Een wereld van verschil
Door: Jennifer
Blijf op de hoogte en volg Jennifer
16 September 2009 | India, Vellore
Ruim 2 weekjes geleden opende ik de deur van CHAD waarna ik binnentrad in een totaal nieuwe omgeving waar ik op dat moment niemand kende en geheel aan mezelf was overgeleverd. Daar gaan we dan: op zoek naar Mrs. Susila om mijn rooster voor mijn eerste 2 weekjes in Vellore te laten inplannen en ontzettend veel patienten en artsen te zien; wat een onvergetelijk begin van mijn co-schap hier!
CHAD staat voor Community Health and Development en is een ziekenhuisje dat bedoeld is voor de arme mensen uit Vellore en omgeving. Aangezien deze mensen in vele gevallen niet voor alle kosten van hun behandeling kunnen opdraaien, is er door CMC een ingenieus subsidie-systeem bedacht dat verdacht veel weg heeft van Robin Hood; de rijke mensen welke in CMC behandeld worden betalen een beetje meer, zodat het geld dat daarmee wordt verdiend bij de arme mensen kan worden bijgelegd en iedereen dus toegang heeft tot de gezondheidszorg :)
Hierbij moet wel gezegd worden dat ze hier niet helemaal gek zijn geworden en niet alle behandelingen van de armen gesubsidieerd worden (kom hier dus niet aan voor een gratis borstvergroting want die kun je duidelijk op je buik schrijven :P)
Wat je hier dan wel kunt verwachten? Nou, een hele hoop. En dat kunnen we behoorlijk letterlijk nemen, want tijdens de OPD's kan de hal werkelijk waar bezaaid zijn met mensen: groot en klein, jong en oud; het krioelt allemaal rond en hoopt een plekje te kunnen bemachtigen. Wanneer dit niet langer op een van de aanwezige banken kan, dan is ook de vloer een optie en binnen de kortste keren kun je je nog maar met moeite een weg naar de overkant banen. Een hele klus dus en dan heb je nog geen patient gezien...Een hele hoop werk aan de winkel, dus snel aan de slag!
Afhankelijk van de OPD kun je je wel enigszins voorbereiden op de ziektebeelden die langs gaan komen en is het dus niet erg verrassend wanneer TB en HIV de boventoon voeren tijdens de Infectious Diseases Clinic. Niettemin is het wonderbaarlijk om te zien hoeveel mensen er hier verschijnen, maar waar ik nog meer van sta te kijken is het belang dat de patienten hier aan gezondheidszorg hechten en hoe goed zij met hun gegevens omgaan. Alle patienten hebben hier namelijk hun eigen patientenkaart welke zij zelf in beheer hebben, en weet maar dat zij hier heel erg goed voor zorgen. Ik heb verschillende tasjes en mapjes voorbij zien komen waar niet alleen deze kaart, maar ook alle medicatie en andere geneeskundige papperassen in zitten. Voor de patient is dit ontzettend gemakkelijk; niet dat deze ook maar iets begrijpt van wat er op al deze papieren staat door het gebrek aan Engelse kennis (zelfs de bijsluiters zijn enkel en alleen in het Engels, maar de therapietrouw van HIV-patienten is desalniettemin gigantisch hoog :)), maar wanneer hij/zij naar het ziekenhuis gaat hoeft er slechts aan 1 ding gedacht te worden.
De weg naar het ziekenhuis is voor deze mensen dan ook gemakkelijk te vinden, wat het voor mij alleen maar leuker maakt, omdat er genoeg te zien en te beleven valt :D
In de tijd die ik in CHAD heb mogen doorbrengen heb ik geprobeerd om zoveel mogelijk verschillende aspecten te zien en dat is me behoorlijk goed gelukt. Ik ben dan ook niet elke dag in het ziekenhuis gebleven, waar ik echter wel mijn eerste echte sectio caesarea heb gezien. Dus zo ben ik ter wereld gekomen ;) Nou ja, ik hoop dat de artsen bij mij toch wel een ietsiepietsie liever waren, want dit was echt een kwestie van hopla open die buik, klemmen pakken, zorgen dat we zicht hebben op de inhoud van de baarmoeder en wanneer we de kleine gevonden hebben dan pakken we deze bij de voeten vast en trekken deze zonder problemen naar buiten; missie geslaagd...
