje langsloopt welke naar mijn idee toch net iets TE vaak omkijkt, maar ik besluit toch te gaan: hopla, flink de pas erin en straal zelfvertrouwen uit, want je weet de weg en voor je het weet ben je alweer terug. Zo gezegd, zo gedaan en mijn mini-toneelstukje werkt; ik kom zonder problemen (behalve een hart dat uitzonderlijk hard klopt ;)) terug op mijn kamertje en kan mijn bedje opzoeken zonder een eng verhaal aan de collectie van Rene toe te hoeven voegen; gelukkig maar :)
Natuurlijk was ik niet zomaar bij Tom en Jerry's uitgekomen, maar was ik hier al eerder geweest om een superleuke avond te hebben :)
Zaterdagavond heb ik namelijk van Melindi, na een heerlijk etentje in een luxe resort in de Hills, een mini-rondleiding gehad door Kathmandu. Heerlijk samen door de straten van Thamel wandelen en weten dat het allemaal goed komt en je zonder problemen thuis zult komen. Natuurlijk zijn er continue Nepalezen die je aanspreken en proberen je wat te verkopen en ook kleine kindjes tikken je aan en bedelen om geld. Dat maakt het allemaal ietwat vervelend en wanneer ik dan opnieuw op mijn arm word getikt, wil ik dan ook al bijna echt boos gaan worden, maar gelukkig weet ik dat - waarschijnlijk van verbazing - nog net in te slikken...Heeey Wouter!
Totaal onverwacht, maar wel reuzeleuk, staat Wouter ineens voor je neus en begint een ellenlang gesprek op straat (Melindi en ik worden in de tussentijd ook voorgesteld aan Bart en Thijs; 2 Nederlandse jongens met wie Wouter had gegeten die avond) welke wordt voortgezet in Tom en Jerry's. De BaCo's worden besteld en vele gesprekken passeren de revue en we hebben een topavond! Time flies when you are having fun en voor je het weet is het tijd om te gaan.
Ik word door Bart met de riksha naar mijn hostel gebracht en kan de volgende dag vol goede moed aan een nieuw avontuur beginnen...
Want alles bij elkaar zijn er een hoop nieuwe indrukken: de koeien lopen hier zonder problemen over straat tussen al het getoeter van riksha's, motors, scooters, auto's, fietsers, voetgangers en honden. Ja, honden hebben ze hier een hoop en blaffen kunnen ze als geen ander wat mij stiekem wel blij maakt gezien het spreekwoord "blaffende honden bijten niet". Voor nu nemen we dit maar eventjes letterlijk, want met de voorlichting die ik bij de Travel Health Clinic heb gehad wil je er toch niet aan denken dat je wellicht Rabies krijgt wanneer zo'n hondje ineens zijn tanden in jouw velletje zet. Ehm, nee; een bezoekje aan het ziekenhuis bewaar ik liever tot het begin van mijn coschap ;) Pratende over ziektes hebben we natuurlijk ook nog Malaria. Ik mag dan in een malaria-insektenwerend gebied zitten en dus voldoende hebben aan het smeren van DEET en het slapen onder een klamboe (welke ik meteen dag numero uno heb opgehangen), bij elk steekje of prikje dat je voelt, vraag je je toch af welk beest het is. Tot nu toe heb ik nog geen enge symptomen, maar ja, er is en blijft zoiets al incubatietijd...Ach ja, we vertrouwen maar op ons prachtige immuunsysteem: Lieve celletjes, jullie kunnen het!
