Een week vol hartjes en vuurwerk
Door: Jennifer
Blijf op de hoogte en volg Jennifer
27 Oktober 2009 | India, Vellore
Tik-tak, tik-tak, nee ik ben niet terug beland in mijn geweldige Kindertijd, maar met nog maar 2 weekjes in Vellore voor de boeg merk je ineens wel hoe hard de tijd voorbij is gevlogen. We hebben inmiddels dan ook al een hoop geweldige herinneringen bij elkaar verzameld, maar daar kunnen er zonder twijfel nog een heleboel bij; zo ook zeker van afgelopen week :D
Laat ik maar simpelweg bij het begin van deze 'week' beginnen en jullie mee terug nemen naar zaterdag 17 oktober...Een dag welke voor jullie misschien een ubernormale zaterdag mag zijn geweest met wat werken, studeren of sporten, begon voor mij allereerst al met een fantastisch ontbijt. Na alle ontbijtjes die ik in de canteen op de Campus heb verorberd (varierend van idly, dosai en poori tot sandwiches) klinkt een Western Breakfast als muziek in de oren en voor je het weet zit je met een gezellige groep internationale studenten aan tafel te smikkelen van dit geweldige begin van Diwali!
Diwali inderdaad. Dit is een Hindoestaans feest om te vieren dat het Goede het Kwade overwint. Lichtjes worden van alle kanten uit de kast gehaald en gebruikt in zang- en dansvoorstellingen bij ons op de Campus waarna een heerlijk Indiaas diner volgt tussen alle lampionnetjes. Het mooiste gedeelte van de avond moet dan echter nog komen, want nadat we onze buikjes hebben gevuld krijgen wij ook zelf de kans om ons in het feestgedruis te storten en dat laat ik me natuurlijk geen 2 keer zeggen ;)
Voordat iemand er erg in heeft heb ik al 2 geweldige stokjes gescoord en schaar ik me tussen de dansende Indiers; oke en nu...Dit is wel eventjes anders dan hetgeen ik gewend ben van thuis, maar met wat imitatiemoves kom je al een heel eind (je hoopt dat het er ook een beetje florisant uitziet, want bij de Indiase deelnamers gaat het natuurlijk van een leien dakje...) en verder wordt er vooral een hoop lawaai gemaakt op de verschillende nummers die gedeeltelijk door de speakers galmen. We dansen en springen urenlang als gekken in het rond, slechts heel even gestoord door de vuurwerkshow die ons gegeven wordt. Geheel op Indiase wijze is deze show op geen enkele manier georganiseerd en dus zie je overal groepjes mensen vuurwerk tevoorschijn halen wat vervolgens alle kanten opschiet. Het is nog behoorlijk gevaarlijk ook af en toe, maar met de dagelijkse hartverzakkingen in het verkeer (en dan vooral wanneer je de straat probeert over te steken) zijn we inmiddels wel wat gewend en staan we van gevaarlijke situaties niet meer zo heel raar te kijken.
Zodra er niet langer mooie kleurtjes in de lucht te aanschouwen zijn, begeven we ons terug naar de "dansvloer" en genieten nog eventjes van de laatste muziektonen (Jai-Hoo!) voordat we moe maar voldaan onze bedjes opzoeken...
