Life is like a box of chocolates...
Door: Jennifer
Blijf op de hoogte en volg Jennifer
07 Oktober 2009 | India, Vellore
You never know what you're gonna get...En hier in India geldt dit als geen ander.
Ik ben inmiddels al in mijn 6e co-schapweekje aanbeland, maar deze week is toch wel eventjes anders dan de weekjes die ik hiervoor in het ziekenhuis heb meegemaakt: ik ben daar namelijk niet te vinden. En niet omdat ik besloten heb om deze week op een andere locatie door te brengen, maar simpelweg vanwege het feit dat ik geveld was door een verschrikkelijke griep, welke het label "Fiesta Mexicana" niet waardig is en mijn Tamiflu zit - voorlopig tenminste - dan ook nog keurig opgeborgen in haar verpakking (laten we hopen dat dat zo blijft).
Vandaag is omgetoverd tot uitziekdagje (ik weiger nog langer ziekenhuisdaagjes te missen en ga morgen dan ook weer aan de slag) en hoewel ik ongetwijfeld een hoop interessante patientencasussen moet missen, geeft me dit wel de mogelijkheid om jullie een update te geven van de afgelopen weken. Want er is natuurlijk weer meer dan genoeg te vertellen aangezien de verhalen zich elke dag op blijven stapelen en je onderhand echt niet meer weet waar je moet beginnen.
En dat gevoel komt elke maandagochtend wel weer een beetje terug, aangezien er dan weer een nieuwe afdeling op mij wacht en ik dus uit zal moeten vinden waar ik precies moet zijn. Eerste stap daartoe is het bereiken van het ziekenhuis, maar dat is niet bepaald de lastigste. Zoals verteld zou ik gaan reizen met de CMC-bus en zo gezegd, zo gedaan, ik heb mijn eerste ritje gemaakt en inmiddels zijn er al vele ritjes hierop gevolgd: het is ook zo gemakkelijk en nog gezellig ook!
De CMC-bus is een grote gele bus welke als verbinding tussen Campus en Ziekenhuis dient en alle studenten en stafleden tussen deze 2 plaatsen op en neer pendelt. Het is een reis van een klein half uur tesamen met je 'collega's' welke je na aankomst bij CMC Hospital een fijne dag toewenst waarna je je eigen weg vervolgt en je - af en toe met een beetje hulp van de securitymannetjes - aankomt bij de juiste afdeling.
Mijn ontbijt heb ik dan al lang en breed achter mijn kiezen, want nadat mijn wekker mij om kwart over 6 vertelt dat het toch echt de hoogste tijd is om te ontwaken en een verfrissende douche te nemen, heb ik voordat de klok 7 uur slaat al mijn spullen al bij elkaar gepakt en ga ik op weg naar de Canteen alwaar ik mijn ontbijtje bestel welke ik dan mooi voor half 8 heb verorberd waarna ik zonder problemen om 8 uur in het ziekenhuis kan zijn: tijd om de juiste afdeling te vinden, waarna ik vervolgens wel eens kan zoeken naar de juiste persoon om mij te helpen met een schema voor deze week. Maarre, we nemen alles stap voor stap, want anders volgen ze het hier echt niet meer ;) En dus eerst op zoek naar de juiste Afdeling binnen CMC Hospital.
In de afgelopen weken heb ik me mogen vermaken binnen de volgende specialismen: Hematolgie, Revalidatie en Neurologie. Deze week staat in het teken van Kindergeneeskunde en ik baal dan ook als een gigantische stekker dat ik nu al de helft hiervan heb gemist aangezien mijn aanwezigheid bij de ward rounds maandagochtend niet bepaald meegeteld kan worden (ik deed op dat moment duidelijk niet onder voor een wandelend spook...), maar dat geeft mij des te meer motivatie om extra te genieten van de 2 daagjes dat ik WEL aanwezig zal zijn :)
Want hoewel de zaterdag voor de Indiase studenten ook een werkdag is, heb ik voor mezelf toch wel mooi besloten dat ik het Nederlandse systeem in ere houd en dus geniet van een 2-daags weekend (ik kan jullie immers geen geweldige verhalen van al mijn weekendtripavonturen onthouden en heb deze vrije zaterdag dus gewoon nodig ;) Heel erg vervelend inderdaad :P)
Maar goed, tijd voor het echte werk: mijn ervaringen van de afgelopen 3 weken...De verschillende afdelingen maken het mij mogelijk om zoveel ziektebeelden tegen het lijf te lopen dat het haast onmogelijk is om bij te houden wat ik allemaal al wel niet heb gezien hier. Desalniettemin zijn er altijd momenten die je bij zullen blijven en dat is hier dan ook zeker niet anders.
Er komen hier ziektebeelden voorbij waarover ik nog nooit had gelezen of gehoord, laat staan dat ik patienten had gezien met deze ziekte. Wanneer je dan tijdens je weekje Hematologie wordt blootgesteld aan 2 patientjes met afibrinogenemia sta je eerst wel even met je oortjes te klapperen. Het accent van de artsen maakt het namelijk niet bepaald gemakkelijker om te achterhalen welke ziekten op deze afdeling aanwezig zijn en dus dienen zij zich af en toe meerdere malen te herhalen alvorens er bij mij een lampje gaat branden. Dat is deze keer echter wel anders, maar als noodhulp heb je altijd nog de status - nadat je het handschrift hebt weten te ontcijferen - achter de hand en dat maakt het vaak vele malen duidelijker.