En tussen al deze 'ziekmakende' gedachten van dit geneeskundestudentje door komen we ook op allerlei rare plekjes. Gezien het feit dat ik de afgelopen dagen op goed geluk door Kathmandu ben gaan wandelen hebben we al verschillende dingen gezien en gehoord: zo heb ik een heel verhaal aangehoord van een Tibetaantje welke Thanka's maakt en leraar is van een groep mensen welke dit dan weer van hem leren. Afhankelijk van de grootte kunnen zij hier zonder problemen een half jaar mee bezig zijn; je moet er maar het geduld voor hebben. Ow, dat is iets wat je hier trouwens echt als een idioot nodig hebt, want het maken van een afspraak werkt hier echt niet. 10 uur 's ochtends kun je beter zien als "als je geluk hebt dan voor het middaguur" en ik heb van mijn Trekking-mannetje, welke ik via Wouter heb gevonden en mij prima bevalt :), de 4 regels in Nepal (en eigenlijk ook wel in de omringende landen hier in Azie) te horen gekregen:
1. patience
2. more patience
3. lots of patience
en de 4e, tja die kun je dan natuurlijk wel raden...precies: flexibility.
We weten nu dus als geen ander wat ons te wachten staat, maar bovenal proberen we toch als een idioot te genieten van al het moois, want dat is er zeker. Tussen alle kleurrijke outfits van de mensen hier zou je echt niet meer weten welke je zelf wilt hebben; er is zoveel keuze dat het echt een grote ramp wordt om zelf te gaan bepalen welke het uiteindelijk voor mij gaat worden. Maar ik ga (als het niet hier is dan zeker in India) mijn uiterste best doen om het meest geweldige exemplaar voor een schappelijk prijsje op de kop te tikken: dat wordt heel hard werken aan mijn afdingtalent ;)
Genoeg te doen dus en in de drukke straten van Kathmandu altijd onderdeel van de handbagage: mijn parapluutje. Deze heeft absoluut een dubbele functie: of tegen de warme zon welke mij het verkeerde kleurtje wil geven, of tegen de regen, die, wanneer deze valt, met bakken uit de hemel valt en de straten van Kathmandu verandert in modderbaden. Nee, het asfalt is hier nog niet overal aanwezig en het is dan ook een grote kliederboel, waar je zelf achterop de motor niet onderuit kunt komen. En hoewel de motor dan misschien sneller mag zijn, is het nog niet geworden tot mijn favoriete vervoersmiddel: het is een kwestie van gas geven en remmen en vertrouwen, heel veel vertrouwen, hebben in je bestuurder. Daar ga je dan terwijl alles aan je voorbij vliegt je kriskras door de mensenmassa en verkeersvoertuigen wordt doorgeslingerd om maar op je eindbestemming te komen. We hebben het overleefd, maar onze "Everest-missie" heeft helaas nog geen bevredigend resultaat opgeleverd en dus gaat de zoektocht verder terwijl we ondertussen als een gek van alle nieuwe indrukken genieten!
Heel veel liefs uit Kathmandu,
Jennifer
ps: Ik ga nu proberen of deze laptop het snapt wanneer ik mijn fotootjes op internet wil zetten - terwijl het hier buiten alweer met bakken uit de hemel komt, dus ik neem mijn tijd voordat ik aan mijn terugreis naar het hostel begin ;) - maar wanneer het allemaal lukt, dan kunnen jullie de fotootjes straks vinden op: http://picasaweb.google.com/jenniferkuijlaars waarna jullie hierbij de verhaaltjes aan de foto's kunnen koppelen of er zelf iets moois van kunnen maken...Ik zal als ik weer terug ben in ons Kleine Kikkerlandje wel laten weten wat er waar is van alle matches en verhalen die jullie hebben gefabriceerd :P
Tot op heden ben ik nog niet succesvol met de fotootjes...denk aan de 4 regeltjes hier in Nepal ;)
Een gevoel dat helaas niet zomaar verdwijnt, omdat je eventjes geheel vergeten bent waar je eigenlijk mee bezig bent: Jen, je bent op dit moment niet langer degene die reacties mag schrijven onder alle wonderbaarlijke waarbenjij.nu-avonturen, maar de hoofdpersoon in alle verhaaltjes van jouw grote reis naar een land ver-ver van thuis! En weet je, stiekem is dat helemaal superfantastisch en gaan we dus maar eens snel vertellen wat me de afgelopen daagjes allemaal is overkomen, want we hebben zeker weer een hoop te vertellen :)
Het is alleen een ramp om te weten waar je moet beginnen, terwijl dat wanneer je door de straten van Kathmandu wandelt eigenlijk het enige is waar je 100% zeker van bent: je beginpunt. Dat is namelijk het hostel en tot nu toe heb ik dat elke keer weer weten te vinden, maar eerlijk is eerlijk, gemakkelijk vind ik het nog steeds niet. Nu ben en blijf ik natuurlijk een vrouw en zijn wij niet gezegend met een geweldig richtingsgevoel, maar hier zou ik ook daadwerkelijk niet weten waar je dat vandaan moet toveren. Een kaart lezen dat kan ik wel, maar wat doe je wanneer er geen straatnaambordjes zijn? Tja, dat is nu precies het grote probleem; dan weet je dus echt niet waar je bent...