Nog maar net bekomen van dit geweldige feestje, dien ik me maandag in alle vroegte alweer in het grote ziekenhuis te melden. De week daarvoor had ik in LCECU (Low Cost Effective Care Unit) doorgebracht alwaar ik me heb verbaasd over het ontbreken aan communication skills bij de Indiase geneeskundestudenten. Waar we in Maastricht tot in de puntjes gedrild worden tot het voeren van een goed gesprek met de patient, weet men hier niet eens dat het wel zo beleefd is om jezelf ook eventjes voor te stellen. Met een groep 2e jaars studenten ga je je dan langzaamaan wel een beetje zorgen maken, maar kijkende met een Indiase CMC-blik doen ze eigenlijk precies zoals ze het van de huidige artstengeneratie krijgen voorgeschoteld (uitzonderingen daargelaten)...echt kwalijk kun je het ze dan ook niet nemen :)
In de slumbs van Vellore (welke voor krottenwijken echt ontzettend luxe zijn) ontmoet ik samen met 2 Indiase studenten een AA-mannetje welke inmiddels al 8 jaar geen druppel alcohol meer binnen heeft gekregen. Nu is dit voor de gemiddelde toerist hier in India ook geen probleem aangezien je hier maar op beperkte plaatsen een alcoholische versnapering kunt krijgen, maar de locals weten de voor-toeristen-onbekende plekjes maar al te goed te vinden, en met een drinkende vriendengroep wekte zijn prestratie extra veel bewondering bij mij op. Tussen al het Tamil-gebabbel door had ik het ondertussen druk genoeg met het geven van handjes aan de kids en het ontvangen van Engelse samenvattingen van het gesprek waarna ik enkele van mijn eigen vragen vanuit het Engels weer naar het Tamil liet omzetten. Een eigen tolk is toch wel erg luxe ;)
Hoe anders is het in het grote ziekenhuis waar vele artsen en patienten door elkaar heen krioelen om allemaal hun eindbestemming te bereiken. Ook ikzelf liep hier opnieuw tussen om een bezoekje te brengen aan een nieuw plekje in het ziekenhuis: op naar de theatres! Maar voordat je daadwerkelijk toegang krijgt tot deze wonderlijke ruimte dient er wel een omkleedsessie plaats te vinden. En dus haal ook ik een mooi blauw pakske uit de kast welke duidelijk niet aan de Westerse maten voldoet. Eigenlijk voldoet het aan geen enkele normale afmetingen van welk land dan ook; de broeken zijn veel te kort en de tops kun je zo ongeveer nog wel met je buurman delen. Modieus zien we er dus duidelijk niet uit en mooi blauw is het ook niet echt, maar we mogen er gelukkig nog een mooi mond- en haarkapje en natuurlijk de nodige schoencovers bij aantrekken voordat we ons in de gangen van de operatiekamers begeven (helaas wordt het geheel er ook daarmee duidelijk niet beter op ;))
Janina is hier na al die weken als een kind aan huis en met een beetje hulp van haar weet ik zonder problemen "mijn" theatre te vinden en treedt ik binnen in de wondere wereld van cardiothoracic surgery...De operatie is al enige tijd aan de gang en wanneer ik een kijkje dichterbij ga nemen sta ik plotseling oog-in-oog met een kloppend hart! Terwijl mijn eigen hart even vergeet dat het ook moet blijven kloppen, aanschouw ik dit prachtige verschijnsel: daar ligt ie; het hardwerkende motortje van ons lichaam, en wat istie mooi :D Nou ja, eigenlijk is deze niet zo mooi als een hartje zou moeten zijn, want er moet door de chirurg aan gesleuteld worden: de hartkleppen zijn niet meer allemaal in orde (stenosen) en dus gaan we deze verwijderen en vervangen voor een nieuw exemplaar. En niet 1 keer, nee 2 keer, want zowel de mitralis- als de aortaklep zijn hoognodig aan vervanging toe. Een hoop werk aan de winkel dus en dat weet ook de aanwezige chirurg die de operatie leidt. Het geheel verloopt echter zeer gemoedelijk en ik kijk rustig (van binnen sta ik als een gek op en neer te springen, maar ja je dient je natuurlijk wel