Nu sta ik echter oog in oog met 2 kleine patientjes met een duikbril op hun hoofd om hun ogen te beschermen. Beiden hebben namelijk te kampen met eenzijdige proptosis, wat inhoudt dat hun oogbol uit hun oogkas puilt, zoverre dat zij niet langer in staat zijn om hun oogbol met hun oogleden te omsluiten (Grootoog is hier dus duidelijk niets bij...), wat de duikbril geen overbodige luxe, maar absolute noodzaak maakt.
Noodzaak was er ook bij een patiente met Leukemie welke bijna aan haar laatst mogelijke chemokuur begon en dus absoluut een beenmergdonor nodig had. Bij gebrek aan een registratiesysteem hier in India, is men - wanneer er binnen de familie geen 100%-match gevonden wordt - afhankelijk van donoren uit het buitenland.
Het blijkt een hels karwei te zijn om een 10/10 match te vinden; op dit moment is er een back-up van een 8/10 match, wat meteen het minimum is (een lagere match wordt niet eens in overweging genomen voor het doen van een transplantatie) en logischerwijs risicovoller dan een perfecte match. Ondertussen gaat de zoektocht daarom gestaag door en hoop ik van harte dat deze 38-jarige dame het tot de BMT (BoneMarrowTransplant)-unit weet te maken en daar een levensreddende transplantatie kan ontvangen.
Voorzorgsmaatregelen tegen infecties worden hier als geen ander genomen; je blijft jezelf hier maar wassen, mag een mooi nieuw pakje aan en wisselt zeker 3 keer van slippers. Maar dan mag je wel eindelijk binnentreden in deze prachtige unit. Onderdeel van The A-Block verwacht je eigenlijk ook niet anders, want werkelijk waar alles in dit gebouw is mooi en laat je denken dat je bent binnengetreden in een modern ziekenhuis. Alles is hier megaschoon en ze hebben hier een geweldig Lab-systeem. Onder het motto "Liever lui dan moe" - en dus perfect voor jou Kleine ;) - hebben ze een uitgebreid buizensysteem ontwikkeld waardoor de verschillende labbuisjes met allerhande lichaamsvloeistoffen en biopten doorheen kunnen worden gezonden. Binnen enkele minuten komen de buisjes zo op de juiste plaats van bestemming aan en kunnen de benodigde lab-testen worden uitgevoerd. Prachtig!
Zo ook de kamers van de patienten: deze worden hier niet langer door groepen patienten gedeeld, maar zijn totally private. Zeker in de BMT-unit waar werkelijk waar alles wordt gedaan om te voorkomen dat een patient op een of andere manier ziek wordt, heeft deze de beschikking over zijn/haar eigen kamer met prive-badkamer. En hoewel je misschien zou denken dat dit helemaal fantastisch is, schijnt dit niet voor alle patienten zo te zijn: sommigen ontwikkelen depressieve verschijnselen waarbij er tijdens het artsenoverleg zelfs gesproken wordt over de mogelijkheid tot het bieden van een psychiatrisch consult (wat naderhand door patiente geweigerd wordt, maar de optie is er in ieder geval wel).
En dit alles speelt zich af binnen de muren van de Hematologie afdeling, waar ik bovendien in het weekje dat ik daar verblijf ook nog kennis maak met een hele hoop andere ziektebeelden. Niet allemaal zo zeldzaam als afibrinogenemia, maar dat maakt mijn weekje hier niet minder interessant, aangezien verschillende vormen van leukemie, aplastic aenemia, Graft vs Host disease, hemofilie, von Willebrandsziekte, hemochromatose, proxysmal noctural hemoglobinuria en vele andere ziekten de revue passeren. Een zeer gevarieerd aanbod dus, welke ik enkel en alleen heb mogen aanschouwen doordat ik in mijn eerste weekend in Vellore door een Italiaanse hematoloog werd uitgenodigd voor de Hematologie-conferentie die daar die zaterdag zou zijn. Bij gebrek aan een betere dagvulling ben ik op zijn uitnodiging ingegaan en heb ik vele fantastische lezingen mogen aanhoren en van een heerlijke lunch mogen genieten. Mijn interesse in Hematologie was gewekt en kon natuurlijk niet anders dan worden opgevolgd door een weekje rondwandelen in de Hematologie-afdeling van CMC, wat mij - zoals jullie hebben kunnen lezen - een hoop uiteenlopende ziektebeelden heeft laten zien :)
Na zo'n boeiend weekje dien je jezelf natuurlijk ook de mogelijkheid te geven te relaxen en dus is het tijd voor mijn eerste echte weekendtrip welke mij naar Chennai en Mamallapuram brengt. De busreis alleen al is een avontuur op zich, want je wordt werkelijk waar alle kanten opgeslingerd en bent maar al te blij wanneer je zonder kleerscheuren je eindbestemming weet te bereiken. Daar dien je echter te zoeken naar de juiste bus, welke vervolgens wel komt maar keer op keer besluit niet verder door te rijden en dus is het wachten op een volgend exemplaar. Wanneer bij de 4e poging de bus dan niet langer wordt gecancelled, blijkt de chauffeur te zijn verdwenen en duurt het vervoglens alsnog minstens een kwartier alvorens we weg kunnen, maar dan zijn we er ook echt vantussen en kunnen we op zoek naar een bedje om in te slapen, waarna we de volgende morgen in alle vroegte weer ontwaken om het beste te maken van onze trip.