Inmiddels heb ik voor mezelf al enkele orientatiepuntjes gevonden voor de straat van het hostel, dus deze kan ik vanaf beide kanten herkennen: De Big Tree (niet dat je aan een riksha-mannetje kunt vragen om je naar de Big Tree kunnen brengen, want dan zullen ze je met grote ogen aankijken en denken dat je gek bent geworden, want dit is gewoon letterlijk een hele grote boom, welke van mij deze naam heeft gekregen zodat ik weer weet waar ik ben :)) en People's Campus. Deze laatste is wel bereikbaar voor een riksha, maar wanneer je een riksha neemt laat je dit mannetje je natuurlijk wel naar je eindbestemming brengen en dat is dan ook wat ik zaterdag heb gedaan: mijn allereerste riksha-ritje!
Voordat ik in mijn riksha terecht ben gekomen had ik echter al 2 fantastische dagen achter de rug waarin ik ontzettend ben verwend met heerlijk eten en drinken op de meest geweldige lokaties. Vrijdag ben ik zoals gezegd met Melindi gaan eten en zijn we samen met een zakenmannetje genaamd Ajay en zijn chauffeur terecht gekomen in een geweldige club met loungebanken waar de mojito's continue werden bijgevuld en ik samen met Melindi een hoop verschillende smaken heb geproefd; heerlijk! En dan MoMo's, jammie jammie, je likt je vingers erbij af en hoewel ik nog wel een beetje moet wennen aan de pittige smaak van de Nepalezen kan ik het voedsel hier zeker prima waarderen :D
In de tussentijd ben ik die avond ook nog voorgesteld aan vrienden van Ajay, welke allemaal artsen bleken te zijn en met busisnesscards strooien alsof hun leven ervan afhangt. Inmiddels heb ik al een mooie verzameling kaartjes (ook Nepalezen hebben deze om ervoor te zorgen dat je terugkomt...als je het weet te vinden dan, want dat blijft hier continue de vraag :P) en natuurlijk ook mooie connecties voor wanneer deze ooit nodig zijn ;) Een mooi begin van mijn reis dus!
Hoe anders is dat wanneer ik gisteren in Tom en Jerry's Rene ontmoet, wie al 6 jaar in Nepal woont en me trakteert op een hoop vreselijke verhalen. Fijn, ik ben als vrouw alleen op reis en ik moet zometeen ook nog terug naar mijn hostel en het was voor mij al een hele stap om er vanavond alleen op uit te trekken.
Maar goed, we babbelen enkele uurtjes en dan besluit ik dat het toch echt tijd is om te gaan. Ik reken af, ga nog eventjes langs het toilet en dan op naar buiten: de donkere straten van Kathmandu in. Donker? Ja donker, want het is inmiddels al wat later op de avond en dan is de zon hier echt totaal verdwenen en veel licht heb je ook niet (sowieso heb je niet de gehele dag elektriciteit aangezien op vooraf aangekondigde tijden - dat dan nog net wel - de stroom wordt uitgeschakeld...erg apart, maar je raakt eraan gewend) dus ik vertrouw op mijn kaart. Voordat ik wegging heb ik nog even gecheckt hoe ik moest lopen en dan ga ik op weg.