een beetje te gedragen hier ;)) toe, terwijl het hart wordt stilgelegd en de chirurg de kans krijgt om zijn snijkunsten te tonen en vervolgens dit motortje opnieuw van energie (bloed) te voorzien, wat het geheel tot een geslaagde operatie maakt. Bijna krijg je nog het idee om wellicht toch maar een carriere als chirurg te starten, maar net wanneer dat idee echt enige vorm begint te krijgen, barst in de O.K. het vuurwerk los. Schijnbaar heeft de nurse iets niet helemaal goed gedaan en zij krijgt duidelijk de wind van voren. Onmiddellijk is duidelijk wie er binnen deze muren de baas is en mijn hele chirurgen-carriereplan is daarmee toch al wel weer snel van de baan ;)
Geweldig blijven deze operaties echter wel en ik vermaak me dan ook als geen ander bij het zien van verschillende valve-replacements, het dichten van atriumseptumdefecten en een heuse CABG. In enkele daagjes heb ik verschillende hartjes vanuit binnen en buiten mogen bekijken, wat keer op keer weer een hoop uitzinnigheid in mij naar boven bracht; Big Brother is watching You was duidelijk in betere tijden aangekomen ;)
Na al deze belevenissen in de theatres moest ik duidelijk eventjes tot bedaren komen en mijn geplande weekendje naar Kerela kwam dan ook als een fantastische uitkomst: de rust die je hier kunt vinden is geweldig! Na een lange nachtelijke treinreis waarbij de urinelucht mij opnieuw in alle glorie tegemoet kwam, stond ons een busrit te wachten, want jajaja mijn Houseboat-avontuur moest en zou er komen! Op naar de place-to-be voor deze fantastische ervaring: Allepey :D Rijdende door het prachtige landschap van deze rustgevende staat, weet ik de propvolle, oververhitte, stinkende bus zelf eventjes te vergeten en geniet ik van het begin van een superweekend!
Een Houseboat in Allepey wordt geregeld en na enig onderhandelen kunnen we aan boord; wachten op ons eten en dan hopla, eindelijk de Backwaters in en genieten van de natuur. Niks moet, alles mag; nou ja, niet helemaal: want nadat ik het zeil op het bovendek vastgeknoopt had en daarmee een prachtig uitzicht voor mezelf had gecreeerd, pakte ik er nog mooi een stoeltje bij en plantte mijzelf hierop neer. Helaas bleek dit geweldige idee niet geheel volgens de regeltjes hier te zijn...mijn Oost-Indische eigenschappen komen in dat geval echter fantastisch goed uit en ik heb nog enige tijd kunnen genieten van mijn absolute Number One plekje. Veel te snel valt hier echter de nacht alweer in en wordt het ontzettend donker, wat onze Houseboat verplicht om aan te meren en de muggen hier de kans geeft om eens goed op jacht te gaan naar nieuwe slachtoffers voor die dag.
Gelukkig zijn we onze DEET niet vergeten en deze wordt door ons allen dan ook volop gebruikt waarna we nog heerlijk van ons diner kunnen genieten :)
De volgende ochtend dient het afscheid zich alweer veel te snel aan, maar echt lang kunnen we hier niet bij stil staan, want we hebben een bus te halen; er zijn mensen die ons verwachten! Jaja, we zijn persoonlijk uitgenodigd om een heuse Indiaas orthodoxe bruiloft bij te wonen en met alle zangkunsten van de priesters hier (die kunnen duidelijk wel een aantal lessen gebruiken :P) is dat een hele belevenis. De wedding is groots en mooi en we kunnen - nadat we met onze geweldig mooie backpacks de rode loper hebben betreden - eveneens genieten van een uitgebreide gratis lunch. Met meer dan 1000 andere gasten die aanwezig waren (we hadden duidelijk met de creme-de-la-creme van Kerela en omgeving te doen, aangezien papa-bruidegom de eigenaar bleek te zijn van de grootste krant in India, welke zelfs in de Lonely Planet bij naam wordt genoemd) maakten deze 5 extra mondjes op het totaal gelukkig niet uit en we konden met volle buikjes een taxi induiken om Cochin te bereiken.