Samen met Linda en Katarina (beide uit Zweden) beleef ik een topweekend en ik kan je vertellen dat: de Golf van Bengalen haar naam eer aan doet ;), autoriksha-drivers proberen je verschillende shops aan te smeren omdat ze dan een nieuw shirt krijgen, Chennai ontzettend groot is (zelfs na een uur rijden ben je er nog niet uit), Mamallapuram leeft van het toerisme, Linda wellicht beter de bordjes had moeten lezen (wat we overigens geen van allen hadden gedaan, maar schijnbaar vindt men het niet zo leuk wanneer je op tempels 'klimt' en riskeer je dan een boete EN gevangenisstraf; oepsie...) en het wel slim is om VOORaf de tijden van de bus terug te checken en te voorkomen dat je deze net 10 minuten mist...
Maar ach, we komen weer thuis en kunnen ons de volgende morgen dus opnieuw naar het ziekenhuis begeven.
Een nieuwe week en dus een nieuwe afdeling: in Revalidatie en Neurologie is observatie meer en meer het toverwoord en wanneer de artsen te druk zijn om enige uitleg te geven, begint de grote Big Brother is watching You Show. Afhankelijk van de patienten die deelnemen aan dit programma kan dit zeer interessante afleveringen opleveren, maar in de meeste gevallen moet ik vooral enigszins moeite doen om niet in slaap te vallen...Erger dan deze vermoeidheid is echter de gedachtegang die ik in mijzelf bespeurde tijdens de amputee-clinic: een nieuwe aflevering van BB werd opgenomen en er was werkelijk waar nog geen seconde tijd om ook maar te vertellen wat er zich voor mijn ogen afspeelde, dus ik keek rustig toe. Verschillende beenprothesen kwamen langs, maar enige uitleg bleef mij bespaard en dus ging ik van been naar been naar been naar, ja inderdaad, weer een been naar been naar...YES een arm.
We spoelen maar snel door naar een volgende aflevering ;)
Want natuurlijk zijn er ook genoeg momenten die een Big Smile tevoorschijn toveren (en nee, dit zijn niet alleen de geweldige weekendtrips; onder andere Bangalore en Mysore zijn ook nog bezocht. Beiden prachtige steden en een treinreis is absoluut aan te raden; niet omdat het zo'n onbeschrijfelijke luxe biedt, maar simpelweg vanwege de ervaring die ik elke India-toerist kan aanraden. Stel je om te beginnen de volgende omgeving voor: trein (we beginnen makkelijk ;)) van vele coupees lang met verschillende klassen, waarvan ik alleen numero 3 heb gezien en vandaar dat ik daarvan nu een beschrijving zal proberen te geven. Met je ticket in je hand zoek je je eigen coupe en bedje op, want deze hebben allemaal een eigen nummer en dien je vooraf te reserveren zodat je zeker bent van een plekje. Wij hadden dit dan ook keurig netjes gedaan, maar denk maar niet dat de Indiers daar rekening mee houden: onze bedjes waren bezet! Midden in de nacht wil je echter niets anders dan een paar uurtjes slaap bemachtigen en dus heb je er absoluut geen problemen mee om deze mensen uit Dromenland te halen en hen duidelijk te maken dat ze toch echt een ander bedje op moeten zoeken. Dit duurt wel enige tijd (zeker een half uur) maar dan heb je ook wat: het middelste bed van de 3. Een bed is hier 5 cm dik en duidelijk nog geen meter breed; je moet opletten dat je je hoofd niet stoot en je voeten liggen duidelijk 'buiten boord' aangezien je voor Indiase begrippen te lang bent. Verder is de geur van urine overduidelijk aanwezig en ben je blij wanneer je een eigen laken bij je hebt om onder (tegen de kou) en op (tegen de viezigheid op je bedje) te slapen. Een onvergetelijke ervaring, maar de meest aangename slaappositie heb ik nog steeds niet gevonden...)
zoals bijvoorbeeld alle blije gezichtjes van de patientjes die je ziet in de Revalidatie-afdeling. Het is ongelofelijk maar waar en dat geeft je een geweldig gevoel. De blijdschap wanneer ze net dat beetje meer kunnen dan de dag ervoor, het is bewonderingswaardig.
Of die dag dat ik de Vogeltjesdans leerde aan 1 van de patientjes op de Neurologie-afdeling terwijl de arts in gesprek was met de ouders. Aangezien er voor mij geen mogelijkheid was om dit gesprek te volgen, was dit voor mij een perfecte gelegenheid om contact te maken met 'mijn' patientje. Het was geweldig; wat hadden wij een lol samen :D
En hoewel ik op dit moment nog 1001 verhalen zou kunnen vertellen over het Circus, de woensdagavonden in Darling (zo ook vandaag weer :)), de patienten, de ziektebeelden, de artsen, de internationale studenten die uit allerlei verschillende landen naar Vellore komen, het eten, de verschillende geuren die je neus hier te verduren krijgt en alle andere avonturen die ik hier in Verwegistan beleef, ga ik jullie nu toch verlaten, zodat ik op tijd bij de bushalte aanwezig kan zijn voor Wednesday-DarlingDay :D
Hele dikke knuffel uit India,
Liefs Jennifer
Ik ben inmiddels al in mijn 6e co-schapweekje aanbeland, maar deze week is toch wel eventjes anders dan de weekjes die ik hiervoor in het ziekenhuis heb meegemaakt: ik ben daar namelijk niet te vinden. En niet omdat ik besloten heb om deze week op een andere locatie door te brengen, maar simpelweg vanwege het feit dat ik geveld was door een verschrikkelijke griep, welke het label "Fiesta Mexicana" niet waardig is en mijn Tamiflu zit - voorlopig tenminste - dan ook nog keurig opgeborgen in haar verpakking (laten we hopen dat dat zo blijft).