En deze hele procedure vindt plaats door "sloffende" artsen, want erg veel meer kun je de OK-schoenen hier toch echt niet meegeven: een zool zit er niet in en bescherming tegen een mogelijk prikaccident met al die naalden hier die niet onmiddellijk in een naaldcontainer belanden, dat kun je ook vergeten. Maar je hebt in ieder geval iets aan je voeten, want ja je mag ook blootvoets binnenlopen; geen probleem. Je eigen schoentjes aan houden dat kun je echter vergeten; er moet natuurlijk wel aan de hygiene gedacht worden :P
In de labourroom gaat het niet veel anders merk ik een weekje later. Want nu ik een heuse keizersnede heb gezien ben ik natuurlijk ook reuze nieuwsgierig naar het verloop van een normale bevalling en met een gemiddelde van zo'n 300 bevallingen per maand (vind je het gek dat er hier veel meer mensen wonen dan in ons kleine Kikkerlandje) moet dat geen probleem zijn en dat is het dan ook niet. In een kleine 2-3 uur tijd is dit kersverse co-assistentje getuige van de 3 geboortes: 2 jongetjes en 1 meisje :D En wat zijn de babytjes hier lief! Zo schattig en klein; je zou er bijna 1tje in je koffer stoppen en mee terug naar huis nemen...wat een poepies!!!
Deze kleine wezentjes kom je ook tegen wanneer je samen met de artsen en/of de nurses de villages in gaat. Afhankelijk van de dag (woensdag is het tijd voor de Nurse Clinic en donderdag voor de Dr. Clinic) stap je dan wel in een jeep welke je naar de meest afgelegen plekjes in de omgeving kan brengen om daar de patienten in hun huisjes op te zoeken. Een prachtervaring en zeker eentje die ik niet snel zal vergeten. Zeker niet toen ik mijn lieve nurse Olive vroeg of de 3 vrouwen hier allemaal zwanger waren. Ze twijfelde geen moment en vertaalde dit voor deze 3 generaties, waarna mij werd verteld waarom het zo grappig was...Oma, mama en dochter; het kleinkind was inmiddels op komst. Een klein Miss Stupido-momentje, maar gelukkig werd er door de Indiase vrouwen enkel en alleen hard om gelachen :)
Andere ziektebeelden die je op zo'n dag voorbij ziet komen zijn de welbekende infectieziekten HIV, TB (al dan niet in combinatie met elkaar) en Rheumatic Heart Disease, die ook in CHAD zelf gezien worden. Verder hebben we gebabbeld met de broer van een patient met intestinale TB, welke aanvankelijk behandeld was voor diarree. Aangezien patient zelf niet thuis was, heeft zijn broer (welke zelf diabetes mellitus had welke goed gereguleerd was) ons een mooie update gegeven waardoor we weer op de hoogte waren.
De updates tijdens de Dr. Clinic gaan er iets anders aan toe. Tijdens deze dagen ga je met een mobiele kliniek, welke je het beste kunt vergelijken met een mini-huisartsenpraktijkje op wielen, naar verschillende dorpjes toe waar de patienten al op je wachten. Deze hebben allemaal hun mooie kaart bij zich, waarna in de mobil clinic de zwangere vrouwen te woord gestaan worden en tevens een lichamelijk onderzoek ondergaan; terwijl buiten aan een apart tafeltje de chronische patienten hun consulten hebben. Hier wordt de bloeddruk gemeten en nieuwe medicatie voorgeschreven.
Zoals te verwachten valt wanneer een consult in de buitenlucht wordt gehouden is er niet bepaald sprake van privacy; zeg maar gewoon totaal niet, want mensen nemen hier echt niet netjes afstand. Het is werkelijk waar een soort van sociale aangelegenheid waarbij iedereen in het dorp weet wat je mankeert...en dat is in CHAD zelf eigenlijk niet veel anders. Terwijl de arts in een grote ruimte boordevol andere patienten en artsen, zijn/haar eigen patient te woord staat, komen er zonder het te vragen andere patienten langs welke zonder problemen het gesprek onderbreken en hun eigen vraag er tussendoor gooien. De eerste keer stond ik toch wel eventjes raar te kijken; wat zullen we nou krijgen?? Iedereen ziet toch dat deze arts zijn handen al vol heeft??? Maar gedurende de dag vordert en ik dit bovendien maar eventjes bij mijn arts had nagevraagd, blijkt dit toch echt de normale gang van zaken te zijn...Blij dat ik in Nederland wel persoonlijk te woord gestaan wordt wanneer ik een medisch probleem heb en dit niet met Jan en alleman hoef te delen, vliegen de 2 weekjes voorbij.
Verschillende artsen passeren de revue, waarbij de een stukken meer uitleg geeft dan de ander en de ene patient duidelijk de andere niet is.