Hier hebben we kunnen overnachten in een geweldige Home Stay, waar we behalve uitgebreide en absoluut superjummie ontbijtjes ook een Cooking Class hebben gehad. Hoewel deze niet geheel aan de verwachtingen voldeed (kijken, kijken, niet koken), was het diner opnieuw zalig en dat konden wij na een dagje relaxen op het strand en een heuse shopsessie wel gebruiken :D
De tijd vloog echter voorbij en hoewel we geen van allen wilden gaan en zonder problemen nog weken in Kerela hadden kunnen vertoeven, zijn we teruggekeerd naar Vellore. Moe maar voldaan zijn we in alle vroegte op de Campus aangekomen alwaar een nieuwe dag in het ziekenhuis je zonder problemen weet te verwelkomen :) Morgen is het opnieuw vroeg dag en nu de slaap in mijn ogen staat, ga ik maar eens snel mijn bedje opzoeken.
Weltrusten!
Liefs Jennifer
ps: nog maar 2 nachtjes en dan mag ik alweer een 1tje achter mijn 2tje zetten :D
Laat ik maar simpelweg bij het begin van deze 'week' beginnen en jullie mee terug nemen naar zaterdag 17 oktober...Een dag welke voor jullie misschien een ubernormale zaterdag mag zijn geweest met wat werken, studeren of sporten, begon voor mij allereerst al met een fantastisch ontbijt. Na alle ontbijtjes die ik in de canteen op de Campus heb verorberd (varierend van idly, dosai en poori tot sandwiches) klinkt een Western Breakfast als muziek in de oren en voor je het weet zit je met een gezellige groep internationale studenten aan tafel te smikkelen van dit geweldige begin van Diwali!
Diwali inderdaad. Dit is een Hindoestaans feest om te vieren dat het Goede het Kwade overwint. Lichtjes worden van alle kanten uit de kast gehaald en gebruikt in zang- en dansvoorstellingen bij ons op de Campus waarna een heerlijk Indiaas diner volgt tussen alle lampionnetjes. Het mooiste gedeelte van de avond moet dan echter nog komen, want nadat we onze buikjes hebben gevuld krijgen wij ook zelf de kans om ons in het feestgedruis te storten en dat laat ik me natuurlijk geen 2 keer zeggen ;)
Voordat iemand er erg in heeft heb ik al 2 geweldige stokjes gescoord en schaar ik me tussen de dansende Indiers; oke en nu...Dit is wel eventjes anders dan hetgeen ik gewend ben van thuis, maar met wat imitatiemoves kom je al een heel eind (je hoopt dat het er ook een beetje florisant uitziet, want bij de Indiase deelnamers gaat het natuurlijk van een leien dakje...) en verder wordt er vooral een hoop lawaai gemaakt op de verschillende nummers die gedeeltelijk door de speakers galmen. We dansen en springen urenlang als gekken in het rond, slechts heel even gestoord door de vuurwerkshow die ons gegeven wordt. Geheel op Indiase wijze is deze show op geen enkele manier georganiseerd en dus zie je overal groepjes mensen vuurwerk tevoorschijn halen wat vervolgens alle kanten opschiet. Het is nog behoorlijk gevaarlijk ook af en toe, maar met de dagelijkse hartverzakkingen in het verkeer (en dan vooral wanneer je de straat probeert over te steken) zijn we inmiddels wel wat gewend en staan we van gevaarlijke situaties niet meer zo heel raar te kijken.
Zodra er niet langer mooie kleurtjes in de lucht te aanschouwen zijn, begeven we ons terug naar de "dansvloer" en genieten nog eventjes van de laatste muziektonen (Jai-Hoo!) voordat we moe maar voldaan onze bedjes opzoeken...