Al wandelend kom ik vervolgens op een plek die mij op dit moment van de dag totaal niet bekend voorkomt en voor je het weet kun je het niet langer ontkennen: je bent verdwaald.
Help!
Snel op zoek naar een man in uniform, waar ik helemaal weg van ben. Niet zozeer omdat zij er nu zo fantastisch uitzien, maar omdat zij - in tegenstelling tot de gemiddelde Nepalees die je aanspreekt en je vervolgens meeneemt naar "familie" waar ze je ik weet niet wat willen verkopen om maar te zorgen dat je teveel geld uitgeeft en zij weer in hun handjes kunnen wrijven en kunnen lachen om deze domme toeriste - niet uit zijn op je geld, maar je oprecht willen helpen. En daar sta je dan bij de receptie van een luxe hotel (dat zag er zeker niet verkeerd uit :)), van het bewakertje buiten mocht ik naar binnen om het daar na te vragen aangezien zijn Engels niet helemaal je van het was en het voor hem dus wel lastig was om mij te helpen. Binnen ga ik op weg naar de receptie, waar ik wel moet lachen om het blaadje dat ze hebben opgehangen geen waardevolle spullen in je kamer achter te laten; deze heb ik in ons hostel nog niet kunnen vinden. Zouden wij het dan toch beter hebben?? Ow, ik heb al mijn waardevolle spullen wel achter slot en grendel zitten hoor; ik ben niet helemaal gek geworden van de hitte hier, neeneenee we denken nog steeds wel een beetje na. Zo af en toe dan, want wanneer ik na de weg te hebben gehoord vervolgens besluit om zelf helemaal in mijn eentje verder te wandelen is dat wellicht toch niet de meest slimme optie. Ik voel me dan ook niet helemaal toppie, zeker niet omdat er vlak nadat ik naar buiten kom wandelen een Nepalees mannetje langsloopt welke naar mijn idee toch net iets TE vaak omkijkt, maar ik besluit toch te gaan: hopla, flink de pas erin en straal zelfvertrouwen uit, want je weet de weg en voor je het weet ben je alweer terug. Zo gezegd, zo gedaan en mijn mini-toneelstukje werkt; ik kom zonder problemen (behalve een hart dat uitzonderlijk hard klopt ;)) terug op mijn kamertje en kan mijn bedje opzoeken zonder een eng verhaal aan de collectie van Rene toe te hoeven voegen; gelukkig maar :)
Natuurlijk was ik niet zomaar bij Tom en Jerry's uitgekomen, maar was ik hier al eerder geweest om een superleuke avond te hebben :)
Zaterdagavond heb ik namelijk van Melindi, na een heerlijk etentje in een luxe resort in de Hills, een mini-rondleiding gehad door Kathmandu. Heerlijk samen door de straten van Thamel wandelen en weten dat het allemaal goed komt en je zonder problemen thuis zult komen. Natuurlijk zijn er continue Nepalezen die je aanspreken en proberen je wat te verkopen en ook kleine kindjes tikken je aan en bedelen om geld. Dat maakt het allemaal ietwat vervelend en wanneer ik dan opnieuw op mijn arm word getikt, wil ik dan ook al bijna echt boos gaan worden, maar gelukkig weet ik dat - waarschijnlijk van verbazing - nog net in te slikken...Heeey Wouter!