Gelukkig hebben we hier tussendoor ook de nodige tijd om eventjes bij te komen en dingen te doen die niets met Geneeskunde te maken hebben. De waardering voor het dragen van Indiase kleding is hier namelijk zonder meer aanwezig, maar deze dient natuurlijk wel gekocht te worden wat mij een supergoed excuus geeft om heerlijk te kunnen SHOPPEN! We hebben hier de keuze uit readymade exemplaren en het kopen van stukken textiel waarvan je dan door de Tailor je op maat gemaakte pakje laat maken. Beide opties zijn al door mij gebruikt, maar de laatste verdient wel duidelijk de voorkeur ;) En die broeken hier; absoluut helemaal geweldig :D Die zouden echt onmiddellijk in Nederland geintroduceerd moeten worden ;)
Maar dat niet alleen, want ook het eten met je handen; nou ja je RECHTERhand, is een absolute ervaring die je niet wilt missen en waar je verdacht snel gewend aan raakt. Natuurlijk heb je 24/7 een bacteriedodend handcremetje bij je, want je wilt voorkomen dat je je voorraad ORS ook daadwerkelijk moet aanbreken, maar het eten is er niet minder lekker om :P Het spectrum hier bestaat echter uit 2 uitersten: dan wel pittig (soms in de zin van ontzettend pittig-pittig), dan wel mega-zoet...en alles daar tussenin; tja, dat wordt een beetje lastig ;) Maar lekker! Mijn buikje wordt elke dag weer zonder moeite gevuld :)
En dat mag ook wel, want je verbrand hier de nodige energie. Zeker ook met de tripjes die in de weekenden ook nog worden gedaan: op naar de Gouden Tempel in Vellore zelf. Helaas mogen hier geen foto's gemaakt worden wat een absolute afknapper is, want het is er werkelijk waar Prachtig en er zouden dan ook een hoop geweldige vakantiekiekjes gemaakt kunnen worden.
Dit probleem hadden we gelukkig niet afgelopen zondag toen ik samen met 6 gezellige andere meiden hier de bus in ben gestapt op weg naar Tiruvannamalai. Een prachtige plaats met een tempelcomplex waar je U tegen zegt en het was dan ook zonder twijfel de moeite waard om dit plaatsje te bezoeken. Mijn voetjes waren het hier wellicht iets minder mee eens, want die hebben het heel zwaar moeten verduren: in de tempel geldt namelijk...schoenen UIT. Maar met de zon die hier volop schijnt worden de tegelijk ontiegelijk heet en dat ben ik met mijn maatje 43 echt niet gewend...Afzien dus en rennen van schaduw naar schaduw om je voetjes nog een beetje te ontzien, want na het weekend moeten deze natuurlijk wel in staat zijn om mij door het ziekenhuis te vervoeren. Niet langer zal ik de wandelgangen van CHAD doorkruisen en dus geen toegang meer via de shortcut voor staffmembers, geen volgepakte hallen meer waar mensen zelfs proberen een extra uurtje slaap te pakken terwijl ze wachten tot ze door een arts worden opgeroepen en niet langer precies weten waar je heen moet, maar op weg naar een nieuw avontuur in het grote ziekenhuiscomplex in Vellore...
Voor het eerst met de CMC-bus!
Hierover tijdens mijn volgende update meer, ik hoop dat ik met dit verhaaltje de lange 'radiostilte' een beetje heb kunnen goedmaken. Maar vergeet niet: geen nieuws is goed nieuws en ik kan je vertellen dat dat hier ab-so-luut opgaat!
Ow, nog een klein praktisch puntje: ik ben sinds het begin van deze maand de trotse eigenaresse van een heus Indiaas nummer (0091-9159812350). Het heeft een hoop papierwerk gekost en vervolgens nog de nodige moeite voor alle bewijzen en kopietjes die ze van je willen hebben, maar dan heb je ook wat en kun je voor belachelijke bedragen (dit land is werkelijk waar fantastisch voor je portemonnee ;)) weer bellen en smsen; lang leve de telecommunicatie :D
Heel veel liefs uit Vellore,
Jennifer
CHAD staat voor Community Health and Development en is een ziekenhuisje dat bedoeld is voor de arme mensen uit Vellore en omgeving. Aangezien deze mensen in vele gevallen niet voor alle kosten van hun behandeling kunnen opdraaien, is er door CMC een ingenieus subsidie-systeem bedacht dat verdacht veel weg heeft van Robin Hood; de rijke mensen welke in CMC behandeld worden betalen een beetje meer, zodat het geld dat daarmee wordt verdiend bij de arme mensen kan worden bijgelegd en iedereen dus toegang heeft tot de gezondheidszorg :)
Hierbij moet wel gezegd worden dat ze hier niet helemaal gek zijn geworden en niet alle behandelingen van de armen gesubsidieerd worden (kom hier dus niet aan voor een gratis borstvergroting want die kun je duidelijk op je buik schrijven :P)
Wat je hier dan wel kunt verwachten? Nou, een hele hoop. En dat kunnen we behoorlijk letterlijk nemen, want tijdens de OPD's kan de hal werkelijk waar bezaaid zijn met mensen: groot en klein, jong en oud; het krioelt allemaal rond en hoopt een plekje te kunnen bemachtigen. Wanneer dit niet langer op een van de aanwezige banken kan, dan is ook de vloer een optie en binnen de kortste keren kun je je nog maar met moeite een weg naar de overkant banen. Een hele klus dus en dan heb je nog geen patient gezien...Een hele hoop werk aan de winkel, dus snel aan de slag!