Nog maar net bekomen van dit geweldige feestje, dien ik me maandag in alle vroegte alweer in het grote ziekenhuis te melden. De week daarvoor had ik in LCECU (Low Cost Effective Care Unit) doorgebracht alwaar ik me heb verbaasd over het ontbreken aan communication skills bij de Indiase geneeskundestudenten. Waar we in Maastricht tot in de puntjes gedrild worden tot het voeren van een goed gesprek met de patient, weet men hier niet eens dat het wel zo beleefd is om jezelf ook eventjes voor te stellen. Met een groep 2e jaars studenten ga je je dan langzaamaan wel een beetje zorgen maken, maar kijkende met een Indiase CMC-blik doen ze eigenlijk precies zoals ze het van de huidige artstengeneratie krijgen voorgeschoteld (uitzonderingen daargelaten)...echt kwalijk kun je het ze dan ook niet nemen :)
In de slumbs van Vellore (welke voor krottenwijken echt ontzettend luxe zijn) ontmoet ik samen met 2 Indiase studenten een AA-mannetje welke inmiddels al 8 jaar geen druppel alcohol meer binnen heeft gekregen. Nu is dit voor de gemiddelde toerist hier in India ook geen probleem aangezien je hier maar op beperkte plaatsen een alcoholische versnapering kunt krijgen, maar de locals weten de voor-toeristen-onbekende plekjes maar al te goed te vinden, en met een drinkende vriendengroep wekte zijn prestratie extra veel bewondering bij mij op. Tussen al het Tamil-gebabbel door had ik het ondertussen druk genoeg met het geven van handjes aan de kids en het ontvangen van Engelse samenvattingen van het gesprek waarna ik enkele van mijn eigen vragen vanuit het Engels weer naar het Tamil liet omzetten. Een eigen tolk is toch wel erg luxe ;)
Hoe anders is het in het grote ziekenhuis waar vele artsen en patienten door elkaar heen krioelen om allemaal hun eindbestemming te bereiken. Ook ikzelf liep hier opnieuw tussen om een bezoekje te brengen aan een nieuw plekje in het ziekenhuis: op naar de theatres! Maar voordat je daadwerkelijk toegang krijgt tot deze wonderlijke ruimte dient er wel een omkleedsessie plaats te vinden. En dus haal ook ik een mooi blauw pakske uit de kast welke duidelijk niet aan de Westerse maten voldoet. Eigenlijk voldoet het aan geen enkele normale afmetingen van welk land dan ook; de broeken zijn veel te kort en de tops kun je zo ongeveer nog wel met je buurman delen. Modieus zien we er dus duidelijk niet uit en mooi blauw is het ook niet echt, maar we mogen er gelukkig nog een mooi mond- en haarkapje en natuurlijk de nodige schoencovers bij aantrekken voordat we ons in de gangen van de operatiekamers begeven (helaas wordt het geheel er ook daarmee duidelijk niet beter op ;))
Janina is hier na al die weken als een kind aan huis en met een beetje hulp van haar weet ik zonder problemen "mijn" theatre te vinden en treedt ik binnen in de wondere wereld van cardiothoracic surgery...De operatie is al enige tijd aan de gang en wanneer ik een kijkje dichterbij ga nemen sta ik plotseling oog-in-oog met een kloppend hart! Terwijl mijn eigen hart even vergeet dat het ook moet blijven kloppen, aanschouw ik dit prachtige verschijnsel: daar ligt ie; het hardwerkende motortje van ons lichaam, en wat istie mooi :D Nou ja, eigenlijk is deze niet zo mooi als een hartje zou moeten zijn, want er moet door de chirurg aan gesleuteld worden: de hartkleppen zijn niet meer allemaal in orde (stenosen) en dus gaan we deze verwijderen en vervangen voor een nieuw exemplaar. En niet 1 keer, nee 2 keer, want zowel de mitralis- als de aortaklep zijn hoognodig aan vervanging toe. Een hoop werk aan de winkel dus en dat weet ook de aanwezige chirurg die de operatie leidt. Het geheel verloopt echter zeer gemoedelijk en ik kijk rustig (van binnen sta ik als een gek op en neer te springen, maar ja je dient je natuurlijk wel