Vandaag is omgetoverd tot uitziekdagje (ik weiger nog langer ziekenhuisdaagjes te missen en ga morgen dan ook weer aan de slag) en hoewel ik ongetwijfeld een hoop interessante patientencasussen moet missen, geeft me dit wel de mogelijkheid om jullie een update te geven van de afgelopen weken. Want er is natuurlijk weer meer dan genoeg te vertellen aangezien de verhalen zich elke dag op blijven stapelen en je onderhand echt niet meer weet waar je moet beginnen.
En dat gevoel komt elke maandagochtend wel weer een beetje terug, aangezien er dan weer een nieuwe afdeling op mij wacht en ik dus uit zal moeten vinden waar ik precies moet zijn. Eerste stap daartoe is het bereiken van het ziekenhuis, maar dat is niet bepaald de lastigste. Zoals verteld zou ik gaan reizen met de CMC-bus en zo gezegd, zo gedaan, ik heb mijn eerste ritje gemaakt en inmiddels zijn er al vele ritjes hierop gevolgd: het is ook zo gemakkelijk en nog gezellig ook!
De CMC-bus is een grote gele bus welke als verbinding tussen Campus en Ziekenhuis dient en alle studenten en stafleden tussen deze 2 plaatsen op en neer pendelt. Het is een reis van een klein half uur tesamen met je 'collega's' welke je na aankomst bij CMC Hospital een fijne dag toewenst waarna je je eigen weg vervolgt en je - af en toe met een beetje hulp van de securitymannetjes - aankomt bij de juiste afdeling.
Mijn ontbijt heb ik dan al lang en breed achter mijn kiezen, want nadat mijn wekker mij om kwart over 6 vertelt dat het toch echt de hoogste tijd is om te ontwaken en een verfrissende douche te nemen, heb ik voordat de klok 7 uur slaat al mijn spullen al bij elkaar gepakt en ga ik op weg naar de Canteen alwaar ik mijn ontbijtje bestel welke ik dan mooi voor half 8 heb verorberd waarna ik zonder problemen om 8 uur in het ziekenhuis kan zijn: tijd om de juiste afdeling te vinden, waarna ik vervolgens wel eens kan zoeken naar de juiste persoon om mij te helpen met een schema voor deze week. Maarre, we nemen alles stap voor stap, want anders volgen ze het hier echt niet meer ;) En dus eerst op zoek naar de juiste Afdeling binnen CMC Hospital.
In de afgelopen weken heb ik me mogen vermaken binnen de volgende specialismen: Hematolgie, Revalidatie en Neurologie. Deze week staat in het teken van Kindergeneeskunde en ik baal dan ook als een gigantische stekker dat ik nu al de helft hiervan heb gemist aangezien mijn aanwezigheid bij de ward rounds maandagochtend niet bepaald meegeteld kan worden (ik deed op dat moment duidelijk niet onder voor een wandelend spook...), maar dat geeft mij des te meer motivatie om extra te genieten van de 2 daagjes dat ik WEL aanwezig zal zijn :)
Want hoewel de zaterdag voor de Indiase studenten ook een werkdag is, heb ik voor mezelf toch wel mooi besloten dat ik het Nederlandse systeem in ere houd en dus geniet van een 2-daags weekend (ik kan jullie immers geen geweldige verhalen van al mijn weekendtripavonturen onthouden en heb deze vrije zaterdag dus gewoon nodig ;) Heel erg vervelend inderdaad :P)
Maar goed, tijd voor het echte werk: mijn ervaringen van de afgelopen 3 weken...De verschillende afdelingen maken het mij mogelijk om zoveel ziektebeelden tegen het lijf te lopen dat het haast onmogelijk is om bij te houden wat ik allemaal al wel niet heb gezien hier. Desalniettemin zijn er altijd momenten die je bij zullen blijven en dat is hier dan ook zeker niet anders.
Er komen hier ziektebeelden voorbij waarover ik nog nooit had gelezen of gehoord, laat staan dat ik patienten had gezien met deze ziekte. Wanneer je dan tijdens je weekje Hematologie wordt blootgesteld aan 2 patientjes met afibrinogenemia sta je eerst wel even met je oortjes te klapperen. Het accent van de artsen maakt het namelijk niet bepaald gemakkelijker om te achterhalen welke ziekten op deze afdeling aanwezig zijn en dus dienen zij zich af en toe meerdere malen te herhalen alvorens er bij mij een lampje gaat branden. Dat is deze keer echter wel anders, maar als noodhulp heb je altijd nog de status - nadat je het handschrift hebt weten te ontcijferen - achter de hand en dat maakt het vaak vele malen duidelijker.
Nu sta ik echter oog in oog met 2 kleine patientjes met een duikbril op hun hoofd om hun ogen te beschermen. Beiden hebben namelijk te kampen met eenzijdige proptosis, wat inhoudt dat hun oogbol uit hun oogkas puilt, zoverre dat zij niet langer in staat zijn om hun oogbol met hun oogleden te omsluiten (Grootoog is hier dus duidelijk niets bij...), wat de duikbril geen overbodige luxe, maar absolute noodzaak maakt.
Noodzaak was er ook bij een patiente met Leukemie welke bijna aan haar laatst mogelijke chemokuur begon en dus absoluut een beenmergdonor nodig had. Bij gebrek aan een registratiesysteem hier in India, is men - wanneer er binnen de familie geen 100%-match gevonden wordt - afhankelijk van donoren uit het buitenland.