Totaal onverwacht, maar wel reuzeleuk, staat Wouter ineens voor je neus en begint een ellenlang gesprek op straat (Melindi en ik worden in de tussentijd ook voorgesteld aan Bart en Thijs; 2 Nederlandse jongens met wie Wouter had gegeten die avond) welke wordt voortgezet in Tom en Jerry's. De BaCo's worden besteld en vele gesprekken passeren de revue en we hebben een topavond! Time flies when you are having fun en voor je het weet is het tijd om te gaan.
Ik word door Bart met de riksha naar mijn hostel gebracht en kan de volgende dag vol goede moed aan een nieuw avontuur beginnen...
Want alles bij elkaar zijn er een hoop nieuwe indrukken: de koeien lopen hier zonder problemen over straat tussen al het getoeter van riksha's, motors, scooters, auto's, fietsers, voetgangers en honden. Ja, honden hebben ze hier een hoop en blaffen kunnen ze als geen ander wat mij stiekem wel blij maakt gezien het spreekwoord "blaffende honden bijten niet". Voor nu nemen we dit maar eventjes letterlijk, want met de voorlichting die ik bij de Travel Health Clinic heb gehad wil je er toch niet aan denken dat je wellicht Rabies krijgt wanneer zo'n hondje ineens zijn tanden in jouw velletje zet. Ehm, nee; een bezoekje aan het ziekenhuis bewaar ik liever tot het begin van mijn coschap ;) Pratende over ziektes hebben we natuurlijk ook nog Malaria. Ik mag dan in een malaria-insektenwerend gebied zitten en dus voldoende hebben aan het smeren van DEET en het slapen onder een klamboe (welke ik meteen dag numero uno heb opgehangen), bij elk steekje of prikje dat je voelt, vraag je je toch af welk beest het is. Tot nu toe heb ik nog geen enge symptomen, maar ja, er is en blijft zoiets al incubatietijd...Ach ja, we vertrouwen maar op ons prachtige immuunsysteem: Lieve celletjes, jullie kunnen het!
En tussen al deze 'ziekmakende' gedachten van dit geneeskundestudentje door komen we ook op allerlei rare plekjes. Gezien het feit dat ik de afgelopen dagen op goed geluk door Kathmandu ben gaan wandelen hebben we al verschillende dingen gezien en gehoord: zo heb ik een heel verhaal aangehoord van een Tibetaantje welke Thanka's maakt en leraar is van een groep mensen welke dit dan weer van hem leren. Afhankelijk van de grootte kunnen zij hier zonder problemen een half jaar mee bezig zijn; je moet er maar het geduld voor hebben. Ow, dat is iets wat je hier trouwens echt als een idioot nodig hebt, want het maken van een afspraak werkt hier echt niet. 10 uur 's ochtends kun je beter zien als "als je geluk hebt dan voor het middaguur" en ik heb van mijn Trekking-mannetje, welke ik via Wouter heb gevonden en mij prima bevalt :), de 4 regels in Nepal (en eigenlijk ook wel in de omringende landen hier in Azie) te horen gekregen:
1. patience
2. more patience
3. lots of patience
en de 4e, tja die kun je dan natuurlijk wel raden...precies: flexibility.
We weten nu dus als geen ander wat ons te wachten staat, maar bovenal proberen we toch als een idioot te genieten van al het moois, want dat is er zeker. Tussen alle kleurrijke outfits van de mensen hier zou je echt niet meer weten welke je zelf wilt hebben; er is zoveel keuze dat het echt een grote ramp wordt om zelf te gaan bepalen welke het uiteindelijk voor mij gaat worden. Maar ik ga (als het niet hier is dan zeker in India) mijn uiterste best doen om het meest geweldige exemplaar voor een schappelijk prijsje op de kop te tikken: dat wordt heel hard werken aan mijn afdingtalent ;)
Genoeg te doen dus en in de drukke straten van Kathmandu altijd onderdeel van de handbagage: mijn parapluutje. Deze heeft absoluut een dubbele functie: of tegen de warme zon welke mij het verkeerde kleurtje wil geven, of tegen de regen, die, wanneer deze valt, met bakken uit de hemel valt en de straten van Kathmandu verandert in modderbaden. Nee, het asfalt is hier nog niet overal aanwezig en het is dan ook een grote kliederboel, waar je zelf achterop de motor niet onderuit kunt komen. En hoewel de motor dan misschien sneller mag zijn, is het nog niet geworden tot mijn favoriete vervoersmiddel: het is een kwestie van gas geven en remmen en vertrouwen, heel veel vertrouwen, hebben in je bestuurder. Daar ga je dan terwijl alles aan je voorbij vliegt je kriskras door de mensenmassa en verkeersvoertuigen wordt doorgeslingerd om maar op je eindbestemming te komen. We hebben het overleefd, maar onze "Everest-missie" heeft helaas nog geen bevredigend resultaat opgeleverd en dus gaat de zoektocht verder terwijl we ondertussen als een gek van alle nieuwe indrukken genieten!