een beetje te gedragen hier ;)) toe, terwijl het hart wordt stilgelegd en de chirurg de kans krijgt om zijn snijkunsten te tonen en vervolgens dit motortje opnieuw van energie (bloed) te voorzien, wat het geheel tot een geslaagde operatie maakt. Bijna krijg je nog het idee om wellicht toch maar een carriere als chirurg te starten, maar net wanneer dat idee echt enige vorm begint te krijgen, barst in de O.K. het vuurwerk los. Schijnbaar heeft de nurse iets niet helemaal goed gedaan en zij krijgt duidelijk de wind van voren. Onmiddellijk is duidelijk wie er binnen deze muren de baas is en mijn hele chirurgen-carriereplan is daarmee toch al wel weer snel van de baan ;)
Geweldig blijven deze operaties echter wel en ik vermaak me dan ook als geen ander bij het zien van verschillende valve-replacements, het dichten van atriumseptumdefecten en een heuse CABG. In enkele daagjes heb ik verschillende hartjes vanuit binnen en buiten mogen bekijken, wat keer op keer weer een hoop uitzinnigheid in mij naar boven bracht; Big Brother is watching You was duidelijk in betere tijden aangekomen ;)
Na al deze belevenissen in de theatres moest ik duidelijk eventjes tot bedaren komen en mijn geplande weekendje naar Kerela kwam dan ook als een fantastische uitkomst: de rust die je hier kunt vinden is geweldig! Na een lange nachtelijke treinreis waarbij de urinelucht mij opnieuw in alle glorie tegemoet kwam, stond ons een busrit te wachten, want jajaja mijn Houseboat-avontuur moest en zou er komen! Op naar de place-to-be voor deze fantastische ervaring: Allepey :D Rijdende door het prachtige landschap van deze rustgevende staat, weet ik de propvolle, oververhitte, stinkende bus zelf eventjes te vergeten en geniet ik van het begin van een superweekend!
Een Houseboat in Allepey wordt geregeld en na enig onderhandelen kunnen we aan boord; wachten op ons eten en dan hopla, eindelijk de Backwaters in en genieten van de natuur. Niks moet, alles mag; nou ja, niet helemaal: want nadat ik het zeil op het bovendek vastgeknoopt had en daarmee een prachtig uitzicht voor mezelf had gecreeerd, pakte ik er nog mooi een stoeltje bij en plantte mijzelf hierop neer. Helaas bleek dit geweldige idee niet geheel volgens de regeltjes hier te zijn...mijn Oost-Indische eigenschappen komen in dat geval echter fantastisch goed uit en ik heb nog enige tijd kunnen genieten van mijn absolute Number One plekje. Veel te snel valt hier echter de nacht alweer in en wordt het ontzettend donker, wat onze Houseboat verplicht om aan te meren en de muggen hier de kans geeft om eens goed op jacht te gaan naar nieuwe slachtoffers voor die dag.
Gelukkig zijn we onze DEET niet vergeten en deze wordt door ons allen dan ook volop gebruikt waarna we nog heerlijk van ons diner kunnen genieten :)
De volgende ochtend dient het afscheid zich alweer veel te snel aan, maar echt lang kunnen we hier niet bij stil staan, want we hebben een bus te halen; er zijn mensen die ons verwachten! Jaja, we zijn persoonlijk uitgenodigd om een heuse Indiaas orthodoxe bruiloft bij te wonen en met alle zangkunsten van de priesters hier (die kunnen duidelijk wel een aantal lessen gebruiken :P) is dat een hele belevenis. De wedding is groots en mooi en we kunnen - nadat we met onze geweldig mooie backpacks de rode loper hebben betreden - eveneens genieten van een uitgebreide gratis lunch. Met meer dan 1000 andere gasten die aanwezig waren (we hadden duidelijk met de creme-de-la-creme van Kerela en omgeving te doen, aangezien papa-bruidegom de eigenaar bleek te zijn van de grootste krant in India, welke zelfs in de Lonely Planet bij naam wordt genoemd) maakten deze 5 extra mondjes op het totaal gelukkig niet uit en we konden met volle buikjes een taxi induiken om Cochin te bereiken.