Het blijkt een hels karwei te zijn om een 10/10 match te vinden; op dit moment is er een back-up van een 8/10 match, wat meteen het minimum is (een lagere match wordt niet eens in overweging genomen voor het doen van een transplantatie) en logischerwijs risicovoller dan een perfecte match. Ondertussen gaat de zoektocht daarom gestaag door en hoop ik van harte dat deze 38-jarige dame het tot de BMT (BoneMarrowTransplant)-unit weet te maken en daar een levensreddende transplantatie kan ontvangen.
Voorzorgsmaatregelen tegen infecties worden hier als geen ander genomen; je blijft jezelf hier maar wassen, mag een mooi nieuw pakje aan en wisselt zeker 3 keer van slippers. Maar dan mag je wel eindelijk binnentreden in deze prachtige unit. Onderdeel van The A-Block verwacht je eigenlijk ook niet anders, want werkelijk waar alles in dit gebouw is mooi en laat je denken dat je bent binnengetreden in een modern ziekenhuis. Alles is hier megaschoon en ze hebben hier een geweldig Lab-systeem. Onder het motto "Liever lui dan moe" - en dus perfect voor jou Kleine ;) - hebben ze een uitgebreid buizensysteem ontwikkeld waardoor de verschillende labbuisjes met allerhande lichaamsvloeistoffen en biopten doorheen kunnen worden gezonden. Binnen enkele minuten komen de buisjes zo op de juiste plaats van bestemming aan en kunnen de benodigde lab-testen worden uitgevoerd. Prachtig!
Zo ook de kamers van de patienten: deze worden hier niet langer door groepen patienten gedeeld, maar zijn totally private. Zeker in de BMT-unit waar werkelijk waar alles wordt gedaan om te voorkomen dat een patient op een of andere manier ziek wordt, heeft deze de beschikking over zijn/haar eigen kamer met prive-badkamer. En hoewel je misschien zou denken dat dit helemaal fantastisch is, schijnt dit niet voor alle patienten zo te zijn: sommigen ontwikkelen depressieve verschijnselen waarbij er tijdens het artsenoverleg zelfs gesproken wordt over de mogelijkheid tot het bieden van een psychiatrisch consult (wat naderhand door patiente geweigerd wordt, maar de optie is er in ieder geval wel).
En dit alles speelt zich af binnen de muren van de Hematologie afdeling, waar ik bovendien in het weekje dat ik daar verblijf ook nog kennis maak met een hele hoop andere ziektebeelden. Niet allemaal zo zeldzaam als afibrinogenemia, maar dat maakt mijn weekje hier niet minder interessant, aangezien verschillende vormen van leukemie, aplastic aenemia, Graft vs Host disease, hemofilie, von Willebrandsziekte, hemochromatose, proxysmal noctural hemoglobinuria en vele andere ziekten de revue passeren. Een zeer gevarieerd aanbod dus, welke ik enkel en alleen heb mogen aanschouwen doordat ik in mijn eerste weekend in Vellore door een Italiaanse hematoloog werd uitgenodigd voor de Hematologie-conferentie die daar die zaterdag zou zijn. Bij gebrek aan een betere dagvulling ben ik op zijn uitnodiging ingegaan en heb ik vele fantastische lezingen mogen aanhoren en van een heerlijke lunch mogen genieten. Mijn interesse in Hematologie was gewekt en kon natuurlijk niet anders dan worden opgevolgd door een weekje rondwandelen in de Hematologie-afdeling van CMC, wat mij - zoals jullie hebben kunnen lezen - een hoop uiteenlopende ziektebeelden heeft laten zien :)
Na zo'n boeiend weekje dien je jezelf natuurlijk ook de mogelijkheid te geven te relaxen en dus is het tijd voor mijn eerste echte weekendtrip welke mij naar Chennai en Mamallapuram brengt. De busreis alleen al is een avontuur op zich, want je wordt werkelijk waar alle kanten opgeslingerd en bent maar al te blij wanneer je zonder kleerscheuren je eindbestemming weet te bereiken. Daar dien je echter te zoeken naar de juiste bus, welke vervolgens wel komt maar keer op keer besluit niet verder door te rijden en dus is het wachten op een volgend exemplaar. Wanneer bij de 4e poging de bus dan niet langer wordt gecancelled, blijkt de chauffeur te zijn verdwenen en duurt het vervoglens alsnog minstens een kwartier alvorens we weg kunnen, maar dan zijn we er ook echt vantussen en kunnen we op zoek naar een bedje om in te slapen, waarna we de volgende morgen in alle vroegte weer ontwaken om het beste te maken van onze trip.
Samen met Linda en Katarina (beide uit Zweden) beleef ik een topweekend en ik kan je vertellen dat: de Golf van Bengalen haar naam eer aan doet ;), autoriksha-drivers proberen je verschillende shops aan te smeren omdat ze dan een nieuw shirt krijgen, Chennai ontzettend groot is (zelfs na een uur rijden ben je er nog niet uit), Mamallapuram leeft van het toerisme, Linda wellicht beter de bordjes had moeten lezen (wat we overigens geen van allen hadden gedaan, maar schijnbaar vindt men het niet zo leuk wanneer je op tempels 'klimt' en riskeer je dan een boete EN gevangenisstraf; oepsie...) en het wel slim is om VOORaf de tijden van de bus terug te checken en te voorkomen dat je deze net 10 minuten mist...