Heel veel liefs uit Kathmandu,
Jennifer
ps: Ik ga nu proberen of deze laptop het snapt wanneer ik mijn fotootjes op internet wil zetten - terwijl het hier buiten alweer met bakken uit de hemel komt, dus ik neem mijn tijd voordat ik aan mijn terugreis naar het hostel begin ;) - maar wanneer het allemaal lukt, dan kunnen jullie de fotootjes straks vinden op: http://picasaweb.google.com/jenniferkuijlaars waarna jullie hierbij de verhaaltjes aan de foto's kunnen koppelen of er zelf iets moois van kunnen maken...Ik zal als ik weer terug ben in ons Kleine Kikkerlandje wel laten weten wat er waar is van alle matches en verhalen die jullie hebben gefabriceerd :P
Tot op heden ben ik nog niet succesvol met de fotootjes...denk aan de 4 regeltjes hier in Nepal ;)
-
11 Augustus 2009 - 10:17
Mariel:
wat een verhaal! Ook lekker op volgorde ;)
Het klinkt allemaal heel chaotisch, druk, en gezellig. Leuk dat je al zoveel mensen hebt ontmoet! Goed van je!
Ook leuk dat je vanaf nu gezelschap krijgt, kun je idd samen de bizarre omstandigheden delen!
Liefs, mariel -
11 Augustus 2009 - 10:29
Steven:
Heeyy Jen!
Haha... ja, hier was het wachten op. De grote (en dan bedoel ik GROTE) verhalen van Jen!
Pfoeh... dat klinkt allemaal ook wel spannend! Ik zag toevallig gister een stukje over een reis over de wereld van een of andere Britse vent en in die aflevering waren ze in Nepal. Ziet er toch wel erg apart uit en zó anders dan hier! En dat maak ik ook op uit je verhalen!
Geduld, geduld... dat wordt wel erg op de proef gesteld als ik dat zo hoor :S Hopelijk kun je je er een beetje op aanpassen, zonder nu meteen die eigenschap over te nemen (in Nederland is 14.00 geen 14.05 :P).
Blij om te horen dat je leuke mensen hebt ontmoet! Dat maakt het allemaal net even iets gezelliger en ook iets minder 'lonely girl in a big city' gevoel denk ik ;)
Ga komende dagen nog heel veel genieten met alle vrienden daar en ik wacht met smart op de volgende aflevering van: 'Jen in Nepal' ;)
Grs! -
11 Augustus 2009 - 10:30
Jennifer:
Hee Jennifer :D
Top verhaaltje weer! Fijn dat je nu gezelschap krijgt. Klinkt wel eng hoor, zo in het donker alleen in de straten rondlopen :| Ik lig nog lekker te herstellen van m'n tonsillectomie, niet echt grappig meer want het is al een week geleden en ik ben nog even beroerd :P Ik breng mijn dagen om met 'sex and the city' kijken en slapen ;) Geniet ervan daar nog! Liefs -
11 Augustus 2009 - 10:32
Danique:
Doe ik het toch alweer verkeerd :P Ik ben dan zo bezig met een berichtje sturen dat ik bij naam gewoon jouw naam zet :P Hoe stom is dat nou ;) x -
11 Augustus 2009 - 11:14
Jorg:
Hey!