Hier hebben we kunnen overnachten in een geweldige Home Stay, waar we behalve uitgebreide en absoluut superjummie ontbijtjes ook een Cooking Class hebben gehad. Hoewel deze niet geheel aan de verwachtingen voldeed (kijken, kijken, niet koken), was het diner opnieuw zalig en dat konden wij na een dagje relaxen op het strand en een heuse shopsessie wel gebruiken :D
De tijd vloog echter voorbij en hoewel we geen van allen wilden gaan en zonder problemen nog weken in Kerela hadden kunnen vertoeven, zijn we teruggekeerd naar Vellore. Moe maar voldaan zijn we in alle vroegte op de Campus aangekomen alwaar een nieuwe dag in het ziekenhuis je zonder problemen weet te verwelkomen :) Morgen is het opnieuw vroeg dag en nu de slaap in mijn ogen staat, ga ik maar eens snel mijn bedje opzoeken.
Weltrusten!
Liefs Jennifer
ps: nog maar 2 nachtjes en dan mag ik alweer een 1tje achter mijn 2tje zetten :D
-
27 Oktober 2009 - 17:31
Hugo:
Heej Jen,
Ik wou net zeggen: dat feestje kwam net even te vroeg! Goed te horen dat je je zo prima vermaakt daar. Ik wil bijna een opmerking over de open harten maken (in de trant van hoe breekbaar zijn ze, ofzo), maar: laat maar :)
Heel veel plezier donderdag, en tot hoors! -
27 Oktober 2009 - 18:12
Jorg:
Goed verhaal weer! Die bruiloft lijkt me wel heel bijzonder. Duren die doorgaans daar niet meerdere dagen? Geniet nog even van die drie weken voor je je weer via het grote mierennest naar Nederland laat brengen.
Groeten!
-
27 Oktober 2009 - 21:13
Agnes:
Jennifer
het is en blijft leuk je beeldende verhalen te lezen. Nog een paar weken theatre of nog een andere afdeling voor de boeg?
groet -
28 Oktober 2009 - 05:40
Juul:
Jen!
ik lees het stukje vanavond, moet nu rennen richting heerlen(A)
al zin in je 21ste?!!! ga we zoo groots vieren als je terug bent:)
-
28 Oktober 2009 - 10:37
Hester:
Hey Jen!
Wat leuk dat je zo ook nog wat meemaakt aan tradities! :D Als ik jouw verhaal zo lees krijg ik ook zin om naar het buitenland te gaan! Ik ga zo een SPC bijzitten, kijken of die wat beter gaat dan de kunsten die ze daar vertonen ;).
Tot snel lieve meid!
X Hes -
28 Oktober 2009 - 18:45
Irene:
Ha meis!!!
Leuk dat jou eerste Diwali ook zo leuk was!! Volgend jaar zoeken we een tempel in Maastricht en gaan we het daar vieren ;)
Nog maar 1 nachtje slapen....
xx Irene -
29 Oktober 2009 - 06:39
Iri:
Hey BB op afstand!!!
PROFICIAT MET JE 21e VERJAARDAG!!!!! WAHOE!!!
Ik wens je een hele fijne dag en hoop dat je je, ondanks dat je zo ver weg bent, toch erg jarig voelt!!
Een hele dikke verjaardagsknuffel,
Je BB -
29 Oktober 2009 - 12:04
(tante) Marianne:
Happy birthday dear Jennifer.
21! Toch bijzonder. En in een ver, nu niet meer helemaal vreemd, land.
Toen ik zelf 21 werd zei jouw opa tegen mij: ik wou dat ik het werd. Hij zei er nog iets bij, dat ga ik nu niet opschrijven. Maar ik begrijp nu wel waarom hij graag weer 21 zou willen zijn: je hebt dan nog heel veel mooie jaren tegoed. Die wensen we je toe: heel veel mooie en gelukkige jaren en dat je maar heel veel mensen beter mag gaan maken.