Maar ach, we komen weer thuis en kunnen ons de volgende morgen dus opnieuw naar het ziekenhuis begeven.
Een nieuwe week en dus een nieuwe afdeling: in Revalidatie en Neurologie is observatie meer en meer het toverwoord en wanneer de artsen te druk zijn om enige uitleg te geven, begint de grote Big Brother is watching You Show. Afhankelijk van de patienten die deelnemen aan dit programma kan dit zeer interessante afleveringen opleveren, maar in de meeste gevallen moet ik vooral enigszins moeite doen om niet in slaap te vallen...Erger dan deze vermoeidheid is echter de gedachtegang die ik in mijzelf bespeurde tijdens de amputee-clinic: een nieuwe aflevering van BB werd opgenomen en er was werkelijk waar nog geen seconde tijd om ook maar te vertellen wat er zich voor mijn ogen afspeelde, dus ik keek rustig toe. Verschillende beenprothesen kwamen langs, maar enige uitleg bleef mij bespaard en dus ging ik van been naar been naar been naar, ja inderdaad, weer een been naar been naar...YES een arm.
We spoelen maar snel door naar een volgende aflevering ;)
Want natuurlijk zijn er ook genoeg momenten die een Big Smile tevoorschijn toveren (en nee, dit zijn niet alleen de geweldige weekendtrips; onder andere Bangalore en Mysore zijn ook nog bezocht. Beiden prachtige steden en een treinreis is absoluut aan te raden; niet omdat het zo'n onbeschrijfelijke luxe biedt, maar simpelweg vanwege de ervaring die ik elke India-toerist kan aanraden. Stel je om te beginnen de volgende omgeving voor: trein (we beginnen makkelijk ;)) van vele coupees lang met verschillende klassen, waarvan ik alleen numero 3 heb gezien en vandaar dat ik daarvan nu een beschrijving zal proberen te geven. Met je ticket in je hand zoek je je eigen coupe en bedje op, want deze hebben allemaal een eigen nummer en dien je vooraf te reserveren zodat je zeker bent van een plekje. Wij hadden dit dan ook keurig netjes gedaan, maar denk maar niet dat de Indiers daar rekening mee houden: onze bedjes waren bezet! Midden in de nacht wil je echter niets anders dan een paar uurtjes slaap bemachtigen en dus heb je er absoluut geen problemen mee om deze mensen uit Dromenland te halen en hen duidelijk te maken dat ze toch echt een ander bedje op moeten zoeken. Dit duurt wel enige tijd (zeker een half uur) maar dan heb je ook wat: het middelste bed van de 3. Een bed is hier 5 cm dik en duidelijk nog geen meter breed; je moet opletten dat je je hoofd niet stoot en je voeten liggen duidelijk 'buiten boord' aangezien je voor Indiase begrippen te lang bent. Verder is de geur van urine overduidelijk aanwezig en ben je blij wanneer je een eigen laken bij je hebt om onder (tegen de kou) en op (tegen de viezigheid op je bedje) te slapen. Een onvergetelijke ervaring, maar de meest aangename slaappositie heb ik nog steeds niet gevonden...)
zoals bijvoorbeeld alle blije gezichtjes van de patientjes die je ziet in de Revalidatie-afdeling. Het is ongelofelijk maar waar en dat geeft je een geweldig gevoel. De blijdschap wanneer ze net dat beetje meer kunnen dan de dag ervoor, het is bewonderingswaardig.
Of die dag dat ik de Vogeltjesdans leerde aan 1 van de patientjes op de Neurologie-afdeling terwijl de arts in gesprek was met de ouders. Aangezien er voor mij geen mogelijkheid was om dit gesprek te volgen, was dit voor mij een perfecte gelegenheid om contact te maken met 'mijn' patientje. Het was geweldig; wat hadden wij een lol samen :D
En hoewel ik op dit moment nog 1001 verhalen zou kunnen vertellen over het Circus, de woensdagavonden in Darling (zo ook vandaag weer :)), de patienten, de ziektebeelden, de artsen, de internationale studenten die uit allerlei verschillende landen naar Vellore komen, het eten, de verschillende geuren die je neus hier te verduren krijgt en alle andere avonturen die ik hier in Verwegistan beleef, ga ik jullie nu toch verlaten, zodat ik op tijd bij de bushalte aanwezig kan zijn voor Wednesday-DarlingDay :D
Hele dikke knuffel uit India,
Liefs Jennifer
-
07 Oktober 2009 - 12:55
Jorg:
Wat leuk dat 'Jenny' haar weblog begint met de wijsheden van Forest ;)
Je verhaal is weer heerlijk warrig en enthousiast en ik weet zeker dat jij niet alleen van India geniet, maar India ook van jou! Als je je patientjes zelfs de knapste huzarenstukjes van de Nederlandse cultuur bij kan brengen heb je toch een hele leuke klik met die mensen daar lijkt me :) Jammer dat het de afgelopen week even wat minder ging, maar dat schijnt er ook een beetje bij te horen (zie ook Jel en Mariëlle.. Bas valt dan een beetje buiten de boot hier, maar die heeft het ook wel heeeeel luxe ;)). Hopelijk ben je er snel weer helemaal bovenop en kan je deze dagen nog wat betekenen op de kinderafdeling (zowel als arts-to-be als als cultuur-overdraagster).
Groeten!
-
07 Oktober 2009 - 14:09
Juul:
aaa nee niet ook al getroffen hè! wel zorgen dat je goed uitziekt hè (moet ik ook tegen mezelf zeggen...).