Beetje hectisch verhaal, maar kan me voorstellen dat dat een prima indruk geeft van het leven daar. Zal ongetwijfeld wel snel wennen hoor. Geniet ervan!
Groeten! -
11 Augustus 2009 - 11:36
Maike:
Hey Jenn!
Wat een verhaal weet je er toch weer van te maken. Maar het klinkt of je het hartstikke naar je zin hebt!
Heel veel plezier nog in Kathmandu en hopen dat het gezelschap je nog meer spannende verhalen brengt;)
Kus -
11 Augustus 2009 - 11:55
Nienke:
Hey Jennie,
Echt weer een super verhaal op zijn Jennie's!
Wat een super gave ervaring. Geniet er maak lekker van en maak maar veel foto's. We wachten weer met smart op je nieuwe avontuur.
Groetjes Nienke -
11 Augustus 2009 - 12:24
Foske:
Haha Jennifer jij maakt er wel spannende verhalen van! Vrouwen zijn nu eenmaal niet zo goed in navigeren maar in de rest zijn wij dan wel gewoon weer beter dan mannen en bovendien zetten wij onze trots opzij en vragen gewoon de weg ;). Ik kijk al weer uit naar je nieuwe verhaal en ik ben blij dat je wat gezelschap krijgt!
Liefs xx Foske -
11 Augustus 2009 - 13:25
Maroeska En Irene:
Haaa Jennifer!!
Wij hebben onze afscheidsdate en toevallig konden we je Nepal-update lezen!! Wat een verhaal!! Fijn dat je het zo naar je zin hebt. = veel plezier!
liefs maroeska en irene -
11 Augustus 2009 - 13:26
Maroeska En Irene:
ohhhh de site snapt de nepaleese tekens niet :s toch veel plezier! -
11 Augustus 2009 - 15:04
Ruth:
Hee Jennifer!!
Je moet schrijfster worden ;)
Haha de verhalen lijken steeds langer te worden, leuk om te lezen :D
Nu kan dat ook nog, in de vakantie, maar als we straks weer aan de studie moeten, zullen we het lezen van de verhalen maar als pauze zien ;)
De foto's staan er helaas nog niet op zag ik net.. maar ik heb geduld ;)
Ben weer benieuwd naar je volgende verhaal!
Pas op je zelf meis!!
Liefs, Ruth -
11 Augustus 2009 - 15:23
Bas:
Ha Jen!
Ik ben voor vandaag weer helemaal uitgeprikt, dus heb alle tijd om te gaan zitten voor je verhaal! Als ik al die dingen lees krijg ik al erg veel zin in Indonesië! Pas een paar dagen daar en al zoveel gezien, beleefd en zoveel nieuwe mensen ontmoet! Super!
Ik denk dat de Aziatische leefwijze en hectiek/chaos je wel goed af zal gaan hoor. Je hebt genoeg geduld, bent zo flexibel als een rietje en choas past soms ook wel in je straatje :P (Indonesië hoort zeker ook bij Azië.....:S)
Veel plezier met je nieuwe reisgezel! En wie is Wouter.....?? Naja, heb ik vast gemist :P
Geniet!
Bas -
11 Augustus 2009 - 15:54
Juul:
lieve jen,
wat een ervaringen! ook met die rikjas (ben jaloers, ookal is het heel spannend!). Fijn dat je gezelschap krijgt, scheelt een hoop!!
blijf je volgen (aber naturlich!) pas op jezelf, ga je echt missen!
dikke kus uit ZA ook van mn mama -
11 Augustus 2009 - 18:28
Angela:
Heey Jennifer
Dat chaotische van Nepal begint nu al een beetje op je over te slaan.