Voor nu: nog een heel fijne en gezellige tijd.
Tot ....je weer terug bent.
Marianne -
29 Oktober 2009 - 12:52
Angela:
Heey jarige job
Van harte gefeliciteerd met je 21e verjaardag, maak er een leuke dag van!!!!!
Een speciale verjaardag in een bijzondere omstandigheid, dat past wel bij jou.
Ga er van genieten.
Hebben ze in India ook verjaardagstaarten, echte verjaardags liedjes en de traditionele cadeautjes?
Zou leuk zijn als je iets echt traditioneels van India mag beleven vandaag.
Lieve Jennifer een heeeeeeeele fijne dag, en vanuit Nederland proosten we op jou gezondheid en geluk.
O ja en natuurlijk zingen wij voor jou............, let op daar komt-ie
Er is er een jarig hoera hoera, dat kun je wel zien dat ben jij.
Dat vinden we allen zo prettig ja ja, en daarom zingen wij blij, zij leven lang hoera hoera, zij leven lang hoera hoera, zij leve lang hoera hoera.
Twee violen en trommel en een fluit en Jennifer die is jarig dus de vlag hangt uit!!!
Lieve Jennifer nogmaals van harte en 3 dikke verjaardags kussen
Lieve groeten Angela
-
29 Oktober 2009 - 13:50
Gonny:
wat is het toch iedere keer weer gezellig om al die verhalen te lezen. Wat jammer dat de tijd al weer bijna om is. Maar je hebt er zeker van genoten dat lees ik in ieder geval aan al je verhalen. Nu ook nog genieten met je vakantietijd met je pa en ma. en een veilige terugreis. groetjes gonny en peter
ps. ook een fijne verjaardag daar. -
29 Oktober 2009 - 15:13
Bas:
GEFELICITEERD!!!!!
Ik zal maar zeggen dat we (Val, Annique en ik) gisteren op ons HEEP-verjaardagsfeestje ook een beetje voor jou gevierd hebben. Arretjescake opsturen?!
Voor jou loopt het avontuur al weer op zijn eind....ik mag het vast niet verklappen maar hoewel Steven en ik af en toe dachten: hoe moet die zich in hémelsnaam gaan redden daar zonder familie aan de andere kant van de wereld; wil ik in elk geval wel vast toegeven dat je tot nu toe toch wel een super reis hebt beleefd!
De bruiloft lijk me erg bijzonder! het bruidspaar was ervan op de hoogte?! Want anders lijkt t me nogal shocking als ze opeens'vreemden op de fotos hebben staan :P
Oja, een Looking ipv Cooking Class is ook niets voor mij ;)
Groetjes! -
29 Oktober 2009 - 18:33
Juul:
LANG ZAL ZE LEVEN, LANG ZAL ZE LEVEN, LANG ZAL ZE LEVEN IN DE GL-OOOOOOO-RRRRRRR-III-AAAAAAA -
31 Oktober 2009 - 16:03
Steven:
Heyy!!
Oeps... ik zit jou keihard te sms'en op je nummer, maar volgens mij heb je die SIM-kaart helemaal niet bij je in India... Nou goed, als je terugkomt ligt er dus nog een verrassing op je te wachten! Haha!
We hebben er in Maastricht een op je gedronken hoor!
Ik zie dat je je Hollandse heupen helemaal in de strijd heb moeten gooien? Kon je nog een beetje opboksen tegen die Indiase wiebelheupjes? Je snapt dat ik natuurlijk zeer benieuwd ben naar je korte lessen 'Indiase dans'. Krijgen wij een demonstratie als je terugbent? Haha :) En ondertussen maar gratis je buikje vol eten (tja, een Hollander blijft een Hollander he....). Ik hoor het al... je vermaakt je nog steeds opperbest daar en pikt ondertussen ook nog een lesje 'hart' mee ;) Wat wil een mens nog meer?
Succes komende weken en tot snel!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