Wat een super verhaal weer!
stiekem hoo pik toch dat de tijd snel voorbij gaat.. wil je weer zien! -
07 Oktober 2009 - 14:33
Valery:
Haa jen,
Wat een verhalen weer! heb nu ff geen tijd om ze te lezen, maar doe ik snel. nog superbedankt voor je kaartje voor mn verjaardag...geweldig dat je eraan gedacht hebt :-).
geniet ervan daar!!
liefs,
Val -
07 Oktober 2009 - 16:46
Danique:
Heeee Jennifer, wat leuk om weer van je te horen :) Rot dat je ziek bent joh :( Hopelijk ben je snel weer helemaal de oude want dat kun je natuurlijk niet gebruiken daar ver weg. Ik ben inmiddels met Interne begonnen, drukdrukdruk ;) Liefs x -
07 Oktober 2009 - 17:45
Jessica:
Leuk je verhalen te lezen!
En wat houdt je ontbijt in? Idly, dosai? Of toch maar toast?
Ben je al in Kerala geweest? Is echt prachtig. Geen last van overstromingen? Snel beter worden en geniet nog van je tijd daar!
Liefs Jessica -
07 Oktober 2009 - 19:21
(tante) Marianne:
Hoi Jennifer,
Wat een verhalen! Daar raak je wel van onder de indruk. Ik heb nog nooit van hematologie gehoord. Ga eens opzoeken wat dat precies is. Die patientjes met die bolle ogen... vreselijk. Je schrijft niet of deze kinderen geholpen kunnen worden. Liggen ze in het ziekenhuis om behandeld te worden en zijn ze dan genezen?
Dat over die buizenpost vind ik ook wel leuk. hadden wij hier ook in de jaren zestig en zeventig, voordat we met cheques gingen betalen. B.v. bij C&A ging je geld via zo´n buizensysteem naar een kassa ergens achter de schermen en ook via de buizenpost kreeg je je wisselgeld. Ook als je bij een bank geld ging halen, kwam dat via buizenpost naar degene die jou hielp. Voor mij is het dus nostalgie. Ik ben niet zo bekend in ziekenhuizen, maar daar hadden ze het vast ook.
Je maakt ook wel leuke en bijzondere uitstapjes.
Nog een heel fijne tijd daar en een supergoeie vakantie straks met je
ouders.
groetjes,
(tante) Marianne -
07 Oktober 2009 - 20:11
Hugo:
Heeej Jen, leuk verhaal! Blij te horen dat je je prima vermaakt :) Krijg er ook blog-zin van ;-)
Knuffel en tot binnenkort! (voor uiteenlopende waarden van binnenkort dan ;) -
07 Oktober 2009 - 22:17
Anke:
bijna jarig in India......jiehoe! ben benieuwd hoe dat zou zijn. Hier in Utrecht regent het pijpestelen, dus wat dat betreft zal het weer op je verjaardag wel een keertje goed zijn. -
08 Oktober 2009 - 05:00
Mariel:
heey jen,
wat een verhalen weer, duidelijk geniet jij daar echt optimaal :P Lekker druk bezig zoals altijd ;)
Jammer van die gemiste dagen door ziekte, maar ik geloof idd dat dat er hier bij hoort :S
Liefs, mariel -
08 Oktober 2009 - 08:07
Angela:
Heey Jennifer
Weet je wat wij gaan doen als jij weer gezellig terug bent in ons kikkerlandje............., scrabbelen!!
Heb het idee dat heel veel lettercombinaties altijd wel ergens staan beschreven in de medische literatuur, dat bied dus een hoop perspectief!!
Kom maar op met de Q of de Y en 3 c-en, Jen en Angela maken er wel wat van.
Nu over naar de orde van de dag en hopelijk is dit een gezonde dag.
Jammer dat je juist in de week van de kinderafdeling een griepje te pakken hebt maar dan maken we het bij ons in Veldhoven gewoon dubbel zo gezellig OK?
Elke week een andere specialisme is wel druk zeg, maar je leert er veel van.
Tevens geeft het je de kans om in vele "keukens" te kijken.
Altijd leuk.
Hematologie is een boeiend specialisme en een specialisme wat in iedergeval bij ons nog vrij is van
protocolair denken.
Gewoon zelf 1 en 1 bijelkaar optellen, en wordt dit een keer 4, dan is dat zo, en ga je vandaar uit verder met zoeken.
Goh Jennifer, dat bloed zo leuk kan zijn hé!!
Wat ook leuk is dat je zoveel gaat bekijken in het mooie India.
Alleen al door jou verhalen zou je zo een reis boeken.
Hebben jullie nog last gehad van de hevige regenval?
Een groot gebied stond/staat blank.
Wordt er dan vanuit jullie ziekenhuis hulp geboden of hoe gaat dat in zijn werk?
Over naar het nederlandse nieuws, alwaar gister ook wat regen is gevallen en dien ten gevolge half nederland nu in de file staat,jouw Guusje zijn eigen bedrijf is begonnen maar niet goed had opgelet of de naam van zijn onderneming al was geclaimd (wordt vervolgd),er reuring is ontstaan bij de oranje vereniging omwille van de vakantie villa van Alex en Maxima,de kinderboekenweek is gestart en het geschenkboek "de wraak van spruitjes" een heuse hit is, je zodoende bij de boekenhandel spruiten ziet hangen en je je dan geen zorgen hoeft te maken over je geestelijke gezondheid,
heel veel mensen ons geholpen hebben om de AH voetbalpuzzel compleet te krijgen en dat dit dus ook is gelukt,komende zaterdag Oranje voetbalt in en tegen Australië, de volleybal dames terecht trots zijn op hun zilveren medaille, en als laatste afsluitende nieuws er de eerste protest acties tegen de verhoging van de AOW leeftijd zijn geweest.