Afhankelijk van de OPD kun je je wel enigszins voorbereiden op de ziektebeelden die langs gaan komen en is het dus niet erg verrassend wanneer TB en HIV de boventoon voeren tijdens de Infectious Diseases Clinic. Niettemin is het wonderbaarlijk om te zien hoeveel mensen er hier verschijnen, maar waar ik nog meer van sta te kijken is het belang dat de patienten hier aan gezondheidszorg hechten en hoe goed zij met hun gegevens omgaan. Alle patienten hebben hier namelijk hun eigen patientenkaart welke zij zelf in beheer hebben, en weet maar dat zij hier heel erg goed voor zorgen. Ik heb verschillende tasjes en mapjes voorbij zien komen waar niet alleen deze kaart, maar ook alle medicatie en andere geneeskundige papperassen in zitten. Voor de patient is dit ontzettend gemakkelijk; niet dat deze ook maar iets begrijpt van wat er op al deze papieren staat door het gebrek aan Engelse kennis (zelfs de bijsluiters zijn enkel en alleen in het Engels, maar de therapietrouw van HIV-patienten is desalniettemin gigantisch hoog :)), maar wanneer hij/zij naar het ziekenhuis gaat hoeft er slechts aan 1 ding gedacht te worden.
De weg naar het ziekenhuis is voor deze mensen dan ook gemakkelijk te vinden, wat het voor mij alleen maar leuker maakt, omdat er genoeg te zien en te beleven valt :D
In de tijd die ik in CHAD heb mogen doorbrengen heb ik geprobeerd om zoveel mogelijk verschillende aspecten te zien en dat is me behoorlijk goed gelukt. Ik ben dan ook niet elke dag in het ziekenhuis gebleven, waar ik echter wel mijn eerste echte sectio caesarea heb gezien. Dus zo ben ik ter wereld gekomen ;) Nou ja, ik hoop dat de artsen bij mij toch wel een ietsiepietsie liever waren, want dit was echt een kwestie van hopla open die buik, klemmen pakken, zorgen dat we zicht hebben op de inhoud van de baarmoeder en wanneer we de kleine gevonden hebben dan pakken we deze bij de voeten vast en trekken deze zonder problemen naar buiten; missie geslaagd...
En deze hele procedure vindt plaats door "sloffende" artsen, want erg veel meer kun je de OK-schoenen hier toch echt niet meegeven: een zool zit er niet in en bescherming tegen een mogelijk prikaccident met al die naalden hier die niet onmiddellijk in een naaldcontainer belanden, dat kun je ook vergeten. Maar je hebt in ieder geval iets aan je voeten, want ja je mag ook blootvoets binnenlopen; geen probleem. Je eigen schoentjes aan houden dat kun je echter vergeten; er moet natuurlijk wel aan de hygiene gedacht worden :P
In de labourroom gaat het niet veel anders merk ik een weekje later. Want nu ik een heuse keizersnede heb gezien ben ik natuurlijk ook reuze nieuwsgierig naar het verloop van een normale bevalling en met een gemiddelde van zo'n 300 bevallingen per maand (vind je het gek dat er hier veel meer mensen wonen dan in ons kleine Kikkerlandje) moet dat geen probleem zijn en dat is het dan ook niet. In een kleine 2-3 uur tijd is dit kersverse co-assistentje getuige van de 3 geboortes: 2 jongetjes en 1 meisje :D En wat zijn de babytjes hier lief! Zo schattig en klein; je zou er bijna 1tje in je koffer stoppen en mee terug naar huis nemen...wat een poepies!!!