Gezellig.
Als je zoveel meemaakt weet je soms ook niet waar je moet beginnen, dus begin je gewoon en zie je vanzelf waar je eindigt, slimme tactiek!
Probeer me voor te stellen hoe het in Nederland zou zijn als de koeien gewoon op de weg zouden lopen.....
dan schieten de 4 regeltjes van Nepal waarschijnlijk voor een groot deel van de bevolking te kort!
Ondertussen gaat hier in Nederland alles zijn gangetje, en is het grootste nieuws van de dag dat de Breukhoventjes, juist ja Vanessa dus, uitelkaar zijn.
Daar valt mee te leven niet waar!
Ander belangrijk nieuws is dat Ajax met glans bovenaan staat(YES!!!!) en morgen Oranje een oefeninterland speelt tegen Engeland.
De zomer zomert lekker door en de 1e jaars zijn reeds bezig met hun introductieweek.
Harry Potter breekt alle records en Jan Smit staat met z'n tuintje op nr 1.
Lieve jennifer het ga je goed, blijf lekker genieten,en tot de volgende mail.
Lieve groeten Angela
-
12 Augustus 2009 - 07:50
Annique:
whaha! Een echt Jennifer-verhaal: hectisch en super enthausiast! Leuk :)
Zo te horen red je je daar prima. Tuurlijk, t aanpassen aan de manier van doen daar valt niet altijd mee, maar t gaat je prima af.
Geniet van je giga-avontuur!
Groetjes! -
12 Augustus 2009 - 20:09
Anke:
Hey Jen,
Dat richtingsgevoel is niets vrouwelijks hoor: je allerliefste neefje (Hugo) heeft ons afgelopen dagen ook wat keren onbedoeld de verkeerde kant opgestuurd in London. Het is dus gewoon een familiekwaaltje. Niets aan te doen, gewoon lekker veel hulp van betrouwbare mensen vragen!
Groetjes! -
17 Augustus 2009 - 10:53
Ier:
Haaai, ook het 2e verhaal heb ik nu kunnen lezen en heb ik moeten lachen om de herkenbaarheid. Vooral dat over straat lopen 's avonds. Ik had me voorgenomen om aan iedereen die me maar lastig wilde vallen te vertellen dat ik 4 jaar ik de bak had gezeten voor moord en dat als ze me niet geloofde ze me maar uit moesten proberen (bluf bluf bluf) hahahaha.
Oh en om je een idee te geven > ik heb een sari gekocht voor 350 rps (zie hyves). Dan heb je een beetje een richtprijs. Ik heb er in het begin eentje gekocht voor 500rps en ze hebben me daarmee uitgelachen (veeeeel te duur... om maar aan te geven dat je er dat niet aan uit moet geven, of het moet wel van hele goede kwaliteit zijn > was de mijne dus ook niet... :S)
Zo op naar verhaal 3!!
liefs -
29 Augustus 2009 - 12:49
Els:
Heej J,
Nou, das een heel verhaal zeg: voor het eten lezen is niet meer gelukt :P, maar ik heb er vandaag ff de tijd voor genomen.
Dat geduld hebben zou niks voor mij zijn, maar ik denk dat je dat snel leert daaro: aangezien je geen keus hebt...
Ik ben blij dat je de weg naar je hostel iedere keer (met omwegen) hebt gevonden, want verdwalen is sowieso niks natuurlijk: vooral als het zo donker is als jij verteld. Niet echt praktisch. Toch maar richtingsgevoel gaan kweken dan, dan komt het vast wel goed :D
Heel leuk dat je al contacten hebt gelegd met jan en alleman. Netwerken is sowieso niet verkeerd, want wie weet heb je ze nog ergens voor nodig later.
Nou ik ga weer door naar je volgende verhaal(tje) totdat Marloes hier is om bij te kletsen over de vakantie.
Lfs Els
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