Lieve Jennifer het gaat je goed, zorg net zo goed voor jezelf als je voor je patienten doet,geniet van de weekendtripjes, neem wel effe de tijd om de bordjes te lezen,
en graag tot de volgende mail,
Lieve groeten en een dikke knuffel
Angela
-
09 Oktober 2009 - 11:45
Steven:
Zo.. haha... wat een grote verhalen! Was ook eigenlijk wel hoognodig, want de laatste update vanuit India was alweer eventjes geleden ;)
Hey, lees ik over een haematologe in spe? Enkele ziektebeelen heb ik hier ook al voorbij zien komen (aangezien veel mensen hier nog niet snappen dat MDL geen interne is...), maar van andere gaan ook mijn oren klapperen hoor! Ik houd me aanbevolen voor een lesje haematologie bij terugkomst :D
Rust lekker uit van de griep en hopelijk ga je vol frisse moed (en met energie!) weer verder. Dans met arts en patient de vogeltjesdans en vergeet niet ondertussen de mensen hier op de hoogte te houden ;)
Grs! -
09 Oktober 2009 - 14:44
Irene:
Hayy!!
Leuk verhaal weer!!! Heb je mn Indiaase krabbel nog kunnen ontcijferen???
Jammer dat je week revalidatie/neurologie niet zo boeiend was door het gebrek aan uitleg, maar wel leuk dat je al vooruitgang kan zien in een dag tijd.
Ik ga volgende week mischien naar een ander ziekenhuis waar ze meer doen met kinderrevalidatie dan in Eldoret, nog ff regelen dat er een Keniaanse student met me mee gaat, anders mag ik niet van dokter Lelei de orthopedisch chirurg die hier goed op me past ;)Hij was vorige week in India voor een conferentie ik zei dat hij de groetjes moest doen aan een vriendin die daar haar elective doet, maar ik denk dat hij je gemist heeft ;)
Veel plezier nog de laatste weken! Ik hoop dat je inmiddels al beter bent!
Het aftellen voor onze verjaardagen in verweggistan is begonnen!!!
xxx Irene -
09 Oktober 2009 - 20:29
Agnes:
Jennifer
Weer genoten van je vertelkunst. Er komt heel wat op je pad. Dat dat voor je lijf wel een iets teveel wordt kan ik me voorstellen. Hopelijk nu weer gezond en met open ogen en vizier op de afdeling. Geniet van je co-schap en de weekenden lekker blijven gebruiken voor de Indiase cultuur. Het leven blijft nog wel even lekker intensief maar daar krijg je dan ook wat voor terug.
Ben benieuwd naar verjaardagsvieringen in India
groet Agnes -
10 Oktober 2009 - 10:50
Hester:
Hey lieve Jen!
Al die ziektebeelden zeggen mij ook heel erg weinig, moet ik me nu zorgen gaan maken? ;) Wel een hele ervaring zeg met al die patiëntjes. Je maakt me wel nieuwsgierig met je verhalen.
Nogmaals ontzettend bedankt voor je sms'je, het heeft geholpen want ik heb m'n tentamen gehaald :).
Dikke kus! -
12 Oktober 2009 - 16:04
Jeltje:
Zozo wat een verhalen weer. Je leert zo wel veel ziektenbeelden herkennen. Ik weet allemaal niet wat het inhoud maar sommigen klinken wel eng. Nog veel plezier daar!
Groetjes jeltje -
12 Oktober 2009 - 19:21
Ruth:
Hey lieve Jennifer,
Het is ongelooflijk wat een verhalen jij kunt schrijven :D
Je belevenissen zijn leuk omte lezen!!
Ik hoop dat je inmiddels weer helemaal opgeknapt bent en weer optimaal kunt genieten van alle dingen.
Pas goed op je zelf en geniet van alles in verwegistan ;)
Veel liefs,
je bb Ruth -
14 Oktober 2009 - 10:25
Fleur:
heeeeeeeey vriendinnetje
zo te lezen heb je weer mega veel leuke,spannende en leerzame dingen meegemaakt. wat je daar allemaal niet meemaakt he ;) ik ben al druk bezig met het zoeken naar een leuke kaart voor je vejaardag die ik hopelijk op tijd aan je moeder kan meegegeven want ja ja je bent bijna jarig en ik kan je niet eens persoonlijk feliciteren :( dat kan toch niet en dan wordt je zelf al 21. hopelijk is de griep alwel helemaal uit je lichaam. jammer dat je wel een deel hebt gemist bij kindergeneeskunde. dit klonk echt erg interessant en lijkt mij ook een leuke afdeling om op te staan.
hoe is het verder met je indiaans gesteld ik wacht steeds op een een zinnetje in je verhalen die je hebt geleerd ahah. het enige spaanse zinnetje wat ik nu kan zeggen is; te quiero une beso. ik wil een kusje ahahahah
en daarnaast met twee zweede vrienden moet het zweeds nu ook wel een beetje lukken he of nog niet.
mooi omte lezen dat je onze nederlandse cultuur ook daar verder zet. de vogeltjesdans doen voor een kindje is geweldig. hopelijk vond ze het leuk en is het volgende maand een grote hit in het ziekenhuis ahahha.
heeel veel succes daar en ik mis je wel hoor
ik begin al met aftellen.
liefs
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
liefs
tot snel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