Deze kleine wezentjes kom je ook tegen wanneer je samen met de artsen en/of de nurses de villages in gaat. Afhankelijk van de dag (woensdag is het tijd voor de Nurse Clinic en donderdag voor de Dr. Clinic) stap je dan wel in een jeep welke je naar de meest afgelegen plekjes in de omgeving kan brengen om daar de patienten in hun huisjes op te zoeken. Een prachtervaring en zeker eentje die ik niet snel zal vergeten. Zeker niet toen ik mijn lieve nurse Olive vroeg of de 3 vrouwen hier allemaal zwanger waren. Ze twijfelde geen moment en vertaalde dit voor deze 3 generaties, waarna mij werd verteld waarom het zo grappig was...Oma, mama en dochter; het kleinkind was inmiddels op komst. Een klein Miss Stupido-momentje, maar gelukkig werd er door de Indiase vrouwen enkel en alleen hard om gelachen :)
Andere ziektebeelden die je op zo'n dag voorbij ziet komen zijn de welbekende infectieziekten HIV, TB (al dan niet in combinatie met elkaar) en Rheumatic Heart Disease, die ook in CHAD zelf gezien worden. Verder hebben we gebabbeld met de broer van een patient met intestinale TB, welke aanvankelijk behandeld was voor diarree. Aangezien patient zelf niet thuis was, heeft zijn broer (welke zelf diabetes mellitus had welke goed gereguleerd was) ons een mooie update gegeven waardoor we weer op de hoogte waren.
De updates tijdens de Dr. Clinic gaan er iets anders aan toe. Tijdens deze dagen ga je met een mobiele kliniek, welke je het beste kunt vergelijken met een mini-huisartsenpraktijkje op wielen, naar verschillende dorpjes toe waar de patienten al op je wachten. Deze hebben allemaal hun mooie kaart bij zich, waarna in de mobil clinic de zwangere vrouwen te woord gestaan worden en tevens een lichamelijk onderzoek ondergaan; terwijl buiten aan een apart tafeltje de chronische patienten hun consulten hebben. Hier wordt de bloeddruk gemeten en nieuwe medicatie voorgeschreven.
Zoals te verwachten valt wanneer een consult in de buitenlucht wordt gehouden is er niet bepaald sprake van privacy; zeg maar gewoon totaal niet, want mensen nemen hier echt niet netjes afstand. Het is werkelijk waar een soort van sociale aangelegenheid waarbij iedereen in het dorp weet wat je mankeert...en dat is in CHAD zelf eigenlijk niet veel anders. Terwijl de arts in een grote ruimte boordevol andere patienten en artsen, zijn/haar eigen patient te woord staat, komen er zonder het te vragen andere patienten langs welke zonder problemen het gesprek onderbreken en hun eigen vraag er tussendoor gooien. De eerste keer stond ik toch wel eventjes raar te kijken; wat zullen we nou krijgen?? Iedereen ziet toch dat deze arts zijn handen al vol heeft??? Maar gedurende de dag vordert en ik dit bovendien maar eventjes bij mijn arts had nagevraagd, blijkt dit toch echt de normale gang van zaken te zijn...Blij dat ik in Nederland wel persoonlijk te woord gestaan wordt wanneer ik een medisch probleem heb en dit niet met Jan en alleman hoef te delen, vliegen de 2 weekjes voorbij.
Verschillende artsen passeren de revue, waarbij de een stukken meer uitleg geeft dan de ander en de ene patient duidelijk de andere niet is.
Gelukkig hebben we hier tussendoor ook de nodige tijd om eventjes bij te komen en dingen te doen die niets met Geneeskunde te maken hebben. De waardering voor het dragen van Indiase kleding is hier namelijk zonder meer aanwezig, maar deze dient natuurlijk wel gekocht te worden wat mij een supergoed excuus geeft om heerlijk te kunnen SHOPPEN! We hebben hier de keuze uit readymade exemplaren en het kopen van stukken textiel waarvan je dan door de Tailor je op maat gemaakte pakje laat maken. Beide opties zijn al door mij gebruikt, maar de laatste verdient wel duidelijk de voorkeur ;) En die broeken hier; absoluut helemaal geweldig :D Die zouden echt onmiddellijk in Nederland geintroduceerd moeten worden ;)
Maar dat niet alleen, want ook het eten met je handen; nou ja je RECHTERhand, is een absolute ervaring die je niet wilt missen en waar je verdacht snel gewend aan raakt. Natuurlijk heb je 24/7 een bacteriedodend handcremetje bij je, want je wilt voorkomen dat je je voorraad ORS ook daadwerkelijk moet aanbreken, maar het eten is er niet minder lekker om :P Het spectrum hier bestaat echter uit 2 uitersten: dan wel pittig (soms in de zin van ontzettend pittig-pittig), dan wel mega-zoet...en alles daar tussenin; tja, dat wordt een beetje lastig ;) Maar lekker! Mijn buikje wordt elke dag weer zonder moeite gevuld :)
En dat mag ook wel, want je verbrand hier de nodige energie. Zeker ook met de tripjes die in de weekenden ook nog worden gedaan: op naar de Gouden Tempel in Vellore zelf. Helaas mogen hier geen foto's gemaakt worden wat een absolute afknapper is, want het is er werkelijk waar Prachtig en er zouden dan ook een hoop geweldige vakantiekiekjes gemaakt kunnen worden.
Dit probleem hadden we gelukkig niet afgelopen zondag toen ik samen met 6 gezellige andere meiden hier de bus in ben gestapt op weg naar Tiruvannamalai. Een prachtige plaats met een tempelcomplex waar je U tegen zegt en het was dan ook zonder twijfel de moeite waard om dit plaatsje te bezoeken. Mijn voetjes waren het hier wellicht iets minder mee eens, want die hebben het heel zwaar moeten verduren: in de tempel geldt namelijk...schoenen UIT. Maar met de zon die hier volop schijnt worden de tegelijk ontiegelijk heet en dat ben ik met mijn maatje 43 echt niet gewend...Afzien dus en rennen van schaduw naar schaduw om je voetjes nog een beetje te ontzien, want na het weekend moeten deze natuurlijk wel in staat zijn om mij door het ziekenhuis te vervoeren. Niet langer zal ik de wandelgangen van CHAD doorkruisen en dus geen toegang meer via de shortcut voor staffmembers, geen volgepakte hallen meer waar mensen zelfs proberen een extra uurtje slaap te pakken terwijl ze wachten tot ze door een arts worden opgeroepen en niet langer precies weten waar je heen moet, maar op weg naar een nieuw avontuur in het grote ziekenhuiscomplex in Vellore...
Voor het eerst met de CMC-bus!
Hierover tijdens mijn volgende update meer, ik hoop dat ik met dit verhaaltje de lange 'radiostilte' een beetje heb kunnen goedmaken. Maar vergeet niet: geen nieuws is goed nieuws en ik kan je vertellen dat dat hier ab-so-luut opgaat!
Ow, nog een klein praktisch puntje: ik ben sinds het begin van deze maand de trotse eigenaresse van een heus Indiaas nummer (0091-9159812350). Het heeft een hoop papierwerk gekost en vervolgens nog de nodige moeite voor alle bewijzen en kopietjes die ze van je willen hebben, maar dan heb je ook wat en kun je voor belachelijke bedragen (dit land is werkelijk waar fantastisch voor je portemonnee ;)) weer bellen en smsen; lang leve de telecommunicatie :D
Heel veel liefs uit Vellore,
Jennifer
-
16 September 2009 - 12:53
Rick:
Hey dokterje,
lijken wel verhalen van MASH. Bent goed bezig. Veel succes en geniet ervan.
Groetjes uit Breda! -
16 September 2009 - 12:59
Wilco:
wie wil er nou borsten op zijn buik? je moet nog heel wat leren zie ik -
16 September 2009 - 13:27
Maike:
Heey Jen,
Gelijk weer een goed verhaal!! Zo te lezen heb je het erg naar je zin en leer je ontzettend veel daar.
Heel veel plezier in het grote ziekenhuiscomplex en ik kijk uit naar je volgende verhaaltje!!
Liefs, Maike -
16 September 2009 - 13:40
Steven:
Heyeey!!
Leuk om weer wat van je te horen! En nu échte geneeskunde-verhalen, smullen voor je al je geneesko-vriendjes en vriendinnetjes in Maastricht! Toch typisch dat een vrouw dan gelijk begint over hoe lief de baby'tjes daar zijn, i.p.v. hoe ze gehaald worden en of ze gezond zijn... Tja, het hoort erbij geloof ik, haha!
Fijn om te horen dat je daar ook zo'n goede begeleiding hebt! En ach, een klein Jennifer-oops-momentje is dan een leuke manier om ze te bedanken voor de support, toch? En ons doe je er natuurlijk ook een pleziertje mee. Wij liggen weer onder de tafel :P
Toitoitoi daar en tot horens! -
16 September 2009 - 13:57
Ellen:
Hey hey,
Leuk om weer even je verhalen te lezen, zo te zien heb je het heel druk gehad! (Ook al begrijp ik niet alle medische termen hoor!)
Leuk dat je nu de kans hebt het grote ziekenhuiscomplex te vergelijken met wat je tot nu toe hebt gezien, geniet ervan!
Liefs, -
16 September 2009 - 14:43
Annique:
Ha Jen!
Zo te horen gaat het helemaal geweldig met jou :) Klinkt echt super! Hoewel ik me niet helemaal voor kan stellen hoe het is om in een dorpje aan te komen en dan alle mensen om je heen te hebben die allemaal met hun klachten komen, denk ik dat ik ook liever de voorkeur geef aan ons systeem ;) Zal wel erg wennen zijn daar, maar als ik het goed begrijp is het al wel ´normaal´ voor jou en voel je je er wel thuis.
Geniet lekker verder en ik wacht op je volgende geweldige verhaal uit verwegiestan!
X Annique -
16 September 2009 - 14:54
Danique:
Heeee Jennifer, wat superleuk dat je weer een blog hebt geschreven! En hoe toevallig, ik zit nu net bij Interne ;) Leuk om te lezen wat je allemaal mee maakt. Die verhalen over de patiënten in de gang en de 0,0 privacy :| Jeetje joh! Veel plezier nog xx Danique -
16 September 2009 - 15:17
Juul:
Mevrouw de co!
wat een verhaal weer,
mooi he die babytjes?! en zo'n keizersnede is gewoon mega bruut! ben erg benieuwd naar nieuwe foto's in je traditionele kleding:)
hier alles goed, derma is zowaar leuk:P
dikke kus en knuffel uit maastricht! -
16 September 2009 - 16:35
Jeltje:
Hey,
Zo te lezen maak je veel mee daar, een mooie ervaring die je nooit vergeet! Ik ben wel blij dat het er in Nederland iets hygienische aan toe gaat en met iets meer privacy :D.
Als we allebei weer in Nederland zijn vind ik het een goed idee om (in maart dan maar) foto's te kijken met een heerlijke intermezzo ijsco of met warme chocomel. ;)
Groeten vanuit Mexico -
16 September 2009 - 18:32
Anke Aerts:
Hey Jennifer, dat was weer een heel interessant reisverslag! fijn dat je het zo naar je zin hebt daar
enne...dat Indiaas nummer, dat is toch een gsm-nummer? dus ik kan je een smsje sturen, of kost je dat geld?
geweldig toch dat je zo te bereiken bent he liefs, Anke -
16 September 2009 - 19:03
Angela:
Heey jennifer
Net als in de film, is een liedje uit wat vervlogen tijd, maar het is wel het eerste waar ik aan moet denken bij het lezen van jou verhaal.
Wat een belevingen allemaal, en komen echt ál die mensen op 1 dag aan de beurt of moeten ze in het slechtste geval overnachten en wachten tot de volgende dag.
Joh als ze hier in nederland een uur moeten wachten breekt de hel al los, ivm jou beschrijvingen is dat echt peanuts.
Leuk dat je ook op pad bent geweest,da's het echte pioniers werk zo gezegd, met weinig middelen het zo goed mogelijk doen.
En horen cq lezen we het goed, je hebt een echte sectio gezien!!!
én 3 bevallingen, nou dat biedt toch wel heel veel perspectief voor de toekomst denk je ook niet!!!
Kei goed en ja sommige mensen weten al vele jaren dat kinderen helemaal top zijn, dus welkom bij de club!
(Beetje genetisch bepaald?)
Het stukje over het met blote voeten bezoeken van de tempel, vind ik hilarisch.
Wellicht had je nu wel enig voordeel van je lengte!!
Je eerste dagen in het nieuwe ziekenhuis zitten erop en ben benieuwd naar het verschil.
We horen het binnenkort wel weer.
Heb je trouwens al gehoord dat ze in Nepal ivm een aankomend religieus feest dringend op zoek zijn naar geiten?
Ze hebben er om en nabij 6000 nodig(dit is géén type fout) en hebben er tnt nog maar 3000.
De overheid doet er veel aan om de andere 3000 te vinden.
In Nederland geeft de troonrede geen aanleiding tot een vreugdedansje,doet de herfst zijn intrede,start morgen in Eindhoven de 25e editie van de lichtjes route,is de entertaiment groep waar onderandere "jouw Guus" zijn beslommeringen heeft onder gebracht failliet,maar hebt geen bang al zijn concerten gaan gewoon door,en liggen, echt waar, in verschillende winkels de pepernoten al in de schappen!!!
Lieve Jennifer, ik heb bewondering voor je, je mag heel trots zijn op jezelf dat je je zo goed staande houdt.
Succes én heel veel plezier in het mooie warme India,dikke knuffel en heel veel lieve groeten
Angela
-
16 September 2009 - 19:08
Anke:
Dat wordt sms-en!!!! -
17 September 2009 - 01:38
Mariel:
joehoe, eindelijk weer een update!
Leuk om te lezen dat je het zo naar je zin hebt daar, dat je al veel hebt gezien en meegemaakt.
Is het nu alleen nog kijken, of heb je echt al meegeholpen een kind aan de benen eruit te trekken ;)
Ben benieuwd naar foto's!
Liefs, mariel -
17 September 2009 - 07:32
Nienke:
Hey Jennie,
Wat weer een fantastische verhalen, je raakt niet uitgepraat wat heel logisch is.
Ook had ik gehoord dat je ouders nog een keer langs komen, wat super leuk voor je!
Je zult ze wel enorm missen zo ver van huis. Geklukkig valt er genoeg te doen om je bezig te houden hoor ik wel.
Veel succes verder en tot snel xxx Nienke -
17 September 2009 - 10:59
Hester:
Hey lieve Jen!
Ik heb dit verhaal echt met ontroering en een grote lach op m'n gezicht gelezen. Wat maak jij ontzettend mooie dingen mee! Erg leuk om op deze manier een kijkje te nemen in een compleet andere cultuur :).
Hopelijk maak je nog erg mooie dingen mee!
Ik ben benieuwd naar je komende verhaaltjes.
Liefs Hes -
17 September 2009 - 16:22
Irene:
Ha meis!!!
Goed om weer iets van je te horen!!! Je hebt weer heel veel gave dingen mee gemaakt!! Ben je al gewend aan de chili in het eten? Ik heb een Indiaas restaurant ontdekt in Eldoret, maar heb toch weer 'mild' besteld ;)
Succes nog met alles dat komen gaat!
xxx Irene
-
18 September 2009 - 13:21
Jorg:
Hey Jen!
Mooie verhalen weer! Ik stel voor dat we wanneer iedereen terug is een keer een datum prikken voor een culinaire avond met Indiase, Mexicaanse en Thaise invloeden ofzo?
Ik ben gisteren nog even bij HEEP mee gaan spelen en het was ontzettend druk met nieuwe leden, maar toch een beetje stil zonder jou ;)
Groeten en nog veel suc6 en plezier! -
21 September 2009 - 10:40
Laura:
Hey Jen!
Krijg stiekem al heel erg veel zin in mijn coschap in Vellore na het lezen van jouw verhalen! De Indiase artsen hier kennen CMC ook allemaal en volgens hen is het echt 1 van de 3 topziekenhuizen in India. Hier wordt mijn Nepaleese pakje ook gewaardeerd, jammer dat we niet meer samen kunnen shoppen! Blijf genieten, en houd ons op de hoogte! Ow en die leechbite viel best mee trouwens:).
Kus -
23 September 2009 - 18:00
Els:
Heej J,
Wat een geniaal systeem, dat de rijke wat meer betalen: moeten ze op meer plekken invoeren!
File in de gangen van het ziekenhuis is ook wel een aparte ervaring. Ik ben vandaag nog int ziekenhuis geweest, maar ik hoefde niet over mensen heen te stappen of om mensen heen te lopen om een plaatsje te bemachtigen. Op de rode banken in het UMCU is altijd wel een plekje vrij voor mij en mn moeder :D.
Misschien wel beter dat ze het in eigen beheer hebben, want dan kan het ziekenhuis de gegevens ook niet 'kwijt' raken.
Ik hoop voor je dat je geen naalden in je voeten krijgt ivm een of andere besmetting...
Zo zie je nog eens wat tijdens die huisbezoeken. Dat lijkt me hier totaal anders. Even opbellen naar je patient om te vragen hoe het gaat is er natuurlijk daar niet bij :).
Eten met je handen: hmm, doet me aan vroeger denken, toen ik weigerde om boontjes met mes en vork te eten, haha.
Je mag tijdens je volgende update dan ook gelijk uitleggen wat een CMC-bus is. Heel veel succes in het ziekenhuis in Vellore!
Lfs Els -
24 September 2009 - 18:24
Anke Aerts:
Hey Jennifer! Waarschijnlijk ben je er niet zo mee bezig (wij wel!) maar op 28 november is het weer zover bij Telerex en gaan we met de Goede Man op stap. Ik begrijp van je vader dat je dan al een weekje terug bent, heb je zin en tijd om weer met ons mee te doen op die zaterdagmorgen?Wil je me dat laten weten? je mag er natuurlijk over nadenken (maar niet te lang, haha) we zouden het hartstikke leuk vinden. liefs, Anke -
27 September 2009 - 09:25
Agnes:
Jennifer
dank voor je beeldend verslag. Het doet mij heel erg denken aan Zambia.
Je merkt aan jezelf wel dat het veel energie kost maar je doet dan ook wel heel veel indrukken op. Je opleiding in notendop. Geweldig. Ben benieuwd naar het vervolg.
groet -
05 Oktober 2009 - 06:49
Juliette:
Jen!!
en alle feestdagen overleefd? ben benieuwd naar de volgende verhalen! ik zit al weer in mn laatste week van dermo.. gaat snel! kan niet wachten tot je terug bent:)
dikke knuffel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
